Blasius Saga

Fra heimskringla.no
Revisjon per 17. aug. 2020 kl. 08:37 av August (diskusjon | bidrag) (Erstattet OldNordicTimes med HTML-koder)
(diff) ← Eldre revisjon | Nåværende revisjon (diff) | Nyere revisjon → (diff)
Hopp til navigering Hopp til søk
Velg språk Norrønt Islandsk Norsk Dansk Svensk Færøysk
Denne teksten finnes på følgende språk ► Original.gif


Noen spesialtegn vises ikke på iPhone/iPad.


Heilagra Manna Sögur


Blasius Saga
(Cd. 623 qvarto, A; Cd. Holm. 2 folio, B)

C. R. UNGER

Christiania 1877


Passio Blasij episcopi[1]

Hans Memling: Sankt Blasius

Licinius het konongr i austrriki, sa var magr Constantinus ens mikla oc atti systor hans. Licinius lagþi undir sic viþa ꜹstrhalfo oc scatgilldi af riki keisarans, en siþann drógo þeir liþ saman oc haþo orrosto mikla, oc com Licinius a flotta fyrir Constantino, oc let keisari hafa hann slict riki, sem Licin(i)us hafþi fyrir ꜹndverþo. Þa castaþi hann tru sinni oc gorþi ofriþ mikinn cristnom monnom. Licinius let pina marga cristna menn a sinom dꜹgom i sino riki einkom hellzt riddara oc kennimenn oc alla siþan, þa er a Crist truþo, er hann matti hꜹndla, eþa a þann veg er hann matti cristnom monnom mestan ofriþ of gøra a alla vęga[2]. En i borg þeiri, er Sebastia heitir, vǫro margir cristnir menn, [oc gingo þeir margir[3] undir pislir fyrir gvþs nafni bęþi karlar oc conor oc hellto ut bloþi sino fyrir guþs ast. I þvi floþi urþo .xl.[4] riddara, oc voro allir senn pindir i einom flocki. En allra þeira, [er i þan tiþ voro pindir þar[5], þa var øztr oc helgastr Blasius byscop. Hann var lęcnir, aþr hann vęri til byscops tekinn, en almattigr guþ, sa er fiscimenn valþi forþom ser[6] til postola ok lekni ser[7] til guþspiallamanz, hann let ser soma at leiþa þenna mann fra licams lekningo oc til andar heilso, þvi at allir, þeir er i Sebastiaborg varo, bęþi lerþir menn oc olerþir, elscoþo heilagleik hans oc siþsemi oc toko hann til byscops yfir ser. En er hann hafþi vigslo tekit, þa sindi[8] hann þat bęþi i kenningom sinom oc i iarteinom, at hann var makligr þeirar syslo, þviat hann var litillatr ok þolinmoþr, milldr oc miskonnsamr, [heill at[9] hug oc hreinn at likam, saklꜹs i verkom oc siþsamr i ꜹllo, bliþr i mali oc sannsꜹgull oc hófsamr i ꜹllom siþom. Sva var hann at sꜹnno guþs gꜹfgari; sem sagt er, at Jób var forþom maþr einfalldr oc retlatr oc hrędisc guþ oc rézc fra illo á alla vega. En er ofriþr gørþisc cristnom mon(n)om, þa [flęþi heilagr Blasius eptirsocn[10] óvina sinna oc glicþi eptir drottni varom, oc var i einseto i fialli þvi er Argius heitir. Þar vitiaþi hans guþlig huggon, þott hann veri fyrirlátinn[11] af monnom, þviat drottinn syndisc honom opt, oc gørþisc honom þat til huggonar, er opt er veitt einsetomonnom, at dyr como til hellis hans oc þionoþo honom sem drottni, oc ef nǫkqverio þeira varþ nockut[12] at meini, þa baþo þꜹ meþ bendingo, þeiri er þꜹ matto[13], at hann gęfi þeim heilso oc greddi þꜹ sva sem goþr leknir, oc [gingo egi þaþan, fyr[14] en hann blezaþi þeim.


2.[15] En a þeim dꜹgom var iarll, sa er Agricolaus het, hann var grimmr viþ cristna menn oc ohęgr a alla vega. En a þeim degi er hann var vanr at veita mala riddarom sinom, þa let hann samna dyrom morgom ser til agętis a lęikvꜹll mikinn. En er[16] veiþimenn, þeir er sia sysla var boþin, [gorþo sva sem męlt var viþ þa oc[17] foro umverbis[18] fiallit at leita dyranna, þa matto þeir ekci dyr finna, aþr þeir como of siþir til þess innis[19], er hęilagr Blasius var í oc þionaþi guþi hvernn dag i bęnom oc ꜹþrom goþom hlutom. En er þeir sa þar standa sva mikinn fiolda dyra fyrir hellisdyrom oc hrędduzc egi tilqvamo þeirra, þa [męllto þeir meþ ser[20]: «Hveriu mon þetta gegna, vera [mono fadø̨mi fyrir, þetta a[21] nockora sꜹc, er sva mikill dyra fiolþi er i einn staþ kominn oc hreþasc oss eigi.» En er þeir gingo nęrr oc hugþo at vanligarr, þa sa þeir mann [á bęnom, oc kenndo þeir þar Blasium oc treystosc[22] egi at qveþia hann oc hurfo aptr sem scyndiligast meþ hręzlo oc olokinni syslo sinni oc sꜹgþo iarlli, hvat þeir hꜹfþo sét. Þa reddisc[23] iarll mioc oc sendi [menn marga[24]meþ þeim veiþimonnom[25] at leita cristinna manna umbhverfis fiallit, at þeir vęri hꜹndlaþir[26] oc bundnir [oc leiddir til borgarinnar meþ Blasio, hvernn þeira er þeir mętti of finna[27]. Riddarar [foro oc gørþo, sem iarll bꜹþ þeim at þeir scylldo gø̨ra[28], oc foro umbhverfis fiallit oc como at locom, þar er Blasius var a bęnom i helli sinom, oc qvoddo þeir hann oc męlto: «Gakc ut þu, Blasius, iarll callar þic.» Blasius svaraþi óhręddr oc melte: «Ef iarll vil hafa fund minn, þa fꜹrom viþ[29] scyndiliga i nafni drottins. Nu minnisc drottinn mín, nu er tękilig tiþ, su er mer byriar at leysa(s)c o(r) bondom licams oc fara til Cristz. Nu i nott vitraþisc mer drottinn minn eno þriþia sinni, þa er ec varc a bęnom. Vęl ęroþ er comnir, synir, oc hafit mer feginsꜹgo at segia; fꜹrom oc þa allscyndiliga, oc se drottinn sialfr Jesus Cristr meþ oss, sa er girnisc fornar licams mins.» En er hann hafþi þetta męlt, þa for hann meþ þeim oc [dvalþisc ecki[30] oc hafþi allt trꜹst undir guþi.


