Eiríksdrápa
| Velg språk | Norrønt | Islandsk | Norsk | Dansk | Svensk | Færøysk |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Denne teksten finnes på følgende språk ► |  |
 |
||||
|
Udvalg af norske og islandske skjaldekvad ved Finnur Jónsson
G.E.C. Gads Forlag - København 1929
Eiríksdrápa
1.
Harra kveðk at hróðrgørð dýrri
hauklundaðan Dana grundar.
2.
Eiríks lof verðr öld at heyra,
engi veit ek fremra þengil.
Yngvi helt við orðstír langan
jöfra sess í veröld þessi.
3.
Fjarri hefr at fœðisk dýrri
flotna vörðr á élkers botni
(háva leyfir hverr maðr ævi
hringvarpaðar) gjalfri kringðum.
4.
Fœðir sótti fremðar ráða
foldar vörðu austr í Garða;
auði gœddu allvald prúðan
ítrir menn, es hnöggvi slíta.
Stillir varð of Austrveg allan
einkar tíðr hinn mærðar blíði,
hinn vas engr, es hans nafn kunnit
heiðar manns í lofi reiða.
5.
Vár öndurt bjó Vinða rýrir
veglig flaust ór Görðum austan;
hlýrum skaut á hola báru
helmings oddr í sumars broddi.
Hlýðu studdi borðvið breiðan
bróðir Knúts í veðri óðu;
síðan knátti svikfolks eyðir
snilli kendr við Danmörk lenda.
6.
Ræsir lét af roðnum hausi
Rínar sól á marfjöll skína.
7.
Drengir þágu auð at Yngva,
örr fylkir gaf sverð ok knörru;
Eiríkr veitti opt ok stórum
armleggjar röf dýrum seggjum.
Hringum eyddi hodda slengvir
hildar ramr, en stillir framði
firða kyn, svát flestir urðu,
Fróða stóls, af hánum góðir.
8.
Vörgum eyddi Vinða fergir,
víking hepti konungr fíkjum,
þjófa hendr lét þengill stýfa,
þegnum kunni ósið hegna.
Aldri frásk, at Eiríkr vildi
allréttligum dómi halla;
hála kunni sér til sælu
sigrs valdari goðs lög halda.
9.
Hróðigr átti brynþings beiðir
bjartan auð ok frœknligt hjarta,
minni gnógt ok mannvit annat
mest, fylgðu því hvergi lestir;
alla hafði öðlingr snilli,
ungr nam hann á margar tungu,
Eiríkr vas, sás mátti meira,
mestr ofrhugi, jöfri flestum.
10.
Lýst skal hitt, es lofðungr fýstisk
langan veg til Róms at ganga
(fylkir sá þar friðland balkat
Fenneyjar) lið dýrð at venja.
11.
Bróðir gekk í Bár út síðan,
bragningr vildi goðdóm magna,
(hylli goðs mun hlífa stilli)
höfuðskjöldunga fimm (at gjöldum).
12.
Stóra sótti Haralds hlýri
helga dóma út frá Rómi,
hringum varði áttkonr Yngva
auðig skrín ok golli rauðu.
Mildingr fór of munkaveldi
móðum fœti sál at bœta;
sveitir kendu allvalds útan;
Eiríkr vas til Róms í þeiri.
13.
Eiríkr náði útan fœra
erkistól of Saxa merki;
hljótum vér þat's hag várn bœtir
hingat norðr af skjöldungs orðum.
14.
Eyðisk hitt, at jafnstórt ráði
annarr gramr til þurftar mönnum.
Leyfði alt, sem konungr krafði
Krists unnandi, pávi sunnan.
15.
Veldi þorðut Vinðr at halda
(villa gerðisk þeim at illu,
sunnan kom þá svikdóms manna
sátta rof) þats buðlungr átti.
16.
Yngvi helt í óðaströngum
öldugangi skipum þangat;
hlýða skalf, es hristi grœðir
hélug börð fyr Vinða görðum.
17.
Röndu lauk of rekka kindir
risnumaðr, svát hver tók aðra,
hamalt (knáttu þá hlífar glymja)
hildingr fylkði liði gildu.
18.
Styrjöld óx of stilli örvan,
stengr báru framm vísa drengir,
mildingr gekk at miklum hjaldri
malmi skrýddr ok faldinn hjalmi.
