Vis kilden til Fuglakvæðið yngra

{| class="toccolours" border="1" width="100%" cellpadding="4" style="border-collapse:collapse"
|- style="background-color:#e9e9e9"  
!align="center" valign="top" width="40%" | '''Velg språk''' !!align="center" valign="top" width="10%" | Norrønt !!align="center" valign="top" width="10%"| Islandsk !!align="center" valign="top" width="10%"| Norsk !!align="center" valign="top" width="10%"| Dansk !!align="center" valign="top" width="10%"| Svensk !!align="center" valign="top" width="10%"| Færøysk
|-
! Denne teksten finnes på følgende språk ► !!  !!  !!  !!  !!  !! [[Fil:Faeroysk.gif|32px|link=Fuglakvæðið yngra]]
|-
|}


<center>'''[[Føroysk kvæði]]'''


Úr Sandoyarbók<br>Heimildarmaður var Hans Poulsen í Nólsoy, 1824

<big>'''Fuglakvæðið yngra'''</big></center>



<blockquote>
1.
<br>Gevið ljóð og lýðið á,
<br>leggið væl í minni,
<br>nú skal kvøða um fuglagleim
<br>alt á einum sinni!
<br><br>''Fuglin í fjøruni''
<br>''við sínum nevi reyða''
<br>''mangt eitt dýr og høviskan fugl''
<br>''hevur hann greitt frá deyða.''
<br>''Fuglin ífjøruni.''
<br><br>2.
<br>Eina veit eg rímuna,
<br>inni hevur ligið leingi,
<br>gjørd er um ta hatarót,
<br>sum eykst av fuglameingi.
<br><br>3.
<br>Fyrsta dag, ið ljómin víkur,
<br>er mær tað at telja,
<br>skúgvalist ella falkaleik,
<br>hvilkin skulu vær velja?
<br><br>4.
<br>Sildavaðið grimt og stórt
<br>úti á Aldansfirði,
<br>har kom mong ein fjøður saman,
<br>ymist var tað 'støri'.
<br><br>5.
<br>Har kom mangur mætur saman,
<br>eg tað ei kann telja,
<br>har kom súla og likka við:
<br>"Hvat er her at selja?"
<br><br>6.
<br>Har kom ryta og fullkobbi,
<br>álka og teisti við,
<br>mási, bakur og svartbaksskuri,
<br>alt tað fuglalið.
<br><br>7.
<br>Har kom skarvur og hiplingur,
<br>drunnhvíti hin snjalli,
<br>har kom lundi og lomvigi
<br>og líraskrápurin halli.
<br><br>8.
<br>Kjógvin við sítt klipta vel
<br>hugsar við sjálvum sær:
<br>"Vertin á hvat ið annar fær,
<br>eg skal nøra at mær."
<br><br>9.
<br>Fjatlan hoppar á túgvuni,
<br>ætlar fyri at fara,
<br>avindsjúk sær hon silda 'mean'
<br>sum maðkar í røstum tara.
<br><br>10.
<br>"Har er einki uttan útskotspakk,
<br>lat tey í seg roppa,
<br>eg bíði, í til tey frægastu fara,
<br>tá skal eg eftir hoppa."
<br><br>11.
<br>Skúgvurin situr á høgum tindi,
<br>sær hann hetta møti:
<br>"Brellast tekur gómi mín
<br>eftir feskum kjøti.
<br><br>12.
<br>So havi eg brúkt nevið mítt,
<br>mangur gav mær prís,
<br>hevði eg náað at rytuflokki,
<br>veitslan var mær vís."
<br><br>13.
<br>Strekkir hann út veingir sínar,
<br>út í havið strembar:
<br>"Tungliga vinni eg mína føði,
<br>til tað fer at lemba."
<br><br>14.
<br>Tjaldrið sat og lýddi á,
<br>tað fleyg í vaðið fram:
<br>"Pakka teg burtur, rytan blá,
<br>tí skúgvurin vil tær and!"
<br><br>15.
<br>Burt fleyg tað, sum undan leyp,
<br>sumt ræð seg at verja,
<br>skúgvurin singlar suður og norður,
<br>hann torir ei á at herja.
<br><br>16.
<br>"Hatað skalt tú, tjaldrið, vera,
<br>aldri skalt tú ynnast,
<br>tú hevur spilt mær veitslu mína,
<br>hetta skal eg minnast."
<br><br>17.
<br>Annan dag í fragdarljómi
<br>falkurin ristir fjaðrar,
<br>syftir hann seg til skýggja upp,
<br>men ætlar at gista jarðar.
<br><br>18.
<br>Sveimar hann um loftið vítt,
<br>strekkir langar gøtur:
<br>"Hvørt eitt tal, við foldina er,
<br>skal falla mær til føtur.
<br><br>19.
<br>Hvør er hann á fjaðraríki,
<br>meg ræður á at herja?
<br>eg havi svørð og hvassar teinar,
<br>ætli meg væl at verja.
<br><br>20.
<br>Hálsurin stívur og høvdið tjúkt,
<br>kenni mítt svørð til heftið,
<br>leggirnir langir og rukkutir,
<br>so er mítt spjót sum skefti.
<br><br>21.
<br>Allir mínir trúgvu sveinar,
<br>sum hjá fornum jalli,
<br>lurtið nú væl eftir mínum orðum,
<br>sum tey av himni falla!
<br><br>22.
<br>Smyril, storkur og hjaltakráka,
<br>tangspógvi og fleiri,
<br>ikki minni enn tríati,
<br>hvør torir mukka meiri?"
<br><br>23.
<br>Árla var um morgunin,
<br>sólin roðar bleik,
<br>falkur talar til sveinar sínar:
<br>"Heintið mær feska steik!"