3.[31] En er fꜹr [hans spurþisc at bęnom[32], þa drifo menn flockom a mot honom oc lęiddo bꜹrnn sin til blezonar hans. Siukir menn lago of oll stręti á gꜹto hans oc baþo ser heilso. En hann misconnaþi serhveriom oc blezaþi þeim[33] oc grø̨ddi sivca menn. En er heiþnir menn sa slikar iarteinir, þa snerosc margir til tru rettrar fyr kenningar hans, þviat hann dugþi egi at eins mꜹnnom, er i sottom vǫro staddir, [helldr barg hann oc[34] dyrom oc smala oc leysti fra scꜹþom. Þat [tveggia hvárt sanna þer tver iarteinir er eptir fara ágętar, er hann gorþi[35]. Cona su var i nꜹcqverom staþ, er son átti ungan at alldri. En sveininom stoþ fiscbein i halsi[36], þa er hann scylldi matasc, oc matto egi lecnar[37] þaþann coma, sva at sveini veri háscalꜹst. En er hann var at bana cominn, þa rann moþir hans[38] ahyggiofull hingat oc þingat[39], oc qvalþisc [hon me(o)k[40] af sott sveinsins oc vissi egi, hvat hon scylldi til taka. En er hon[41] fra, at Blasius for þar í nánd, þa tok hon[42] son sinn í faþm sér oc rann til fundar byscops scyndiliga meþ fullri tru oc castaþi sveini fyrir fetr honom, oc fell sialf til iarþar oc mellti meþ tárom: «Misconna þu mer, heilagr guþs maþr, misconna þu, þrell Jesu Cristz, einga syni minom, er at bana er cominn: þviat mer fellr egi firr en honom allt, þat er honom verþr til meins, en [harmar mer sva miok[43], at viþ þvi er buit, at ec mona sonlꜹs verþa.» En er hon sagþi, hvat honom var orþit til meins, þa misconnapi heilagr Blasius bęþi moþr sveins oc honom siolfom, oc gørþi crossmark yfir qverkom hans oc hof up ꜹgu sin til himins oc baþ a þessa lund: «Drottinn Jesus Cristr, sa er ec trui á af ꜹllo hiarta, oc ec iati meþ munni, oc ek emk fyrir þino nafni leiddr til bana, þa guþ allra grø̨þari, er gørir vilia allra þeira, er þic hręþasc, oc heyrir þu bęnir þeira oc greþir þa, heyr þu mer syngom oc overþom[44], er biþr misconnar cono þessi oc heilso syni hennar! heyr þu mer, oc leys meþ almattigri hendi þinni oc oumbręþiligom crapti þinom bein þat, er fast er í hálsi honom! gørþu sva, drottinn, at ꜹþrom stoþi heilsa hans, þvi at þu ert einn guþ ꜹþigr oc milldr [viþ alla þa, er[45] a þit nafn kalla meþ rettu hugscoti, oc gefr ꜹllom gnótt. Af þvi biþ ec þic, at[46] þu latir halldasc crafst[47] þessar iarteinar of ocomnar[48] alldir til dyrþar nafns þins oc til heilso heyranda[49]; biþ ec þic, drottinn, ef nꜹkqveriom manni verþr slict at meini eþa smala, ef sva er, at nꜹcqvarr callar á þitt nafn meþ tru i minningo mins nafns, [dvelþu égi misconn[50], helldr scynd þu til at biarga[51] honom.» En er hann hafþi bęn lokit, þa selldi hann sveininn moþr sinni heilann. En [iarteinir hans urþo agętar[52], oc for sagan fyrir i [hvert þorp[53], aþr hann kemi[54] sialfr.


4.[55] Gomul eckia nekor valoð[56] var [i þorpi einu[57], su er gris[58] einn atti til atvinno ser, en vargr einn kom or skogi oc [tok grisinn[59] oc hliop aptr i skog meþ feng sinn. En er konan sa, at oll fæzla hennar forsk i þessum skaða, þa bað hon Blasium fulltings a mot skaða sinum. En hann miskunnaði kono, sem hann var vanr ꜹllom at biarga i nꜹþsyniom[60], oc melti viþ hana: «Egi scalltu grata, kerlling[61], aptr mon vargrinn bera gris[62] þinn.» En er hann hafþi þetta męlt, þa fylldisc þegar mal hans, þvit[63] vargr com aptr rennandi ena sꜹmo [nótt oc ena sꜹmo[64] gꜹto, sem hann hafdi i brꜹt farit, oc castaþi niþr grisinom[65] heilom fyrir fętr henni[66], oc rann hann þegar aptr til scogar[67].


5.[68] [Siþann var Blasius leiddr i borgina Sebastiam, er øzt er i Cappadocia heraþi. En er Agricolꜹs sa þat, at Blasius var leiddr fyrir hann, þa qvaddi hann hann fyrst meþ bliþom orþom, oc męlti iarllinn sva: «Heill kominn Blasius, oc fagna meþ oss, ver vinr goþa várra!» Blasius svaraþi: «Vel fagnar þu, en bezti iarll; en þann fꜹgnoþ mon þer veita almattigr guþ, ef þu neitir goþom þeim, er þu hefir hingat til[69] gꜹfgat, þviat licnesci, þꜹ er gor ero or[70] gulli eþa silfri, ero egi guþ, helldr ero þat diofla fylgsni[71], oc sva sem ér blasit þꜹ saman i elldi, at er megiþ þꜹ of smiþa, sva mono oc þeir, er gꜹfga þꜹ, brenna meþ þeim i eiliþom elldi. [Af þvi ma ec egi vera vinr þeira, at egi fꜹroms ec í eilifom loga meþ þeim[72].» Þa reiddisc iarllinn oc lét beria svigom[73] Blasiom. En er hann vas leingi barþr, oc bra hann egi lit ne mali, þa snerisc hann til iarlls oc męlti: «Undrumc ec þat, iarll, er þu etlar, at þu munir mik scilia mega fra tru oc ást drottins mins Jesu Cristz meþ þessom bardǫgom. En þott þu megir syqva[74] andir ostyrkra manna oc spenia hugi þeira fra sinni fyrirętlon af teygingom þinom, þa [mon þu egi mik of þetta tęla sva at helldr[75], þviat ec veit víst, at egi ma[76] qvalar ne dꜹþi scilia mic fra ast guþs, þvi at ec hefi gręþara oc styrkianda[77] drottin minn Jesum Cristum son guþs lifanda.» En þeir[78] meddosc meok, er bǫrþo Blasiom. En guþs vatr [bra ser engi veg viþ[79], er hann var pindr. En er iarll sa þat, at guþs vattr styrcþisc at eins viþ bardaga þenna, þa let hann setia byscop i myrqvastofo.


