Sætesdals-stev

Velg språk	Norrønt	Islandsk	Norsk	Dansk	Svensk	Færøysk
Denne teksten finnes på følgende språk ►

Norske ballader og folkeviser

Sætesdals-stev
Samla og utbladde av Alexander Seippel

Norsk aarbok 1920

Utgjevi av Torleiv Hannaas professor
Bergen 1920

Alexander Seippel

Ja, mi sku kvee sum aire laate,

o dei sum hoyr’ de sku sitj’ o graate,

o mi sku kvee so hjarte-vent

at dei sku graate so vitt du ser.

Mi vi ’kje gange gutan te trengsel,

men mi vi gjeve dei ein hjarte-lengsel,

o mi vi gjeve dei ei hjarte-uro,

sum e vandt i ungdomen gjeng ut-o.

Nei so haagt te heis vi eg alli vere

o auke guten min slik ein vege;

eg vi alli vere so haagt te heis

o auke guten min slik ei lei.

No hev dei logje paa meg so lengi –

ett’ aalmann-vegjen fær eg kje gjengi;

men no vi eg rø meg ein ure-veg,

so ska du sjaa gutan dei fygjer meg.

Eg kan kje vite koss de e skili

me eg ska leggje ne aa tili;

eg kan kje vite kaa eg hev gjort

me eg ska hav’ limen te hovde-gjor.

Min lisle gut, eg ha unt deg anna

hell du sill’ vare baa spytt o banna;

kjærare laag du i hugjè mi,

men dei vaare adde me deg for stri’.

Mi lisle gjente hev ingle lyti,

eg tikj’ eg ser alli hennis liki,

o sko hè uppi o glaap hè ne

um du kan sjaa lyti i noken le!

Mi lisle gjente, deg vi eg finne,

um dynnan dei ska i flisa springe;

um hu ligg innen-at laasan tri,

so ska dei upp it eg vi te mi.

No hev eg leita, no hev eg vunni –

tru noken finare hev han funni?

No hev eg leita, no hev eg blett,

men tru noken finare hev han set?

No vi eg take den guten vene,

um eg i vike-tal ska ljot’ tene;

no vi eg take den guten snaal,

um eg ska so tene de same vaar.

Mi hjarte mamme, du maa kje skjemme –

eg hev hug-lagt han, eg kan ’kje vende;

Eg hev hug-lagt han dei aarè tri,

o so sia heile mi live-ti.

Kan eg kje guten me æra vigje,

so vi eg alli paa hesten stige;

kan eg kje guten me æra faa,

so vi eg han alli for augo sjaa.

Inna-for bringa, aa vistre lene

der e han gjoymde min gute vene,

o der so kjem han alli i fraa

so lengi hjarta e mann te slaa.

Ai ai ai, du min gute vene –

du laag for lengi paa hjarte-lene,

du laag for lengi paa armen mi –

dei kjem vist te blikne, mi raue kinn.

Mi ungdoms-dage dei e burt-oydde

ut-i ei sut bliv alli gloymde:

mi ungdoms-dage burt-oydde eg

ut-i ei sut sum bedrøva meg.

Mitt kaate hjarta no hev de stiddna,

dei raue rosune have blikna;

mitt kaate hjarta de for so fort,

o dei raue rosune kome burt.

Mitt kaate hjarta, no hev du brusti,

o støste gleen min den e burti,

mitt kaate hjarta, de e forbi,

eg maa syt’ o graate mi heile ti.

Mitt ljos de slokna, mi sol hu gladdi

daa eg saag at dei han n’i mollè spaddi;

di-fyre vaddrar eg sossi her –

alli finn eg lei, alli hev eg veg.

Legg alli hugjen din ne so stoyge,

for sia var’ han vist verri loyse;

legg alli hugjen din ne so sterk,

for det kan eg sei’ at e baane-verk.

No e eg gaamaal, no e eg faren,

o ingjen ting kan eg sei’ e gama;

eg tikj’ alli gama i noko ting

kaa i slette mona o borkjen min.