<br><br>24.
<br>Starin sat á steininum,
<br>smyril eftir honum leyp,
<br>tjaldrið tók at pippa,
<br>tá ið starin í holu kreyp.
<br><br>25.
<br>Smyril feyk fyri harra sín,
<br>ræður at telja frá:
<br>"Ikki vinst nýtsla við foldina,
<br>fært tú ikki onnur ráð."
<br><br>26.
<br>Falkur troðar í øðrum sinni,
<br>búddist at troða sveinar:
<br>"Tit skulu gista svarta hol,
<br>um tit ikki veita beina.
<br><br>27.
<br>Skortar ei við foldina
<br>hvørki stórt ei smátt,
<br>gásin, hønan, títlingur,
<br>stólpa, alt er líka gott."
<br><br>28.
<br>Tað var um ein árla morgun,
<br>sólin roðar í snjógv,
<br>hirðin øll av smáfuglum
<br>trokaðist niður at sjógv.
<br><br>29.
<br>Snjófuglar um bøin flykkjast,
<br>matin í seg pakka,
<br>stari søkir tarabrúnna
<br>til at pikka maðkar.
<br><br>30.
<br>Grælingarnir marflugur
<br>søkja upp úr hyljum,
<br>dunnan veiðir æti sítt
<br>og rótar í skitnum giljum.
<br><br>31.
<br>Títlingur á køstagarð
<br>sínum veli slettir,
<br>músabróðir hjallin vitjar,
<br>inntil hann er mettur.
<br><br>32.
<br>Hønan skavar gólvsópið,
<br>proppar har sína kjós,
<br>hanin reystur blant sínar grannar
<br>gelur upp á rós.
<br><br>33.
<br>Samdist væl við foldina,
<br>hvørt við sínar náðir,
<br>summir við maðkar, illdýr og slógv,
<br>summir við korn og sáðir.
<br><br>34.
<br>Falkurin grummi heldur ráð,
<br>tað er fugladeyði:
<br>"Rennur mær nú aftur í grun,
<br>smyrilin, hvat tú segði.
<br><br>35.
<br>Eg sigi enn, sum eg segði fyrr,
<br>hvør torir mær at granda,
<br>hvør er hann av fjaðraríki,
<br>mær torir móti standa?"
<br><br>36.
<br>"Hoyr tú tað, mín náðigi harri,
<br>tí eru vær ikki mettir,
<br>tí ber ikki hjá okkum í lag,
<br>stráini standa eftir.
<br><br>37.
<br>Einans okkum í vegin er,
<br>tað er nevið reyða,
<br>ræður tú ikki at firra hann,
<br>tú sært ikki fugladeyða."
<br><br>38.
<br>Falkur stoytist frá skýggjum niður,
<br>rætt sum lýnið skjóta,
<br>áður enn nakar vardi tað,
<br>hann ætlaði bein at bróta.
<br><br>39.
<br>Falkur skundaði síni ferð
<br>við so mikið treyst,
<br>tá hann kom í fuglaflokk,
<br>hann hoyrdi ta vándu reyst.
<br><br>40.
<br>Tjaldrið tók at láta hart,
<br>tað hoyrdist yvir sjógv,
<br>tá fleyg hvørt í sína ætt,
<br>halan upp í rógv.
<br><br>41.
<br>Hvørt fleyg burt í sína ætt,
<br>søkti til sítt heima,
<br>falkur skjýtur sær upp og niður,
<br>hann sær seg vera aleina.
<br><br>42.
<br>"Smyril, títt orð eg sanni nú,
<br>tó eg tað ei vildi trúgva,
<br>sjáldan hevur tú sagt so satt,
<br>tí ofta manst tú ljúgva.
<br><br>43.
<br>Unnast mær ein hundsaldur,
<br>triðingsvinir at svíkja,
<br>tá lovi eg tær, nevið reyða,
<br>tú skalt ikki leingi ríkja."
<br><br>44.
<br>Fremjið ring eftir gólvi fram,
<br>sparið nú ongan skó,
<br>gevið nú á, tí fuglaljómi
<br>er ikki meiri enn í vón!
<br><br>45.
<br>Brúkið nú munn og hendur og føtur,
<br>fúkið nú ástað,
<br>nú skal kvøða um gamla gorp,
<br>ljómsins triðja dag.
<br><br>46.
<br>Tað var gorpur, gamal bóndi,
<br>hann fleyg av bergi út,
<br>lætti sær út um eggina,
<br>í luftini breyt hann rút.
<br><br>47.
<br>Hugsaði hann um føðina,
<br>hvar hann skuldi hana fanga,
<br>antin at ræna fuglabjørg
<br>ella tey, í haganum ganga.
<br><br>48.
<br>"Nógv man krevjast innanhallar,
<br>alt er líka slúkið,
<br>rátt og kókað, bleytt og hart,
<br>tað sámir teirra búki.
<br><br>49.
<br>Tó man tað einki nerva meg
<br>mína førslu at vinna,
<br>kunnigir eru mær loynistígar,
<br>allir vegir at finna.
<br><br>50.
<br>Eg havi sveimað við jøkilstoppar
<br>og niðri við hvalaskrokk,
<br>eg havi verið í kobbaveitslu,
<br>altíð fekk eg nokk.
<br><br>51.
<br>Hvørt eitt kykt á Snjógvalandi
<br>var eftir mínum sinni,
<br>lukkan stendur ei altíð bí,
<br>tað legst mær nú í minni.
<br><br>52.
<br>Nú keðist mær við rotið slógv,
<br>spik og tvøst at slúka,
<br>nú skal eg veiða mær feska bráð,
<br>bergið skal eg lúka."
<br><br>53.