6.[80] En er þat spurþi en [fatekia kona, su er grisinn atti, at Blasius var i mirkvastofo, þa let hon drepa grisin oc sꜹþ hꜹfuþ oc fętr, oc bar þat i keralld meþ goþom grꜹsom[81], oc fór siþann til mirqvastofo oc hafþi lios meþ ser oc ferþi byscopi føzlo[82]. En hann fagnaþi vilia hennar goþom, er hon[83] gorþi fyr guþs sakir, er hon com til fundar viþ hann, oc bergþi hann af [ꜹllom grosom þeim er hon ferþi[84], oc sagþi heilagr Blasius henni oorþna hluti oc baþ hana gora sina minning, oc melti: «Vita scallt þu þat, eckia, at nu nalgasc tiþ su, er ꜹnd mín mon sciliasc viþ licam minn oc fara til guþs ei lifanda meþ halldinni tru oc locno erfiþi. En þu scalt lios lata brenna i mina minning, þa er þu fregn[85] anlat mitt, oc scipt meþ þurfamꜹnnom þvi, er þu mátt miþla af fęzlo þinni. En guþ minn, sa er ser tęlr gefit þat allt, er valoþum er veitt, sa enn sami er veitti Helia spamanni, at valaþri eckio métti þꜹrf vinna leingi at ørnno[86] litiþ miol i sciolo oc litiþ viþsmior i bolla, hann mon þer alldregi láta vant verþa þess, er þu þarft at hafa i þesso lifi, en [i ꜹþro lifi[87] mon hann gefa þer gnott allra hluta góþra, oc mon hann veita goþa hluti bęþi [i þesso lifi oc ꜹþro[88] hveriom þeira, er slica hluti gorir i mina minning eptir þinom dęmom.» Þa for eckian heim[89] til hus sins oc dyrcaþi guþ i ollom iarteinom hans oc misconnsemi.


7.[90] En iarll let þa leiþa Blasium ór [mirkvastofo oc til fundar[91] viþ sic i annat sinn oc męlti viþ [byscop, er hann com til fundar hans[92]: «Nu kios þu of tva costi, annattveggia at þu blota goþom orom oc ver vinr varr, ęþa ella mon ec lata gera illar helfarar[93] þinar eptir margar qvalar.» Blasius svaraþi: «Sagþa ec þer fyrr, iarll, at egi ero goþ[94] mannlikon þꜹ, er er gꜹfgiþ, helldr ero þat stockar oc stęinar, gull oc silfr, oc handaverc manna, þviat egi [mego goþ[95] vera þat, er menn gera meþ handom ser, þviat þꜹ hafa ꜹnga scepno scapat, egi himin ne iorþ ne se. Af þvi muno þꜹ ꜹll fyrfarasc oc allir þeir, [er þeim treistasc[96]; en ec gꜹfga þꜹ egi, oc hreþomc egi qvalar þinar, þviat fyrir þęr veit[97] ec mic muno ꜹþlasc eilift lif.» Þa [þottisc iarll sia hann staþfastan[98] i guþs ást, oc lęt þa taca hann oc festa up i tre nꜹckꜹrt, oc lét slita holld hans meþ [ullkꜹmbom, til þess unz hvergi var heillt holld á licam hans[99]. En þa rann bloþ of allt hꜹrond hans akafliga, oc undroþosc [akafliga qveliararnir[100] sialfir, er at varo at pina hann, staþfesti hans sva micla sem var[101], oc felldo þeir tár. En guþs vattr var glaþr avallt, sva sem hann kendi [egi sarleics ne pisla[102]. Þa snerisc hann en til iarllsins oc melti: «Nu er þat orþit, er ec hęfi lengi fus til verit, at licami minn hefisc up af iorþo, sva sem hugrinn er uphafiþr. Nu ero þꜹ samlynd ꜹnd oc likami, holldit lętr nu at ꜹndǫnni, en [ꜹndin bę(i)þir egi framar en[103] holldit. Nu þegar em ec á leiþ cominn til himins, oc fyrlit ec alla iardliga hluti oc yþr sialva oc pislir yþrar. En af þvi hreþomc ec egi pislir, at sa er mic styrkir er drottinn minn Jesus Cristr. Af þvi litasc mer egi þungar þessar pislir[, er siniligar ro[104], at þer ero stundligar en egi ęilifar; einscis virþi ec yþra hluti alla goþa oc illa hia eilifom hlutom bęþi goþom oc illom, en ec biþ oumbręþiligra aumbona a himni oc þeira goþra hluta, er ꜹga ma nu egi sia, ne eyra heyra, ne hiarta manz [higgia, þat[105] er guþ het ástmꜹnnom sinom.» En er iarll sa hann styrkiasc at eins i tru Jesus Cristz oc vaxa staþfesti hans i þessom pislom, þa let hann taka byscop ofan or treno oc setia enn i myrqvastofo i annat sinn.


