Erfidrápa Ól. Tr.
| Velg språk | Norrønt | Islandsk | Norsk | Dansk | Svensk | Færøysk |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Denne teksten finnes på følgende språk ► |  |
 |
Udvalg af norske og islandske skjaldekvad ved Finnur Jónsson
G.E.C. Gads Forlag - København 1929
Erfidrápa Ólálfs Tryggvasonar
1.
Flugþverrir nam fyrri
frægr aldrigi vægja,
heldr hvað hölða skyldir
hugrekki sér þekkja.
2.
Geta skal máls, þess's mæla
menn at vápna sennu
dolga fangs við drengi
dáðöflgan bör kváðu.
Baða hertryggðar hyggja
hnekkir sína rekka
(þess lifa þjóðar sessa
þróttar orð) á flótta.
3.
Þar hykk víst til mjök mistu
(mörg kom drótt á flótta)
gram, þanns gunni framði,
gengis þrœnzkra drengja.
Nœfr vá einn við jöfra
allvaldr tváa snjalla
(frægt 's til slíks at segja
síðar) ok jarl hinn þriðja.
4.
Hept vas lítt (á lopti
liðu örvar framm görva)
brodda flaug, áðr bauga
brjótendr skyti spjótum.
Orð vas hitt, at harðast,
hvarkunnr, fyr lög sunnan
mest, í malma gnaustan
minn dróttinn framm sótti.
5.
Sótti herr, þars hætti,
hundmargr drasil sunda,
en hjalmsprotum hilmir
harðfengr Dönum varði;
fellu þar með þolli
þeim skævaðar geima
(mein hlautk af því) mínir
(meir) hollvinir fleiri.
6.
Herskerðir klauf harðan
(hann gekk reiðr of skeiðar)
svarðar stofn með sverði
sunnr eldviðum gunnar.
Kunni gramr at gunni
(gunnþings éarnmunnum
margr lá heggr of höggvinn)
holbarkar rá sarka.
7.
Varð of Vinða myrði
vígskýs (en þat lýsik)
ramr und randar himni
rymr (knáttu spjör glymja).
Hirðir stózk með haråan
hnitvegg við fjölð seggja
víðis veltireiðar
varghollr þrimu marga.
8.
Upp sögðu lög (lagðisk
líf skjótt firum) hlífa,
gnóg til gumna feigðar,
gölkn (við randar bölku).
9.
Leitt hykk Leifa brautar
lognárungum váru
geirs við gumna stjóra
geigurþing at eiga,
þás fákhlaðendr frœknum
farligs at vin jarla
húfs með hamri þœfðar
hringskyrtur framm gingu.
10.
Eigi látask ýtar
enn, þeir's víðast nenna,
fremra mann of finna
folkreifum Áleifi.
11.
Firðisk vætr, sás varði
víð lönd, Breta stríðir
bleyði firðr við bráðan
bekkdóm Heðins rekka.
Hann lét of sök sanna,
sverðjalmr óx þar, verða,
(skilit frá ek) fyr skylja,
skóð mörg roðin blóði.
12.
Hverr vas hræddr við örvan
hugdyggvan sun Tyggva
(óðusk malmþings meiðar)
maðr und sólar jaðri.
13.
Sukku niðr af Naðri
(naddfár) í böð sárir
(baugs gerðut við vægjask)
verkendr Heðins serkjar.
Vanr mun Ormr, þótt Ormi
aldýrr konungr stýri,
hvar's skríðr með lið lýða,
lengi slíkra drengja.
14.
Myndi lung hit langa
(láðsíks) und gram ríkum
(blóð kom á þröm þíðan)
þjóð varliga hrjóða,
meðan ítrs vinir áttu
innan borðs (at morði
sú gerðisk vel) varða
(verðung) jöfurs sverðum.
15.