<br>Gorpur fremjir síni ferð,
<br>skjýtst av eggini niður,
<br>kundi ei halda kjaftin saman,
<br>tað var hans gamli siður.
<br><br>54.
<br>Býttur manst tú, gorpur, vera,
<br>sum ein gamal stút,
<br>alt, hvat tær í hugin rennur,
<br>manst tú gorra út.
<br><br>55.
<br>Gorpur krunkaði, sum hann fleyg,
<br>beint við bergið fram:
<br>"Álkubøli og lundaholur
<br>skulu nú fáa skamm."
<br><br>56.
<br>Tá hann sá tað fuglameingi,
<br>varð hann fróur í sinni,
<br>gav tá á at krunka,
<br>so tað hoyrdist úti og inni.
<br><br>57.
<br>Tjøldrini, í haganum vóru,
<br>tyrptust saman í hóp,
<br>hvaðan ið hatta skríggið kom,
<br>so var tað eitt ravnaróp.
<br><br>58.
<br>Summi flugu á eggina út,
<br>um har var nakað at sjá,
<br>sóu teir tá, hvar gamli gorpur
<br>fleyg bæði til og frá.
<br><br>59.
<br>Snúgvaðist hann í lundaflokki
<br>bæði út og inn,
<br>ætlaði til at slúka teir
<br>bæði við kropp og skinn.
<br><br>60.
<br>Tá ið tjøldrini sóu slíkt,
<br>tóku tey til at murra:
<br>"Hvør er hann, sum troystar sær
<br>hin gamla gorp at purra?"
<br><br>61.
<br>Fram fleyg eitt av tjøldrunum,
<br>í royndum var tað gott:
<br>"Eg skal vita, hvat eg dugi,
<br>fallið tit ei í fátt!"
<br><br>62.
<br>Tjaldrið snurraði sær ástað,
<br>rætt sum steinar falla,
<br>helt ikki upp, fyrr enn nevaroddur
<br>stoytti í gorpsins skalla.
<br><br>63.
<br>Tjaldrið brá sær snart ástað,
<br>rætt sum kúlur ganga,
<br>so var sagt, at gamli gorpur
<br>sviða fekk í vanga.
<br><br>64.
<br>Dátt var gamla gorpi við,
<br>tá hann fekk tann sviða,
<br>strekti hann út hvørja fjøður,
<br>fettist hansara miðja.
<br><br>65.
<br>Hann gav tá so stórt eitt skrál,
<br>nú er um tað at reypa,
<br>ongum háttri líkari,
<br>enn sum hamrar leypa.
<br><br>66.
<br>Tá ið tjaldrið gamla gorpi
<br>veitti hetta mein,
<br>datt hann tríggjar reipslongdir
<br>í óvit sum ein stein.
<br><br>67.
<br>Álkur, lundar og lomvigar
<br>hoyrdu tað ravnareyp,
<br>sýntist teim ikki mjúkari,
<br>enn bergið niður leyp.
<br><br>68.
<br>Sýntist teim, hvør stólpur og steinur,
<br>yvir teimum stóð,
<br>niður eftir kom raplandi
<br>at vekja fuglablóð.
<br><br>69.
<br>Men tá ið teir sóu gorpin detta
<br>og meintu, tað var ein klettur,
<br>turkaðist alt av berginum út,
<br>har var einki eftir.
<br><br>70.
<br>Gorpur flagsar í luftini,
<br>ætlar at vinna nógv,
<br>tá ið vitið at honum rann,
<br>var hann ikki langt frá sjógv.
<br><br>71.
<br>Strembar hann við bergið upp,
<br>ristir sær við hvørt,
<br>luttar inn at ymsum holum,
<br>allastaðni var sørt.
<br><br>72.
<br>Gamli gorpur kendi svongd,
<br>spilt var hansara vinna,
<br>tekur at banna tjaldrinum,
<br>sum hann kundi best páfinna.
<br><br>73.
<br>"Skert vildi eg teg, tjaldrið, so,
<br>fyri tú gjørdi mær ímóti,
<br>so vildi eg, tín búkur og bein
<br>var fullur av malargróti.
<br><br>74.
<br>Eg vildi, at tú og alt títt lið
<br>í óvitsku skuldi gingið,
<br>so vit kundu roffað og rænað,
<br>hvat okkum lysti at fingið.
<br><br>75.
<br>Eg vildi, at tú og aðrir fuglar
<br>skuldu tigað og tagt,
<br>hvørt tað góða ella tað ónda
<br>var í okkara akt.
<br><br>76.
<br>So kundu vit okkum spikað og íitað
<br>rætt sum gøðingarkálvur,
<br>ikki lagt í tykkum lag,
<br>men rátt fyri øllum sjálvur.
<br><br>77.
<br>Hetta, sum mær varð fyri í dag,
<br>kann ofta berast til,
<br>eg skal royna onnur ráð,
<br>tað stendst hvat av, ið vil.
<br><br>78.
<br>Nú skal eg finna mínar vinir,
<br>hoyra, hvat teir vilja gera,
<br>til at svekka nevið reyða
<br>tann fyrsti vil eg vera."
<br><br>79.
<br>Stígið á gólv við stinnum alvi,
<br>setist ikki á pall,
<br>frøðið var næstan kvøðið hálvt,
<br>tá gamli gorpur fall!
<br><br>80.
<br>Skúgvurin snildi og falkurin fríði
<br>gingu saman í ráð,
<br>eftir kom gorpur stólpandi,
<br>settist teimum hjá.
<br><br>81.
<br>Greindi tá, hvør í sínum lag,
<br>hvat sær var fyri borið,
<br>hvussu teim var gingið í hond,*
<br>skúgvurin tók tá orðið.
<br><br>82.