8.[106] En er hann for til myrqvastofo glaþr oc sꜹng lof guþi, þa fylgþo honom konor .vii., þer er snuisc hꜹfþo til tru af kenningom oc iarteinom hans. Þer hreddosc egi ognir iarlls ne pislir, oc þerþo þęr bloþ oc sveita af Blasio meþ dukom sinom oc ruþo sic i bloþi hans oc baþo þess guþ, at þer yrþi [hlutacandi sigr[107] hans. En er þeir sa þat, er Blasium leiddo til myrqvastofo, þa toko þeir [i hendr conom oc leiddo fyrir iarl oc sꜹgþo sva honom, at «konor þessar, qvaþo þeir[108], fylgþo Blasio til myrqvastofo, oc þerþu þér bloþ af honom, en ver spurþom [at, á hvat[109] þęr tryþi, en þér letusc cristnar vera. En nu hꜹndloþom[110] ver þęr oc fęrþom þér, at þu dømþir[111] þęr at lꜹgom.» En er iarll sa þer, þa spurþi hann, ef þęr vęri cristnar. En þer qvaþo þat satt vera. «Hirþiþ egi er, qvaþ iarll, at glata lívi yþro oc ꜹþęfom fyrir locleyso[112] slika, oc lifit helldr eptir mer, oc blotiþ goþom þeim, er frendr yþrir gꜹfga.» Þęr svoroþo: «Ef þu vil, iarll, at ver hverfim fra Cristi oc blotim goþom þinom, þa monom ver fara fyrst til [vaz oc[113] þva oss sem vanligast[114]; en þu latt fęra oss þangat goþ þꜹ, er þu vil, at ver blotim, at ver sem þa hreinar oc nyþvegnar, [aþr ver blotim[115].» Þa varþ iarll feginn oc ętlaþi þat, at þer mondo blota, sem þęr sꜹgþo, oc lęt fęra þeim þangat morg scurþgoþ, oc sendi hann riddara sina meþ þeim at varþveita pér oc vita, hvat þęr efndi i þvi, er þer hꜹfþo heítiþ. En [siþann voro menn sendir þangat meþ scurþgoþinn til vatzins, sem þer[116] qvaþo a. En þęr hofþo meþ ser sekca oc lęto i griot leiniliga oc þa goþin siþann, oc leto siga i vatniþ niþr, er atdiupt var. En er hann fra þetta bragþ[117], þa reiddisc hann bęþi conom oc riddarum oc męlti viþ þa: «Til enskis hafi þęr farit, at þvi sem nu er orþit, [oc er illt yþr at senda oc at trua. Hvi[118] varþ yþr þat fyrir at lata þer sø̨kva[119] goþom varom a diup oc banna þeim egi þat at gø̨ra slican glóp?» Ridderar svꜹroþo: «Þat télldi[120] oss, er ver bꜹnnoþom þeim egi [þessa fifilsco[121], sem þic tęlldi, er þu lezt þeim fęra goþin. Þat ętloþom ver, at þer [mundo blota sem þęr hęto[122], oc vissom ver egi vanir slikra vęla [oc endima, sem þęr gørþo nu[123].» Konornar svꜹroþo: «Cristr var gorir egi vęl, oc egi verþr hann vęltr, sem [ritit er, sa er á hann truir af ꜹllom hug, þvi[124] at hann gørþi egi synþ, oc fanzc egi vęl i munni hans. En þeir er hann gꜹfga gera alldregi velar, þott þeir verþi stundom vęltir. Nu af þvi scalltu þat vita, at ver męltom [helldr haþung viþ þic en[125] vel, þviat ver ętloþom þic egi sva heimscan, at þu mettir þvi trua, at ver mundim hverfa fra Cristi en blota [scurgoþom þinom illom oc vándom[126]. En ef er þickisc tęldir vera, þa eignaþu þat folsco[127] yþvarri en egi vel várri; helldr vęlir hverr yþvarr[128] annann oc sva goþ yþr, oc verþit[129] opt veltir af ꜹþrom. Ef goþ yþr metti egi vélt verþa, þa mundo[130] þꜹ fyrr viþ varazc, en þeim vęri castaþ a foraþ; en ef þꜹ velti egi aþra, þa mondo þꜹ egi teygia menn til þess at blota stocc eþa stein eþa malm oc gofga þat sem goþ.»


9.[131] Þa fylldisc iarll mikillar rę(i)þi oc let omn[132] mikinn kynda i ꜹgsyn þeim, oc syndi þeim iarnkamba, þa er til þess voro gørvir[133] at slita holld [heilagra manna[134]; oc enn let hann þangat bera gloandi eirkyrtla, þeim scylldi steypa yfir þęr. Siþann lęt hann þenia linstreng[135] a [miþil hęla tveggia, er i iorþ stoþo[136], oc męlti viþ þęr: «I qvolom mon ec heimta at[137] yþr þat er ec[138] mꜳ eigi i ordum. En ef þer vilit sanna rettinde truar ydvarrar, þa gangit þar yfir streingh þenna ok hneigiz til hvorigrar handar ut af; en ef þer vilit þat eigi eda megit eigi, þa mun ek lata pina ydr þessum pislum ollum, sem nu megit þar sia.» En ein þeirra atti sonu tvo, ok hafdi hun þa med ser i allri þraut. Hun geck fram diarfliga ok skar i sundr streinginn ok kastadi sidan i elldinn ok mællti: «Svo mun gud taka ok or þessum heimi i brott ok kasta i eilifan elld ollum þeim, er neita Kristi ok gỏfga skurdgod.» Þa skildu sveinarnir, at fyrir þessa sỏk mundi modir þeira pind vera, ok mælltu þeir badir svo sem einum munni: «Fyrirlattu ockr eigi, heilỏg modir, her eptir a iỏrdu, helldr leid þu ockr med þer til himinrikis, ok svo sem þu fæddir (ockr) iardligri fæzlu, þa er vit vorum litlir, svo fylltu ockr nu himneskri fæzlu, þeiri sem þu huggadir ockr, þa er vit gretum.» Þa matti iarllinn eigi styra ser fyrir reidi ok let festa þær i tre upp ok slita holld þeira iarnkrokum. Þa gerdiz fꜳheyrdr hlutr i pisl þeira, þviat ỏllum syndiz miolk renna or sꜳrum þeira helldr en blod, ok urdu likamir hvitir sem sniar. Eingill guds kom af himni ok græddi sꜳr þeira ok mællti: «Vel hofut þer upp faur ydra, leidit þer hana til godra lykta, þviat svo sem verkmadr tekr verkkaup af bonda, ef hann ferr eigi ꜳ brott fra oloknu verki, svo munu þer ok taka eilifa dyrd af Kristi fyrir pislir, ef þer erut stadfastar i hans iatninghu; þviat sa mun hialpaz, er stadfastr er allt til enda.» Þa hræddiz iarllinn undr þessi ok let konurnar taka ofan or stagli, en þeygi let hann af grimmleik sinum, þviat hann let þegar kasta þeim i brennanda ofn. En er þeim var þangat kastad, þꜳ sakadi þær ecki elldrinn, ok brunnu eigi klædi þeira, en er þær gengu i ofninum ok sungu lof gudi; þa sloknadi elldrinn allr. En þær gengu or ofninum brendu gulli fegri ok silfri biartari, ok undruduz allir þeir, er þær sa, en iarll duldi i yfirliti þvi, sem hann bar i hugskoti, ok mællti: «Þessa fiolkyngi kendi ydr Kristr ydvarr, en nu leggit þer þegar nidr breytni þessa ok gofgit god vor, at eigi lata ek hỏfud af ydr hỏggva.» En þær svỏrudu: «Eigi kendi Kristr oss fiolkyngi ne þrælar hans, helldr giorir almattigr gud þat er hann vill fyrir vini sina; en þu lat framm koma sem fyrst i verkum þat, er þu ægir i ordum, ok leys þu anda erfvidis vors, þviat oss eru dvalir þinar leidar, ok synaz oss oll frest þin lỏng, þviat vær erum kalladar til himenrikis ok ladadar til eilifrar dyrdar.»