19.
Hörga varðisk herr í borgum,
hjaldrganga vas snöruð þangat,
harðir kníðusk menn at morði,
merki blés of hilmi sterkan.
Eiríkr vakði odda skúrir,
eggjar týndu lífi seggja,
sungu jörn, en sœfðusk drengir,
sveiti fell á valköst heitan.
20.
Blóði dreif á randgarð rauðan
rógs hegnir drap ótal þegna;
framði sik, þars folkvápn glumðu,
fylkir ungr, en brynjur sprungu.
21.
Heiðinn vildi herr of síðir,
hömlu vígs, ór porti gömlu,
urðu þeir, es virki vörðu
vangi, næst á hönd at ganga.
22.
Heiðin váru hjörtu lýða
hryggða full í Vinða byggðum,
eldrinn sveif of ótal hölða,
Eiríkr brendi sali þeira.
Eisur kyndusk hátt í húsum,
hallir náðu vítt at falla;
óttu leið, en uppi þótti
elris grand í himni standa.
23.
Eiríkr vas með uppreist hári,
undan flýðu Vinðr af stundu,
gjöld festu þá grimmir hölðar,
gumnar váru sigri numnir.
Yngvi talði erfðir þangat,
alþýða varð stilli at hlýða,
veldi réð því ástvinr aldar
einart, lá þat fyrr und Sveini.
24.
Flaustum lukði folka treystir
foldar síðu brimi kníða;
örr vísi bað oddum læsa
úrga strönd ok svalri röndu.
Hlífum keyrði hersa reifir
harðla nýtr of land hit ýtra;
hilmir lauk við hernað olman
hauðr Eydana skjaldborg rauðri.
25.
Víða setti vísdóms grœðir
virki skrýddar höfuðkirkjur,
gerva lét þar hollvinr herjar
hrein musteri fimm af steini.
Váru þau með tryggðar tíri
tíða flaust, es gramr lét smíða
böðvar snjallr, ok bezt at öllu
borði merkð fyr Saxa norðan.
26.
Blíðan gœddi björtum auði
Bjarnar hlýra Fraklands stýrir;
stórar lét sér randgarðs rýrir
ríks keisara gjafar líka.
Hánum lét til hervígs búna
harra spjalli láðmenn snjalla
alla leið, áðr öðlingr næði
Jóta grundar Césars fundi.
27.
Dróttum lét í Danmörk settan
döglingr grundar upp frá Lundi
erkistól, þann's öll þjóð dýrkar,
eljunþungr, á danska tungu.
Hildingr framði heilagt veldi,
hvargegnan má Özur fregna
(hánum vísar hölða reynir
himna stíg) til biskups vígðan.
28.
Lýst skal hitt, es læknask fýstisk
liðhraustr konungr sár hin iðri;
norðan fór með helming harðan
hersa mœðir sál at grœða.
Harri bjósk til heims hins dýrra;
hann gerði för út at kanna
(buðlungr vildi bjart líf öðlask)
byggð Jórsala friði tryggða.
29.
Báru menn ór borgum stórum
bleyði skjarrs at móti harra
(sungit vas, þás herr tók hringja)
hnossum göfguð skrín ok krossa.
Aldri fær í annars veldi
jöfra ríkir metnuð slíkan,
eitt vas sét þat's jafnask mátti
engi maðr við Dana þengil.
30.
Hildingr þá við hæst lof aldar
höfgan auð í golli rauðu,
halfa lest, af harra sjölfum
harða ríkr í Miklagarði.
Áðan tók við allvalds skrúði,
(Eiríki þó vas gefit fleira),
reynir veitti herskip hánum
hersa máttar sex ok átta.
31.
Andar krafði út í löndum
alls stýrandi konung snjallan;
elli beiðat ofvægr stillir,
aldar stríð es fregit víða.
Síðan harma siklings dauða
snjallir menn of heims byggð alla;
drúpir herr at dolga steypi
dyggvan; þat tér veröld hryggva.
32.
Hvergi stóðusk hjörva borgar
hristimeiðar konungs reiði;
raunar varðat rönd við hánum
reist, gerðut þess jöfrar freista.
Ógnir stóðu af jarla meiði,
engi þorði kapp at strengja
(flestir uggðu foldvörð hraustan)
fylkir snarr við Dana harra.