<br>"So havi eg mær snúgvað og vent
<br>tríati vetur og fleiri,
<br>fáur var hann av mínum líkum,
<br>sum vann í brøgdum meiri.
<br><br>83.
<br>Nørt havi eg bæði her og der,
<br>fáur mundi tað vita,
<br>stundum eg snávaði kropp og skinn,
<br>stundum limir og bitar.
<br><br>84.
<br>Ránað havi eg bjørgini,
<br>stundum grønan vøll,
<br>fáur hevur mær neisir vunnið,
<br>tungan var so snjøll.
<br><br>85.
<br>Altíð eg vann, hvar hugurin rann,
<br>bæði við fjøll og røkur,
<br>tó minnist eg á einum sinni,
<br>tá var eg gyrdur í brøkur.
<br><br>86.
<br>Eg vildi eftir nógvum gapa,
<br>upp á tjólegg fór,
<br>øvigur aftur á langlegg fell,
<br>sum kálvur dettur í flór.
<br><br>87.
<br>Eg vildi hava hetta og hatta,
<br>royndi brelliráð,
<br>káið har í vegin kom,
<br>tí fór eg skitin frá.
<br><br>88.
<br>Á vatni vildi eg snúgva mær
<br>rætt sum skarvur og æða,
<br>eg máldi ikki møði mítt,
<br>tað varð mær at skaða.
<br><br>89.
<br>Har kom fuglur úr sólarrenning,
<br>hoyrið nú hvat eg tali,
<br>granskaði eftir mínum verki,
<br>og alt varð funnið galið!
<br><br>90.
<br>Gripur kom av Flatnalondum,
<br>førdi harðan lúður,
<br>hann beit mínar kløur av,
<br>eg fell í bjarnadúr.
<br><br>91.
<br>Gripur gjørdi mær hart um skalla,
<br>skákaði mína húð,
<br>skotraði meg av vaglinum,
<br>tí eri eg gráur nú.
<br><br>92.
<br>Tvíggjaði hann og sjúggaði meg,
<br>vísti mær til dyr,
<br>lundin upp á vaglið kom,
<br>sum eg hevði sitið fyrr.
<br><br>93.
<br>Har vórðu settir rossleypar
<br>fýra ferðir tólv,
<br>uttan um lundan girdust teir
<br>sum náttarsólin hálv.
<br><br>94.
<br>Lundin sat so bringubrattur,
<br>eyguni mundi hann renna
<br>ymsar vegir at leypunum,
<br>hann mundi so fáar kenna.
<br><br>95.
<br>Har sat hann og skimaðist
<br>uttan um seg at tevja,
<br>leyparnir vóru tøðufrekir,
<br>fáur mundi teim krevja.
<br><br>96.
<br>Einki dámaði lundanum
<br>at sita í slíkari tøðu,
<br>hann gróv sær eina nýggja holu,
<br>síðani fekk sær bøgu.
<br><br>97.
<br>Tá tók dagur at lýsa upp,
<br>skýggini spreiddust at,
<br>lundin var smogin í holuna,
<br>og eingin á vagli sat.
<br><br>98.
<br>Mala tók í knokki mínum,
<br>kløur mundi eg tveita,
<br>ongan visti eg betri
<br>enn á abba gorp at heita.
<br><br>99.
<br>Tá var hann góður, abbi gorp,
<br>hann ímillum gekk,
<br>tí man eg fjálga reiðrið enn,
<br>sum eg eftir pápa fekk.
<br><br>100.
<br>Hevði hann ikki lívgað meg,
<br>hjálpt mær tá úr snerru,
<br>væl kann tað ganga mær brókut nú,
<br>men tá mundi gingið verri.
<br><br>101.
<br>Tapta megi aftur kom,
<br>sum gripur frá mær tók,
<br>líkasum tað um dýrið stendur
<br>skrivað í Halgubók.
<br><br>102.
<br>Síðani gekk mær væl í hond,
<br>hví skal eg dylja tað,
<br>undantakandi hvat meg hendi
<br>síðsta sildavað.
<br><br>103.
<br>Tá eg singlaði yvir tí,
<br>sum eg hevði hugin á,
<br>var tað sum í pottinum víst,
<br>tí eingin segði frá.
<br><br>104.
<br>Eg sat meg á høgum tindi,
<br>hevði har sitið leingi,
<br>var hyggjandi út í fjørð,
<br>eg sá tað fuglameingi.
<br><br>105.
<br>Brellilystur á meg kom,
<br>eg væntaði besta keyp,
<br>ilt er at binda svangan hund
<br>niður við smørleyp.
<br><br>106.
<br>Legði eg beint í sildavaðið,
<br>eg beindi har mín veg,
<br>har kom eitt tjaldur flúgvandi,
<br>sum gjørdi mær fortreð.
<br><br>107.
<br>Tutlaði tað við fuglarnar,
<br>sum vóru í mínum trá:
<br>"Nú kemur smyril í staraflokk,
<br>pakkið tykkum herfrá!
<br><br>108.
<br>Hann vil tykkum bíta og slíta,
<br>sum smyril ger við stara,
<br>eg gevi tykkum móðurráð,
<br>tit bíðið ikki við at fara!
<br><br>109.
<br>Tóat hann kemur so ljódliga,
<br>sum vinur finst hjá vini,
<br>ger hann sær ongar tankar um
<br>at eta tykkum at skinni."
<br><br>110.
<br>Tá ið tjaldrið segði slíkt,
<br>tó tað sannheit var
<br> syndraðust burt í hvørja ætt
<br>tann heili fuglaskari.
<br><br>111.
<br>Sumt fleyg upp, og sumt fleyg niður,
<br>flokkurin spreiddist sundur,
<br>svangur kom eg av míni møði
<br>sum aftursjúgvaður hundur.