10.[139] Þa skammadizt Agricolas iarll, er hann matti eigi yfir þær stiga, ok baud, at hofut skylldi hỏggva af þeim. En þær þockudu gudi, er þær heyrdu þessi ord, ok mællto: «Dyrd se þer, Kristr, er oss kalladir til þinnar miskunnar ok letz oss taka pisl fyrir þinu nafne. Nu erum vær gladar, er vær fỏrum at taka bana fyrir þinu nafni, at vær megim koma til þin, er sadt lif er.» En er þær voru gladar at taka bana, þa toku sveinar, þeir sem fyrr var getid, ath kalla a modur sina ok mællto svo: «Nu er fyrirbuin dyrd ydr, af þvi fyrirlætr þu ockr, heilog modir, eda hverium selr þu ockr til vardveizlu? fel þu ockr ꜳ hendi Blasio byskupi guds kappa, at vit megim koma med fedr til himenrikis, ef ockr er eigi lofat at fylgia modurinni.» Þa foru þeir med modur sinni til þess stadar, er þær skylldi hoggva, ok badu konurnar ser leyfis til bænar, adr þær væri hognar. En er þær gatu þat, þa fellu þær a kne ok helldo hỏndum til himens ok bada til guds ꜳ þessa lund: «Drottinn, er oss leidde(r) fra myrkrum ok fra modurkvidi i lios þessa heims, ok leiddir oss til kynningar astar þinnar fra villu fyrir þræl þinn Blasium byskup, þik lofum vær ok þik dyrkum vær, þviat þu lætr þer soma at telia oss i sveit pisla(votta) þinna oc[140] calla oss á þessi stundo til dyrþar þinnar. Hverr er slycr[141] sem var guþ, hverr er[142] þer glikr i mętti oc i styrcþ oc i heilagleik; þu ert ogorligr oc lofligr, gørandi undarliga hluti. Nu er tíþ, drottinn, su er þu dyrkar oss ambattir þinar, at ver komim til þín, þess er ver trum á af ꜹllo hiarta oc iatom meþ munni, oc fysomsc af ꜹllom hug til þin, drottinn, af kynningo nafns þins; látt þu þer soma at þiggia forn [likams vars[143] oc samteingia oss þinom[144] pislarvattum á himni. Tac þu [heilagr andi[145], andir ǫrar, þer er ver felom þer á hendi fyrir verþleik oc bęnir heilags Blasius þrels[146] þins, þess er fyrstr leiddi oss til kynningar[147] oc til astar nafns pins. Lat þu sveina þessa hafa huggon meþ Blasio oc koma meþ honom til þinnar misconnar, drottinn guþ varr, er med feþr oc helgom anda lifir oc rikir of allar alldir allda.» En er[148] sveinar kvaþo amen, þa varo þér hꜹgnar oc foro til guþs, fyrir pess nafni er þer heltu út bloþi sino[149].


11.[150] Siþan var Blasius leiddr ór myrqvastofo fyrir dómstól Agricolaus[151], oc męlti iarll viþ hann: «Af þvi dvalþa ec dꜹþa pinn, Blasius, allt hingat til, at þu mettir [higgia at heilso[152] pinni a þessi stundo. Gack þu nu oc blota goþom varom of siþir; en ef þu gerir egi sva, þa mon ec egi lengi þer þat sitia.» Heilagr guþs vattr svaraþi: «Undromc ec blindi þina, iarll, er þu matt egi satt of sia oc þat er ꜹllom er ꜹþsętt, þviat þu mundir egi calla guþ stocka oc steina, ef þu męttir et sanna sia. Eþa hverr er sva err[153], at egi viti, at handaverk manna [eru þat, en[154] egi guþ. En ef þu veizt egi, at þꜹ ero egi guþ, þa casta þu þeim i elld, oc mon þu þa reyna, at ec segi satt, at[155] malmr rennr saman oc steinar springa[156], en tre loga. En ec veit, at þu ętlar mer pislir fyrir þat, er ec segi þer satt. En [hverigar pislir er[157] þu gerir mer, þá hręþomc ec [ecki þess[158], þviat guþ er meþ mer[159] oc eflir mik. Velldi hefir þu yfir licam minom en egi yfir ondinni. Sva melti drottinn[160] sialfr: Hręþizc egi er þa, er licam vega, þviat þeir mego egi ꜹndinni glata, hręþisc er helldr þann, er velldi hefir at glata bęþi ꜹnd oc licam i [ęilifan elld[161]. En guþ sa, er ec þiona, [sa en sami[162] hefir velldi a himni, hann ma mic leysa, ef hann vill, fra licamligom pislom.» Iarll mellti: «Hverso ma Cristr þinn leysa þic, ef ec lęt þer sokqva i [diupt vatn[163]?» Heilagr Blasius svaraþi: «Þu en heimscasti maþr[164] gꜹfgar [tóm scurgoþ[165], oc heitr þu á þꜹ i nꜹþsyniom þinom, oc vettir[166] þu þa(þ)an fulltings, en ec dyrca[167] sannan guþ, oc scal ec alldregi tortryggva matt hans ne ꜹrvilnasc[168] hialpar af honom. En þot goþ þin sycki niþr [i vatn[169] oc metti egi up komazc, þa mun þo Cristr minn syna crafst(!)[170] sinn á vatni, þviat craftr hans er [opt syndr í[171] vatnom; þott [vꜹtnn þvai ęgi syndir af oss[172] fyrir helgan anda, þa ero margar oc miklar aþrar iarteinir, þer er gorzk hafa á vꜹtnom. Þa er drottinn var þessa heims i licam, þa gek hann þurrom fotom of sia sem á landi, oc bꜹþ hann Petro postola sinom at coma til sin oc ganga á sio. En þat ma hann veita mer enom minzta þreli sinom, sem[173] hann veitti enom øzta postola sinom.» En er hann hafþi þetta męlt, þa [for hann til vatz meþ iarlli oc otalligom lýþ[174]; þa gørþi hann cross[175] marc fyrir ser a vattnino, oc varþ sva vatniþ undir fotom[176] sem [harþr vꜹllr, oc gek hann, unz (hann) kom a mitt vatnit[177], þa settisc hann þar oc callaþi á iarll oc á allan lyþ oc męlti: «Ef nꜹckor dáþ er i goþom yþrom, eda ef yþr er nackort trꜹst at þeim, þa gangiþ ér a vatniþ eptir mer i nafni þeira, at er megit sina[178] crapt þeira.» Af þessom orþom vinar guþs toko .lxxxta. manna at blóta goþom[179] oc gingo diarfliga a[180] vatnit oc sucku þegar niþr sem bly. En engill guþs com af himni meþ liosi miklo yfir vattnit. Allr lyþr [matti sia liosit, er hia stoþ[181], en engi matti engilinn sia fyrir liosino. Engill męlti viþ Blasium: «Gacc þu af vatni oc scynd til dyrþar þe(i)rar, er þer er ętloþ af guþi.» Þa reis Blasius up oc gecc enn á vatni[182] sem a þurro landi. En er hann com til lanz, þa undraþisc allr lyþr lios þat, er [verit hafþi[183] yfir honom. En þott iarll sei slikar iarteinir, þa [villdi hann þegi[184] snuaz til tru ne til misconnar [guþs, oc męllti sva viþ guðs vat Blasium[185]: «Se ec nu, at þu hefir raþit at hallda [þragirni þinni[186] oc gꜹfga egi goþ ór, af þvi scallt þu þat vita, at ec hefi raþit at láta þic egi undan ganga[187] meþ fiorvi.» Þa lꜹc iarll domsorþi á oc melti: «Blasium dęmi ec til hꜹgs, þann er mik fyrirleit oc hafnaþi boþorþi kononga oc [drecti .lxxxta. riddara[188] í vatni oc lastaþi goþ var oc sveik .ii. sveina i fiolcingi[189] sinni, [þa dęmi ec oc[190] meþ honom.» Cristz vattr þackaþi guþi, er hann heyrþi þetta, oc fór meþ sveinom til þess staþar, er [þa scylldi hꜹggva[191].


