Til Valundskalden Ivar Mortensson Egnund (Olav Aukrust)
| Velg språk | Norrønt | Islandsk | Norsk | Dansk | Svensk | Færøysk |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Denne teksten finnes på følgende språk ► |  |
Olav Aukrust
Ivar Mortensson Egnund
Ein utgamal runestein
med flintøks rudd,
uppreist og heil og rein:
imot soli snudd
av honom som innehavar
er vorten av runer nye
og som her med so sterke stavar
dei gamle so vel kann tyde.
Av ein mann som veit kva han vil
og som dertil gjer det, -
berre det at han er til,
domen er det:
sjå gamle jøtun-magter fell
for det nye ljos,
Odrere atter vell
utor solblank kjos.
Gamalt og nytt møtest,
i hop mun horve,
og nysådde frø røtest
i gomol torve.
Og no heve Valund vunne
so langt som aldri fyrr:
ringen og sverdet er funne,
og vind, vatn og hyrr
gjev seg og tener sin herre,
og trui styrkest, -
løynt lyt seg openberre -
fjørhamen yrkest,
som høgt over berg og dalar
um fridomsrangen
med tonande tunge talar
i Thomasklokkeklangen.
Og magterne Gir og Gram
går i hundane;
men Valundsgullet skin fram
uti lundane.
Ja no stig Valund den rette
i «Valund» fram,
all utbordsmagti lyt skvette
for susande svaneham. -
Og vike lyt her Herjan
for Hropta-ty,
som upplyst av El Eljon,
av Fimbul-ty,
viser seg Vegtam og vis
for venen den unge:
Valund lid 'kje forlis
i striden hin tunge.
Sjølv no ein livande stein
for sanningi tolk,
sender han strålande rein
åndeleg kraft til sit folk.
So her er det stein som er sterk.
På det kann du lite.
Endeleg eingong eit verk
som kann tidstonni slite.
*
Til meistersmidja den heite,
der jarni gløddest,
no skal mine ord seg leite.
Der «Valund» føddest
leggje dei takkande ned
min friskaste krans
for honom som mytur kved
på nytt og med skira sans.
Ja i glansen av Norigs nye
morgonstjerna
skal takk frå mit hjarta lyde
- vér heilsum gerna!