<br><br>112.
<br>Ikki orki eg at tola
<br>mangar stoytir slíkar,
<br>falkur og gorpur, sigið mær,
<br>um tykkum hetta líkar?"
<br><br>113.
<br>Falkur grummi treður á fold,
<br>ristir høvur og vanga:
<br>"Ikki skulu teir spyrja tað,
<br>at vit undir hetta ganga."
<br><br>114.
<br>Gorpur gamli stólpaði fram,
<br>býst nú til at gora,
<br>falkur eyguni at honum skeyt
<br>og ráddi honum at forða.
<br><br>115.
<br>Gorpurin svarti aftraði seg,
<br>um tað var pá svik,
<br>settist aftur á knappin,
<br>men eyguni gingu kyk.
<br><br>116.
<br>Falkurin reysti beyð tá til,
<br>tá hann hevði málið fingið:
<br>"Sum tú, skúgvur, fortaldi frá,
<br>so hevur mær sjálvum gingið.
<br><br>117.
<br>Ikki gekk mær betur enn tær,
<br>tá eg vildi veitslu ná,
<br>tonkti eg tá um hevnisøku,
<br>eg vænti hana at fá.
<br><br>118.
<br>Í fjør var eg hjá ørnini
<br>so langt frá øllum fjøllum,
<br>trúgva mást tú, stalbróðir góð,
<br>eg segði frá hesum øllum.
<br><br>119.
<br>Greindi eg tá úr odd í egg,
<br>sum okkum best kundi semja,
<br>uttan at leggja í annað lag,
<br>enn egið gagn at fremja.
<br><br>120.
<br>Tjaldrið málaði eg so døkt
<br>sum sót og líkið svarta,
<br>men okkum sjálvar sum náttarsnjógv,
<br>tað var av følskum hjarta.
<br><br>121.
<br>So havi eg nú farið at
<br>og fingið alt, sum eg vil,
<br>nú skal eg passa tjaldrið upp,
<br>tá tað kann bera til."
<br><br>122.
<br>Gorpurin svarti trokaðist fram,
<br>hann kundi ei longur bíða,
<br>ógvuliga hann keksar á sær,
<br>rætt sum hestar ríða.
<br><br>123.
<br>"Mangt havi eg meg yvir at kæra,
<br>vanur var eg við nógv,
<br>lutur mín tann frægasti var
<br>bæði av land og sjógv.
<br><br>124.
<br>Treytir eru tykkum vunnar
<br>bæði á sumri og vetri,
<br>vita skulu tit, gorpar tveir,
<br>mær hevur ei gingið betur.
<br><br>125.
<br>Ikki er vert at endurnýggja,
<br>men leggja ráðini saman,
<br>brúkið nú høvur, veingir og vel,
<br>og gerið ei av tí gaman!"
<br><br>126.
<br>Fuglar tríggir hildu ráð,
<br>skúgvurin førdi orðið,
<br>tað mundi ikki vera sørt,
<br>har varð fyri borið.
<br><br>127.
<br>Grána tóku vangafjaðrar,
<br>tí ráðini vardu leingi,
<br>fimtan nætur og enntá betur
<br>ei sást høvd undir veingi.
<br><br>128.
<br>Tá mundu brúkast knokkarnir,
<br>tí eru vangar gráir,
<br>teir mistu dúr og náttarfrið,
<br>tí eru summir mjáir.
<br><br>129.
<br>Ágrýtnari fáur var,
<br>um enn hann kundi ganda,
<br>allir ynsktu tjaldrið detta,
<br>eingin upp at standa.
<br><br>130.
<br>Løgdu teir sær so eina við
<br>til at kunna út finna,
<br>hvussu teir skuldu tjaldrinum
<br>tær verstu treytir vinna.
<br><br>131.
<br>Hetta mundu gorpar tveir
<br>royna at halda við,
<br>hugsa ilt og fremja tað,
<br>slíkt eru skálkasnið.
<br><br>132.
<br>Falkurin snarpi trein tá fram,
<br>biður hinar tiga:
<br>"Tá eg var í ørnarríki,
<br>so mikið eg hoyrdi siga.
<br><br>133.
<br>Ørnin er so góður fuglur,
<br>øllum vil hon væl
<br> ikki vil hon, í haganum
<br>skal pikkast eitt eggjaskal.
<br><br>134.
<br>Gjarna sær hon hjá øllum búnast,
<br>hvørt eitt egg blívur klakt,
<br>tað man víðka hennara ríki,
<br>vaksa hennara makt.
<br><br>135.
<br>Ungarnir bæði smáir og stórir,
<br>sigur hon, mugu ana,
<br>hon setir hann í svarta hol,
<br>fuglin torir at ræna.
<br><br>136.
<br>Alt, vil hon, skal liva við frið,
<br>bæði stórt og lítið,
<br>tað man minka um okkara lut,
<br>onkur fýlist við býtið.
<br><br>137.
<br>Tjaldrið fylgir tey ørnarboð,
<br>tá ið eg sigi tað her,
<br>ilt man vera av at leggja tað,
<br>gamal vani er.
<br><br>138.
<br>Einhvør man vera sær sjálvum best,
<br>hvussu tað øðrum gongur,
<br>hatta lærdi pápin meg,
<br>tá eg var ein lítil drongur.
<br><br>139.
<br>Vær skulum venda hvítt til svart,
<br>nú eru ei onnur ráð,
<br>ørnin er langt av londum skotin,
<br>hon kann tað ikki sjá."
<br><br>140.
<br>Skúgvurin svinni mælti orð:
<br>"Um enn tað verða keikir,
<br>tjaldrinum mugu vit royna at basa,
<br>brúkið skálkaleikir!
<br><br>141.