12.[192] [En er byscop com þangat[193], þa fell hann á kne oc hellt hꜹndom til himna oc baþ til guþs á þessa lund: «Drottinn guþ minn, er mic kallaþir fra skurdgoþa villo oc til rettrar tru, þu satt lios, er lisir[194] hvernn mann, er i þenna heim kemr, oc þu lystir myrkr otrú minnar, þu guþ[195], er sitr yfir ꜹllom englafylciom oc gefr regn á iorþ oc synir regnboga þinn i scyiom til sattarmarcs viþ oss, þu [er stet yfir ovin[196] allz mannkyns, þa er þu vart crossfestr fyrir oss, [ver ner mer þreli yþrom[197], oc heyr bęn mina, þa er ec biþ þic efsta, aþr ec sia hꜹggvinn fyrir þino nafni. Verstu(!)[198] nęr ꜹllom oc fyll rettar benir þeira, er nꜹcquria[199] goþa hluti gera í mina minning til dyrþar nafns þins. Ef nꜹcqvriom stendr bein í halsi, eþa hefir hann nocqvert mein i qverkom oc callar[200] á þic til hialpar meþ tru oc meþ minu arnaþarorþi, þa lattu þer soma at biarga honom oc leysa hann fra hásca til vitnis þes crafstz[201] þins, er fyrrmeirr gerþir þu fyrir mik[202] þręl þinn. Ef nꜹckr verþr sottum siukr ęda i nock(u)riom hasca staddr oc minnizc nafns mins oc heitr a þic til hialpar sér meþ mino arnaþarorbi, þa greþ þú hann af sott þeiri eþa meinom, oc leys[203] ór hásca, oc ver nęr nꜹþsyniom þeira, er truliga heita á þic fyrir mitt[204] nafn.» En er guþs vattr hafþi bęn[205] locit, þa com yfir hann scy liost, oc męlti rꜹdd ór scyino: «Ec em guþ sa er þic dyrkaþac[206], cappi minn, oc mon ec en dyrca þic; ec mun alla hluti þa fylla, er þu batt, sva sem trua þeira ꜹþlaz[207] til nytsemi; ec mun leisa[208] ór sottom oc ór hásca oc or ꜹllom nꜹþom[209] þa, er meþ þino arnaþarorþi biþia mic licnar[210], ef þeim gegnir at leisasc[211] i þessom heimi, ęda ec mun[212] ꜹþga þa i [eilifo [lif]i[213] annars heims; ec mon bleza enni valoþo eckio oc ꜹllom þeim, er þina minning gera, oc fylla þa i þessom heimi goþra hluta, en ꜹþga þa [goþo verkꜹþi i ꜹþro lifi[214].» En er [scy hvarf til himins[215], þa var Blasius hꜹggvinn utan borgar, oc tveir sveinar meþ honom. En vitr kona oc trufꜹst, su er Eliséa hét, gróf licami þeira i þeim staþ, er þeir varo hꜹggnir, oc verba þar[216] margar iarteinir allt til þessa dags i dyrþ oc i minning guþs piningarvatz[217]. En guþs vattr Blasius byscop var hꜹgvinn enn [.iiia. dag Februarius[218] manaþar, enn sa er [enn nésti eptir kindilmesso, er hann fór af iorþo[219] til himins, fra monnom til engla, fra heimi þessom guþi til hanða, pindr mꜹrgom pislom, i myrqvastofo settr, stꜹngom barþr oc [staglfestr, ullcꜹmbum slitinn oc á vatn farþr, en at nestlocom[220] sverþi hꜹggvinn. En er (en) valaþa eckia fra andlát[221] hans, su er comit hafþi til hans i myrqvastofo[222], þa lét hon lios brenna i minning hans, sem hann hafþi boþit, oc miþlaþi viþ ꜹma menn allt þat, er hon mátti af sinni fęzlo. En margir aþrir fréndr hennar[223] gerþo at[224] hennar dęmom oc veitto margar giafar[225] ꜹmom monnom i nafni oc minning heilags Blasius byscops. En su minning hellzc allt til þessa dags, þviat á hverri artiþ hans pislar veniasc menn at gera þa minning hans i olmosogørþ[226] oc i liosbruna til lofs oc dyrkar [drottins vars Jesu Cristz, þess er meþ feþr oc helgom anda lifir oc rikir of[227] allar alldir allda. Amen.

____


Appendix

(Pergamentblad 655 qv. IX B. Fragment af en Codex, som det synes, skreven i Norge i det 12te Aarhundrede. Jvf. ovenfor Capp. 11-12.)