Gótt es görva at frétta
(gunnr óx fyr haf sunnan,
sverð bitu feigra firða
fjörrönn) at því mönnum,
hvern rakkligast rekka
randláðs viðir kváðu
(Surts ættar vinnk sléttan
sylg) Áleifi fylgja.
16.
Ógrœðir sá auðan
armgrjóts Trana fljóta
(hann rauð geir at gunni
glaðr) ok báða Naðra,
áðr hjaldrþorinn heldi
hugframr ór böð ramri
snotr af snœris vitni
sunds Þorketill undan.
17.
Harðgörvan lét hjörvi
Holms verða Týr sverða
vind á víðu sundi
vígþey Heðins meyjar.
Áðr an Ormi næði
Eirekr eða hlut meira,
mörg óð bitr í blóði
benkneif fyr Áleifi.
18.
Ítrfermðum réð Ormi
orðsæll jöfurr norðan
(snörp varð at þat sverða
snót) Eireki at móti,
en húfjöfnum hefnir
hlýrs þeim gota stýrði
(áðr óx of gram góðan
gunnr) Hákonar sunnan.
19.
Norðr- eru öll of orðin
auð -lönd at gram dauðan.
Allr glepsk friðr af falli
flugstyggs sonar Tryggva.
20.
Veitkat hitt, hvárt Heita
hungrdeyfi skalk leyfa
dynsæðinga dauðan
dýrbliks eða þó kvikvan,
alls sannliga segja
(sárr mun gramr at hváru,
hætt 's til hans at frétta)
hvárttveggja mér seggir.
21.
Sagðr vas mér, né meira
munuma stríð of bíða,
lýðum firðr ok láði
landvörðr fyr sæ handan.
Væri oss, þótt ærir
elds þeim svikum beldi,
heilalíkn, ef, hauka
háklifs, jöfurr lifði.
22.
Sá vas árr, of ævi,
oddbragðs, es þat sagði,
at lofða gramr lifði,
læstyggs sonar Tryggva;
vesa kveðr öld ór éli
Áleif kominn stála,
(menn geta máli sönnu)
(mjök) 's verr an svá (ferri).
23.
Mundut þess, es Þrœnda
þróttharðan gram sótti,
frák, með liði lýða
landherr, þar sköp verða,
at mundjökuls myndi
margdýrr koma rýrir
(geta þykkjat mér gotnar
glíkligs) ór styr slíkum.
24.
Enn segir auðar kenni
austr ór malma gnaustan
seggr frá sárum tyggja
sumr eða braut of kumnum.
Nú 's sannfregit sunnan
siklings í styr miklum
(kanka mart við manna)
morð (veifanar orði).
25.
Norðmanna hykk nenninn
(nú 's þengill framm genginn,
dýrr hné dróttar stjóri)
dróttin und lok sóttan.
Grams dauði brá gœði
góðs ófárar þjóðar.
Allr glepsk friðr af falli
flugstyggs sonar Tryggva.
26.
Hlautk, þann's œztr vas einna
(ek sanna þat) manna
und niðbyrði Norðra
norðr goðföður orðinn.
27.
Ilt vas þat's ulfa sultar,
opt-þverri stóðk ferri,
mest þars malmar brustu,
mein, þótt smátt sé und einum.
Skiliðr em ek við skylja,
skalmöld hefr því valdit.
Vætta virða dróttins
vil 's mest ok dul flestum.
28.
Hefk, þann's hverjum jöfri
heiptfíknum vas ríkri
und niðbyrði Norðra
norðr, goðföður orðinn.
Bíða munk þess, es breiðan
barðmána vann skarðan,
margaukanda mækis
móts aldrigi bótir.
29.
Fyrr mun heimr ok himnar,
hugreifum Áleifi,
(hann vas menskra manna
mest gótt) í tvau bresta,
áðr an, glíkr at góðu,
gœðingr myni fœðask.
Kœns hafi Kristr hinn hreini
konungs önd ofar löndum.