<br>Tjaldrið kenni eg alt for væl,
<br>vita man tað nógv,
<br>væl man tað kunna fyri sær
<br>bæði á landi og sjógv.
<br><br>142.
<br>Ofta man tað á sjónum sita,
<br>tað kann sær ikki bara,
<br>klófuglarnir eltast eftir,
<br>vilja tað sama læra.
<br><br>143.
<br>Tí man minka okkara partur,
<br>um enn tað fyrr var nógv,
<br>nú er knýtt og fyribundið
<br>bæði á landi og sjógv.
<br><br>144.
<br>Fuglar flestir gerast nú vísir,
<br>vilja ei lata seg fanga,
<br>sum teir síggja, tjaldrið ger,
<br>teir flestu eftir ganga.
<br><br>145.
<br>Tó man ikki tróta ráð,
<br>tó eg eri svinnur sum genta,
<br>ørnin glettir at okkara orðum,
<br>sum tey vóru prentað.
<br><br>146.
<br>Vit skulu siga, at klófuglarnir
<br>eru so dummir sum neyt,
<br>men nevið reyða øsir teir upp,
<br>sum tú rørir greyt.
<br><br>147.
<br>Ráðini gav eg pá mín part,
<br>heldur nógv enn lítið,
<br>gorpur, tú manst njóta tey,
<br>tí tú ert størstur í býti."
<br><br>148.
<br>Skemtan víkur nú at mær,
<br>vilja tit mær tað trúgva,
<br>búreisingar pjøkast at,
<br>har skal frøðið snúgva.
<br><br>149.
<br>Tað var um ein mánadag,
<br>eg meini, eg ikki ljúgvi,
<br>tjaldrið fór at hugsa um
<br>at fáa sær nakað til búgvið.
<br><br>150.
<br>Mundi tað tá við aðrar fuglar,
<br>spógvar og láir, tosa,
<br>til at hjálpa og ríva leyst
<br>og bera gras og mosa.
<br><br>151.
<br>Fóru teir so fram á leið
<br>og síðan til strandar niður
<br>til at fáa sær proviant
<br>og bera øður og fliður.
<br><br>152.
<br>Tjaldrið segði til spógvan tá,
<br>hóast tað ber pá rím:
<br>"Minnist tú nakað til pápa tín?
<br>tú veitst, hann hevur krím.
<br><br>153.
<br>Ber honum hetta bukkablað,
<br>nakað mást tú asa,
<br>stappa tað upp í nevið hans,
<br>so heldur hann upp at hvæsa."
<br><br>154.
<br>Tríggjar øður og tógva fliður,
<br>ikki høvdu teir meiri
<br>uttan nakran mosa og gras,
<br>sum ætlað var til reiðrið.
<br><br>155.
<br>Frættist tað blant rovfuglarnar,
<br>sum mundu tað fortróta,
<br>at smáir fuglar pjøknir vóru
<br>veitslu at vilja njóta.
<br><br>156.
<br>Falkurin fór til krunkin fram,
<br>har sum deyðseyði lá:
<br>"Slepp nú vil og garnarenda,
<br>far og søk tær ráð!
<br><br>157.
<br>Tú skalt øllum føði skaffa,
<br>har ímót eingin sigur,
<br>hoyrt havi eg, at tjaldrið sankar
<br>bæði maðkar og fliður."
<br><br>158.
<br>Svaraði gorpur, gamal bóndi,
<br>tálgaðar vóru hans brýr:
<br>"Nú er at heita á skúgvaráð,
<br>tí nú gerast góð ráð dýr.
<br><br>159.
<br>Hoyr tú, skúgvurin skrinkilbein,
<br>við tín gráa vanga,
<br>hvat er nú til ráða at taka,
<br>hvussu fer tað at ganga?"
<br><br>160.
<br>"Hoyr tú, gorpur litardimmi,
<br>eyka tær ongan vanda,
<br>tú skalt teg við svikum fara
<br>tjaldrið fyrst at granda!
<br><br>161.
<br>Fliður sankar tað fyri seg
<br>og maðkar til sínar ungar,
<br>har av kemur kætin tann,
<br>í ternuflokki rungar.
<br><br>162.
<br>Kjaftin kanst tú at brúka væl,
<br>men lítla hevur tað fynd,
<br>at líta upp alt í tínar hendur
<br>tað var næstan synd."
<br><br>163.
<br>So var snork á krunki tá
<br>sum á nøkrum grísi,
<br>sveittin stakk um fjaðrar hans
<br>bæði av smoltri og lýsi.
<br><br>164.
<br>Dálkaður hann í gori var,
<br>smurdur var hann í sveita:
<br>"Hvat er nú til ráða at taka,
<br>á hvønn skal eg heita?"
<br><br>165.
<br>"Krákuna vil eg seta út
<br>at ganga tær til handa,
<br>tó at tú lønar henni væl,
<br>tú kanst nokk við tað standa."
<br><br>166.
<br>Krákan stóð har skamt ífrá,
<br>hon hoyrdi skúgvin tala:
<br>"Hvat tú bað meg, mundi eg gera,
<br>um enn tað var at stjala."
<br><br>167.
<br>Gorpur talar til krákuna:
<br>"Altíð vart tú mær hull,
<br>finnur tú nakað í tjaldurs reiðri,
<br>so er sakin full.
<br><br>168.
<br>Bjóð tú teg so snart ástað,
<br>gev so lítið tol,
<br>eg ætli, tað hevur sankað saman
<br>og krógvað í eitt hol.
<br><br>169.
<br>Troystar tú tær ei eina at fara,
<br>kanst tú ei vegin finna,
<br>'Siæru' skal eg senda við tær,
<br>hon er tjóvsk at inna."
<br><br>170.