Đa gec siallfr drotten ifuir sio bærfœtr sva sem a lande. þa es han vas licamr. Oc bauð han Petro postola sinum at ganga á sio till sín. En þat er hann væitti postola sinum. Đat ma hann væita mer hinum ó minsta þræle sinum. En þa er hann þetta mælte. þa for hann till Tiarnarennar með jarle. Oc með ôtallægom lyð oc fiolda liðrs. En han oc hafðe cros marc gort fyrir ser a vatneno. Đa gec han a tiornnena ut sva sem a þyrri jarðu eða a lande. En þa es han com ut a tiornena miðia þa sættisc han niðr. Oc callaðe þaðan â jarlen oc a allan lyð oc mælte sua. Ef noccor dað er i guðum yðrum Eða yðr sialfum er noccor straust(!) â þæim. Đa gangeð ér â vatnet ut æftir mer í namfne þæirra. At er megeð oss sva syna craft þæirra. Đa toco atta tigir manna at blota dioflum. Oc gengo diarflega ut á vatnet, oc succu þegar aller sem bly. En engell guð(!) com af himni oc skæin lios mikit ifuir guð(!) vin oc pislar vatt. Aller matto lioset sia. En þæir sáo æigi egellen(!) guðz fyrir lyoseno. En ængell mælte viðrr Blasium. Gagc þu af vatne. Oc skynd till dyrðar þæirrar es þer er buin af guði. Đa ræis Blasius up oc gec en a vatne sem a lande. Oc undrasesc allr lyðr lios þat er vittraðesc yfuir honom. Oc biartlæicc anlits hans. En þo at iarll sæe slicar jartæinar(!) þa mate han æigi skilia ne scapasc(!) till truar oc æigi vildi han hæfta grimlæic sin. Đvi at han callaðe a Blasium oc mælte sva. Nu se ec Blasíí. At tu hæuir æin raðet at halda á þragirni þinni. oc gofga æigi guð vór. Af þvi scaltu vita at ecc hæui ennu raðet at fresta æigi længr bana þinum. Đa mælte han við riðara sina þa sva. Blasium þan es mec fyrir læit. Oc mælte i gægn boðorðom kononga orra. Oc rœpte guð vor oc sœcte atta tigum manna niðr at diup. hann dœme ec till hógs. Oc tva svæina með honom. Đa er han svæic i fiolkyngi sinni. En er guðz vatr hæyrði þat. Đa gerðe han þacker guði allmatchom. Oc for skyndilega með riðarom till fyrir ætlaðar(!) pinslar. En þa es han þangat com. Đa bað han þa geua ser frest till bœnar. Oc siðan fell han acne. oc helt hondom sinum til himins up. Oc bað till guðz a þessa lund Drottenn guð min es mec kallar till gofganar þinnar tru fra villu scurða(!). Đu cristr hit sanna lios þat er lysir hvær(n) man commanda i hæim þenna. Oc þu lystir myrcr Ovittru minnar. Đu guð crafta er sitr yuir cherubín oc scraphínn. Oc lycr up raufuar himins. Oc gefr regn a jorð. Oc synir regn boga þinn i scyium till sattar marx a meðal sin(!) oc manna. þu es stet ifuir diofull oc fianda allz mankyns. Đa es þu hect á crose fyr oss. Oc fældirr hin fornna hóg órm slagbrand hælvitis. Ves tu nu ner þræle þinum. Oc hæyr bœn þa es ec bið þec æfstu[228] i hæimi aðr ec sia hoggvín fyrir þinu namfne. Ves tv ne(r) allum. Oc fyll rettar fystr(!) allra þæirra es neccorn goð gærning gera. Till dyrðar namfs þins i mina minning þræls þins. Ef noccorom stendr bæin i halse eða hæuir han noccor ó hœgende i qværccum oc biðr han þins fultings með minu arnaðar orðe. Đa biargðu honom. Oc læys han fra haska till sannanar þins crafs es þu gerðer forðom fyr þræl þin. En ef noccorr minnisc minn i hasca eða i neccquærri sot. Oc callar a þic till fultings með minu arnaðar orðe. Đa grœðu han af sot. oc læys han or hasca. Oc lat þer soma at vesa ner i allum sinum nauðsinium þæim es trulega calla a þic. fyr mina minning. En þa es guðz vatr hafðe bœn locet. Đa com sky liost ifuir han. Oc ród með skyi mælandæ sua. Ec em guð. Ec man fylla alla luti þa es tu bat Æftir tru oc æftir nytsæmi þurfuanda. Đæir er i sóttom ero. eða i hasca. eða í mæinum biðia mec hialpar i þinni minningu. Đa man ec læysa or mæinum i þessom hæimi ef þæim gægnir hiolpp. eða læysasc. Eða ec man geua þæim annars hæims lif æilift. Sva man ec auc bletsa þa cono veslo es tu batst fyrir. Oc allum þæim es þina minning gera. Oc man ec fylla þa goðra luta her i hæimi. Oc gœða þa æiliuo lifui værc caupi annars hæims. En æftir þessor orð þa hvarf hitt liosa sky í braut með rod. En guðz vatr vas siðan hoggvin með tvæim svæinum fyr utan borg væggi Sebastie. En licame þæirra grof cona su es Elisia het. Vitr occ vell truað. Oc grof hon þa i þæim hinum sama stað es þæir hognir varo. I þæim stað værða alskyns jartæinir