<br>Krákan elti gamla gorp,
<br>sum hundur eltir tík:
<br>"Gjarna geri eg tygara vilja,
<br>sjáldan býðst veitsla slík.
<br><br>171.
<br>Natin mundi eg altíð vera,
<br>hvar nakað var at valda,
<br>har sum vinningur helti til,
<br>eg mundi meg altíð halda.
<br><br>172.
<br>Mangan bitan havi eg krógvað,
<br>bæði í vølli og gróti,
<br>tjaldrinum skal eg ganga nær,
<br>tær sigið ikki har ímóti!
<br><br>173.
<br>Tað vísir stropi á mínum nevi,
<br>eggini havi eg amað,
<br>eg vænti, eg fái ikki skitnar nasar,
<br>tí tú hevur gert tað sama.
<br><br>174.
<br>Eg skal fylgja tygara ráð,
<br>eg eri tó eingin glunti,
<br>mangan góðan gloypibita
<br>tú mær ofta unti.
<br><br>175.
<br>Mangan havi eg tálgarklunkin
<br>frá tygur, harra, slikkað,
<br>skammrivið og garnmørin
<br>unti tú mær at pikka.
<br><br>176.
<br>Mangt so havið tær smálambið
<br>slaktað fyri meg,
<br>allar dagar í mínum lívi
<br>minnist eg á teg."
<br><br>177.
<br>"Halt tú saman tín skitna kjaft,
<br>slatra ikki longur,
<br>gakk og raka í tjaldursreiðri,
<br>vita hvussu gongur!
<br><br>178.
<br>Set nú rukkur á tínar brýr,
<br>ver nú eingin kálvur,
<br>ver nú bæði buttur og fúsur,
<br>sum eg eri sjálvur!"
<br><br>179.
<br>Ristir og skakar hon velið sítt,
<br>burt av nevi at turka:
<br>"Mætari var við høviskum boðum
<br>enn í køsti at slurka."
<br><br>180.
<br>Krákan fór sum njósnari,
<br>luttaði eftir øllum,
<br>stundum hon eftir sjónum fleyg
<br>og stundum eftir fjøllum.
<br><br>181.
<br>Hoppaði hon um foldina har,
<br>gorpur meinti, hon rann,
<br>stappaði hon í holuna niður
<br>tað, hon í køsti fann.
<br><br>182.
<br>Hoppaði hon av steininum,
<br>flakraði alt hon kann,
<br>hon hevði verið í hvørji holu,
<br>áðrenn sólin rann.
<br><br>183.
<br>Hon kom har, sum tjaldrið var,
<br>meinti at fáa nógv,
<br>skeitir og kveitir út undan sær
<br>sum niðri undir krógv.
<br><br>184.
<br>Taldi bæði øður og fliður,
<br>meinti meiri at fingið,
<br>gjørdi keipur, sum hon hevði sitið
<br>niðri í móreyðu dyngju.
<br><br>185.
<br>Krákan fleyg fyri harra sín,
<br>áðrenn lýsti dagur:
<br>"Eg havi tygara ørindi
<br>útrættað sum ein maður."
<br><br>186.
<br>Skúgvur, falkur og svarti gorpur
<br>potaðu burt úr oyra:
<br>"Hevur tú ilt um tjaldrið at siga,
<br>vit vilja tað gjarna hoyra."
<br><br>187.
<br>"Eg eri móður av longum veg,
<br>tungan hon vil balla,
<br>betri er, at nevið reyða
<br>tær latið higar kalla."
<br><br>188.
<br>Falkur sendi kráku fyrst,
<br>gorpur aftaná,
<br>til at kalla tjaldrið inn
<br> tað var ikki langt harfrá.
<br><br>189.
<br>Krákan hoppar til tjaldrið út,
<br>tekur til at mæla:
<br>"Eg eri boð frá harrunum,
<br>teir vilja við teg tala."
<br><br>190.
<br>Snart mundi tjaldrið altíð vera,
<br>við tað fyrsta orð
<br>snúðist tað so brádliga
<br>inn fyri harraborð.
<br><br>191.
<br>Rodna tók tað falkanev,
<br>tað mundi tjaldrið síggja,
<br>ymsar brýrnar niður skeyt
<br>og ymsar upp til skýggja.
<br><br>192.
<br>Skúgvurin gekk við falksins síðu,
<br>tutlaði honum í oyra,
<br>snakkaði tá so ljódliga,
<br>so eingin skuldi hoyra.
<br><br>193.
<br>Gorpur snurraði sær í klingur
<br>rætt sum streymur í íðu:
<br>"Eg havi biðið krákuna
<br>vera pá mína síðu."
<br><br>194.
<br>Falkurin grummi breyt tá út,
<br>litir mundi hann skifta:
<br>"Tí mundi eg teg, tjaldrið, kalla,
<br>eg ætlaði tær at skrifta.
<br><br>195.
<br>Tú hevur tikið gras og mosa
<br>bæði burtur og hjá,
<br>ikki eg ta æru fekk,
<br>at tú segði mær har frá.
<br><br>196.
<br>Væl má eg vera ærusjúkur,
<br>eg eri tó eingin drongur,
<br>hevur tú ikki fregnast tað,
<br>eg eri her sum ein kongur?
<br><br>197,
<br>Eg meini, at tú manst hava
<br>borið øður og fliður,
<br>kráka, svara nú fyri gorp,
<br>hví stendur tú har og tigur?"
<br><br>198.
<br>Krákan stóð og skutlaði sær,
<br>smurd var hon í gori,
<br>burtur gingu tímar tveir,
<br>áðrenn hon fekk upp orðið.
<br><br>199.
<br>Hjartaslapp og minufull,
<br>einki orð hon greindi,
<br>blunkaði tá at skúgvinum,
<br>sum visti, hvat hon meinti.
<br><br>200.
<br>Legði hon nev í skúvsins vong:
<br>"Hjálp nú, sum tú plagdi!"
<br>Skúgvurin setti nev mót nev
<br>og greiddi tað, sum bagdi.
<br><br>201.
<br>Tá ið hon tann styrkin fekk,
<br>mundi hon errin spáka,
<br>drifti vel og sletti høvd
<br>rætt sum fútakráka.
<br><br>202.
<br>Kráaði hon og skvaldraði tað,
<br>sum hon hevði saman bjórað:
<br>"Gesti høvum vær sakir við,
<br>bæði mangar og stórar.
<br><br>203.
<br>Hann hevur hentað bukkabløð,
<br>spógvum og øðrum at fáa,
<br>ikki skuldi tað vera so,
<br>tí gorpur vildi tí ráða.
<br><br>204.
<br>Hann hevur verið so nasavísur,
<br>potað fliður og øður,
<br>fáum geva lov til tað
<br>gorpur og hans brøður.
<br><br>205.
<br>Fuglar lærir hann alt for mikið,
<br>hvar hann flýgur og gongur,
<br>summum trýtur tí at vera
<br>feitt fyri kjaftum longur.
<br><br>206.
<br>Ikki stingst nú fingur í vegg,
<br>og ikki batar snið,
<br>leingi áðrenn til skal takast,
<br>frætt hevur fuglalið.
<br><br>207.
<br>Latið tí tjaldrið ei sleppa á sjógv,
<br>tjóðrið tað uppi á landi,
<br>ristið fót, og skerjið vong,
<br>so er eingin vandi!
<br><br>208.
<br>Takið nú frá tjaldrinum,
<br>hvat tað hevur samlað,
<br>falkur og skúgvur, sigið ja,
<br>og eg svari fyri hin gamla!"
<br><br>209.
<br>Rovfuglarnir svaraðu ja,
<br>spraklaðu rætt sum kálvur,
<br>tjóvur meinar, at hvør maður stjelur,
<br>tí hann stjelur sjálvur.
<br><br>210.
<br>Tjaldrið hoyrdi tað fuglasvar,
<br>sum teir vavdu saman,
<br>tóktist síggja á lótunum,
<br>tað mundi ei vera gaman.
<br><br>211.
<br>Tá ið tjaldrið hetta sá,
<br>at tað mundi álvara vera,
<br>svaraði tá stívliga,
<br>tað mundi í hjartað skera.
<br><br>212.
<br>Góða kendi tað sína sak,
<br>vildi tí ikki fíra,
<br>sjónliga las tá teirra pass,
<br>tað neit í fuglanýra.
<br><br>213.
<br>"Falkur, hví vilt tú forða mær
<br>mosa, gras og flag
<br>til at byggja mær reiðrið av,
<br>befallaði ørnin tað?
<br><br>214.
<br>Ikki gav ørnin tær tað lov
<br>at trúa við slíkum kossum,
<br>eg havi tó ikki fjalt sum tú
<br>pløgg frá øðrum plássum.
<br><br>215.
<br>Gorpur, eg kenni teg so væl,
<br>sjálvur tú alt vil slúka,
<br>hvør gav tær lov at nokta tað,
<br>okkum behøvir at brúka?
<br><br>216.
<br>Tú hevur sýtt okkum bukkabløð,
<br>hosta kann tað ráða,
<br>neyð dreiv okkum at søkja tað,
<br>hjá tær var einki at fáa.
<br><br>217.
<br>Var tað so, ið ørnin segði,
<br>hví hevði tú einki, títt spók?
<br>tú manst fylgja ørnarboð,
<br>sum fanin les í bók.
<br><br>218.
<br>Kráka, tú hevur so óvaskað
<br>snikið teg her uppí,
<br>tann sum feil við øðrum skal síggja,
<br>skal sjálvur vera frí.
<br><br>219.
<br>Eggini hevur tú undir teg rivið,
<br>stropan hevur tú tappað,
<br>mangan hevur tú duldan bita
<br>í helli og holur stappað.
<br><br>220.
<br>Slíkur kann vera ein sum annar,
<br>burt frá øðrum at snappa,
<br>mangan huldan loynibita
<br>hava tit niður stappað.
<br><br>221.
<br>Tá ið smyrlar, kjógvar og bakar
<br>í haganum mundu sveima,
<br>lukkaðu tit ikki kjaftin upp,
<br>stillir sótu tit heima.
<br><br>222.
<br>Altíð søkti eg fuglaframa,
<br>tað vóru ørnsins boð,
<br>vilja tit mær tí treytir vinna,
<br>átti tað verið so?
<br><br>223.
<br>Hetta skal spyrjast í ørnarríki,
<br>eg havi har verið fyrr,
<br>um enn eg royni uppaftur,
<br>eg vænti, eg finni á dyr.
<br><br>224.
<br>Ikki dylji eg tygara strikur,
<br>ørnin skal tað hoyra,
<br>tað kann henda seg enn sum fyrr,
<br>onkur flónar um oyra.
<br><br>225.
<br>Nú orki eg ikki at ríma longur,
<br>rími nú hvør, ið vil,
<br>eg rímaði bæði í gjár og dag,
<br>men ikki vil bera til.
<br><br>226.
<br>Best man vera at halda upp,
<br>farið nú niður og sitið,
<br>latið nú rímaran hvíla seg,
<br>tí tíðin samlar vitið!"
</blockquote>

{{DEFAULTSORT:Fuglakvædid yngra}}

[[Kategori:Alfabetisk indeks]]
[[Kategori:Tekster på færøysk]]
[[Kategori:Færøyske kvad]]