Fotnoter

  1. Dette er Overskriften i A; Her hefr upp sỏgu ens helga Blasij byskups B.
  2. Begyndelsen af Sagaen hertil lyder i B saaledes: A dỏgum Licinij konungs, er velldi hafdi i austrvegi, gerdiz kristnum monnum ofridr, þvi at Licinius let pina marga kristna menn i sinu riki, allra helldz(!) ok kennimenn.
  3. [þeir sem gengu B.
  4. fiorutigir B.
  5. [sem þar voru fundnir eda pindir i þann tima B.
  6. mgl. B.
  7. mgl. B.
  8. syndi B.
  9. [heilagr i B.
  10. [for Blasius undan ofsokn B.
  11. fyrirlitinn B.
  12. tilf. B.
  13. gera tilf. B.
  14. [eigi gengu þau þadan adr B.
  15. Fra iarli einum Overskr. B.
  16. tilf. B.
  17. [mgl. B.
  18. umhverfis B.
  19. hellis B.
  20. [undruduz þeir ok mællto med ser ok hrædduz B.
  21. [mun þetta fyrir B.
  22. [i hellinum ok kendu þar Blasium byskup; var hann a bænum, ok treystuz þeir B.
  23. reiddizt B.
  24. [marga adra B.
  25. mgl. B.
  26. teknir B.
  27. [mgl. B.
  28. [gerdu sem iarlinn baud B.
  29. vær B.
  30. [dvaldi ecki fyrir þeim B.
  31. Fra sveini ungum, er heilso þa fyrir arnadarord ens helga Blasij Overskr. B.
  32. [þeira spurdiz i bæium B.
  33. bỏrnum B.
  34. [nema ok iafnvel barg hann B.
  35. [hvartveggia synir(!) tvær iarteinir, þær sem hann gerdi ꜳ þessi gỏtu B.
  36. kverkum B.
  37. þvi tilf. B.
  38. tilf. B.
  39. þangat B.
  40. [mgl. B.
  41. saal. B; h' A.
  42. saal. B; h' A.
  43. [nu er harmr minn svo mikill B.
  44. þræli þinum tilf. B.
  45. [til allra þeira, er B.
  46. saal. B; a A.
  47. krapt B.
  48. saal. B; oconnar A.
  49. heyrỏndum B.
  50. [drag þu eigi undan miskunn þina B
  51. hialpa B.
  52. [iartein þessi vard agæt B.
  53. [hvern bæ B.
  54. Med Ordet kemi indtræder en anden Haand i A, der dog atter ophører med Ordet kono Cap. 4 nedenfor.
  55. Fra eckiu einni Overskr. B.
  56. fatæk B.
  57. [ꜳ bæ einum B.
  58. gỏllt B.
  59. [greip gaulltinn B.
  60. sinum tilf. B.
  61. kona B.
  62. gaullt B.
  63. þviat B.
  64. [mgl. B.
  65. gelltinum B.
  66. kerlingu B.
  67. leid sina tilf. B.
  68. Fra Blasio byskupi Overskr. B.
  69. [Eptir þetta var enn sæli Blasius byskup leiddr fyrir iarll i Sebastia hỏfutborg herada þess, er Kapadocia heitir. En er hann var leiddr fyrir iarlinn, þa kvaddi iarll hann fyrst med blidum ordum ok mællti svo: «Fagnadu Blasi, vinr goda vorra!» Hann svaradi: «Fagna þu, enn bezti iarll; en þann fagnat mun þer veita almattigr gud, ef þu segir diỏfla vera god þau sem þu hefir leingi B.
  70. tilf. B.
  71. likneski B.
  72. [mgl. B.
  73. stỏngum B.
  74. svikia B.
  75. [mattu eigi mik tæla B.
  76. munu B.
  77. styrkiara B.
  78. kvellarar B.
  79. [mæddiz eigi B.
  80. Fra enni voludu konu Overskr. B.
  81. [volada kona, su er gỏlltinn atti, þann er Blasius hafdi tekit fra vargnum, at hann var i myrkvastofu settr, þa let hun drepa gỏlltinn ok steikti hỏfut hans ok fætr ok bar þat i keralldi med godum krasum B.
  82. þessa fæzlu B.
  83. saal. B; hann A.
  84. [ỏllu þvi er hun hafdi fært honum B.
  85. frettir B.
  86. gnogu B.
  87. [annars heims B.
  88. [þessa heims ok annars B.
  89. fagnandi tilf. B.
  90. Vitræda iarls ok Blasij byskups Overskr. B.
  91. [myrkvastofunni til mals B.
  92. [hann B.
  93. herfarir B.
  94. gud B.
  95. [mega gud B.
  96. [sem nockut traust hafa ꜳ þeim B.
  97. trui B.
  98. [sa iarllinn hug hans fastan B.
  99. [iarnkrokum B.
  100. rettet; qvaliarnir A.
  101. [kveliarar stadfesti hans B.
  102. [eingan sarleik pislanna B.
  103. [hun beidir eigi framar B.
  104. [syniligar B.
  105. [hyggia, þa dyrd B.
  106. Fra .vii. konum Overskr. B.
  107. [hluttakendr sigrs B.
  108. [konurnar ok færdu iarlinum ok sogdu svo: «Þessar konur B.
  109. [ꜳ hvern B.
  110. tokum B.
  111. dæmir B.
  112. loklausu B.
  113. [tiarnar at B.
  114. vandligaz B.
  115. [er vær blotum þar hia tiorninni B.
  116. rettet; þeir A.
  117. [er þær toku vit godunum, þa baru þær þau i secka ok griot med þeim ok kỏstudu ꜳ tiornina, þar sem diup var undir. En er iarlinn spurdi þetta B.
  118. [eda hvi B.
  119. kasta B.
  120. tældi B.
  121. [at sỏckva godonum B.
  122. [mællti alogat ok mundi blota B.
  123. [mgl. B.
  124. [ritad er um hann B.
  125. [hadung vit þik en eigi B.
  126. [skurdgod B.
  127. heimsku B.
  128. um tilf. B.
  129. þer tilf. B.
  130. mundi B.
  131. Um pislir iarllz Overskr. B.
  132. ofn B.
  133. hafdir B.
  134. [af kristnum monnum B.
  135. rettet; linusterng(!) A; haurstreing B.
  136. [milli tveggia sulna B.
  137. af B.
  138. Her er et Blad udskaaret i A.
  139. Bæn kvenna Overskr. B.
  140. Med dette Ord begynder atter A.
  141. slikr B.
  142. saal B; se A.
  143. [likama vorra B.
  144. saal. B; sinom A.
  145. [mgl. B.
  146. þerls A.
  147. kenningar B.
  148. tilf. B.
  149. fyrir tru tilf. B.
  150. Bæn heilags Blasij byskups Overskr. B.
  151. iarllzins B.
  152. [hyggia at þỏrf B.
  153. ær B.
  154. [er B.
  155. er B.
  156. spraka B.
  157. [hveriar pislir sem B.
  158. [eigi B.
  159. tilf. B.
  160. saal. B; David A.
  161. [eilifum elldi B.
  162. [mgl. B.
  163. [diup B.
  164. Rúnakvæði maðr.png A.
  165. hegomlig skurdgod B.
  166. vænter B.
  167. gỏfga B.
  168. aurvænta B.
  169. [a vatni B.
  170. mꜳtt B.
  171. [avallt syndr a B.
  172. [ek geta eigi þess, er þau tvo syndir af monnum B.
  173. er B.
  174. [rann hann til diuprar tiarnar med iarlinum ok med otal lyds B.
  175. A.
  176. honum tilf. B.
  177. [þurt land, ok rann hann þar til er hann kom a midia tiornina. B.
  178. þa syna svo. B.
  179. dioflum B.
  180. yfir B.
  181. [sa er hia stod, matti sia liosit B.
  182. vatninu B; i A er først skrevet landi, men vatni er skrevet over.
  183. [vitradiz B.
  184. [matti hann eigi B.
  185. [vit guds vott ok mællti svo vit hann B.
  186. [þrae þino B.
  187. komaz B.
  188. [banadi .lxxx. manna B.
  189. fiolkyngi B.
  190. [ok þꜳ dæmi ek til hỏgs B.
  191. [honum var bani ætladr B.
  192. Bæn Blasij byskups ok liflat hans Overskr. B.
  193. [Þa er hinn helgi B. byskup kom i þann stad, sem hann skylldi hỏggva B.
  194. lysir B.
  195. krapta tilf. B.
  196. [steigt yfir diofulinn fianda B.
  197. [vertþu nu nær mer þræli þinum B.
  198. ver þu B.
  199. nockura B.
  200. kalli hann B.
  201. kraptz B.
  202. tilf B.
  203. hvern tilf. B.
  204. saal. B; þitt A.
  205. sinni tilf. B.
  206. dyrkadi B.
  207. er til þeim B.
  208. leysa B.
  209. naudsynium alla B.
  210. lausnar B.
  211. leysa B.
  212. tilf. B.
  213. [eilifum fagnadi B.
  214. [eilifu verkkaupi annars heims B.
  215. [id liosa sky hvarf til himens med roddinni B.
  216. tilf. B.
  217. þræls B.
  218. [þridia dag Februarij B.
  219. [næstr eptir kyndilmessu, ok for B.
  220. [i stagll festr, iarnkrokum hrifinn ok a vatn fluttr, ok at lyktum B.
  221. saal. B; andláta A.
  222. myrkvastofunni B.
  223. ok vinir tilf. B.
  224. eptir B.
  225. salugiafir B.
  226. ok vittoku aumra manna tilf. B.
  227. [drotni vorum Jesu Kristi, þeim er med fedr ok helgum anda lifir ok rikir einn gud i þrenningu um B.
  228. oprindelig æfsta, men u er skreven over a.