Fjörutíu Íslendinga þættir: Þórleifs þáttr jarlsskálds

Velg språk	Norrønt	Islandsk	Norsk	Dansk	Svensk	Færøysk
Denne teksten finnes på følgende språk ►

Fjörutíu Íslendinga þættir

Þórleifs þáttr jarlsskálds

Þórleifur Jónsson gaf út
Reykjavík, 1904

---

1. Nú skal segja þann ævintýr, er gerðist á of-anverðum dögum Hákonar Hlaða-jarls, hverjum kynstrum, göldrum ok geruingum hann varð forsmáðr, ok mjök at verðugu, því at hans mannillska ok guðniðingsskapr varð mörgum manni til mikils þunga ok óbœtanlegs skaða andar ok likama, varð honum þat, sem margan tímir, at þá er hegningartiminn er kominn, er eigi hœgt undan at komast, því at þat er óvinarins náttúra at þann manninn, sem hann þykkist fullkomit vald á eiga, ok öngva ván á til Guðs, blekkir hann fyrst ok blygðar með krókóttum kyndugskap sinna bölvaðra slœgða í framleiðslu hans ljótu lífdaga. Enn at þrotnum hans stundligum lífs-tíma, verðr hann drekktr í dökkri diflizu dáligra kvala með eymd ok ánauð útan enda.

2. Þá bjó Ásgeirr rauðfeldr á Brekku í Svarfaðardal; hann var ríkr maðr ok stórættaðr. Þórhildr hét kona hans, hon var vitr kona ok vinsæl ok skörungr mikill. Þau áttu þrjá sonu, ok váru allir efniligir. Ólafr hét son þeira hinn elzti, ok var kallaðr völubrjótr. Annarr Helgi hinn frœkni, ok koma þeir báðir meirr við aðrar sögur enn þessa. Þorleifr hét hinn yngsti son þeira. Hann var snemma gildr ok gerviligr, ok hinn mesti atgervismaðr um íþróttir. Hann var skáld gott; hann var á fóstri með Miðfjarðar-Skeggja, móðurbróður sínum, at Reykjum í Miðfirði, þar til er hann var átján vetra gamall. Skeggi unni mikit Þórleifi, ok lagði við hann ástfóstr. Þat töluðu menn, at Skeggi myndi fleira kenna Þórleifií frœðum fornligum, enn aðrir menn myndi vita. Þá fór Þórleifr heim til föður síns. Hann vá Klaufa Böggvi með fulltingi Ólafs bróður síns. Enn til eftirmáls eftir Klaufa var Karl hinn rauði, ok gekk svá fast at, at Þórleifr varð útlægr, ok gerr í brott ór Svarfaðardal. Ljótólfr goði hafði fylgt Ingvildi fögrkinn systur Þórleifs; hann kom Þórleifi í skip á Gáseyri. Þórleifr varð aftrreka. Hann var um vetrinn á laun ýmist með Ljótólfi goða eðr Ásgeiri fóður sínum. Nam hann þá at föður sínum marga fornfrœði, því at hann var sagðr margkunnandi. Var þá Þórleifr nitján vetra. Karl leitaði fast eftir um Þórleif, ok urðu þar um vetrinn margir atburðir, þeir er frásagnar eru verðir, sem segir í Svarfdœla sögu. Um várit eftir fór Þórleifr vestr til Skeggja fóstra síns ok frænda, ok biðr hann ásjá ok umráða með sér um þessi mál. Ok með styrk ok ráðum Miðfjarðar-Skeggja ok Ljótólfs goða ferr Þórleifr ok kaupir sér skip at kaupmönnum, er uppi stóð í Blönduósi, ok ræðr háseta til, ok fór síðan heim á Brekku, ok hitti föður sinn ok móður, ok beiddist af þeim fararefna, ok fekk svá mikinn fjárhlut, sem honum þótti sér þurfa; ok at várdögum lét hann varning sinn til skips binda, ok fór í brott af Brekku alfari, ok bað vel fyrir föður sínum ok móður ok Miðfjarðar-Skeggja fóstra sínum.

3. Nú lætr Þðrleifr í haf, ok byrjar honum vel, ok kemr skipi sínn í Vík austr. Hákon Hlaða-jarl var þá í Víkinni. Þórleifr gekk á íand, ok lét ryðja skip sitt. Hann hitti jarlrinn ok kvaddi hann. Jarl tók honum vel, ok spurði hann at nafni, ætt ok kynferði, enn Þðrleifr sagði honum. Jarl spurði ok margra tíðinda af Íslandi, enn Þórleifr sagði honum of léttlega. Þá sagði jarl: "Svá er orðit Þórleifr, at vér viljum hafa sölur af þér ok hásetum þínum“. Þórleifr svarar: "Vér höfum lítinn varninginn, herra, enn oss eru þó aðrir kaupunautar hentugri, ok munn þér láta oss sjálfráða vera, at selja þeim góz várt ok penninga, sem oss líkar“. Jarli þótti hann þykkliga svara, ok mislíkaði orð hans mjök, ok skildu við svá búit. Þórleifr fór nú til manna sinna, ok svaf af um nóttina, ok um morgininn ríss hann upp ok ferr í kaupstaðinn, ok fréttist fyrir um góða kaupunauta, ok kaupslagar við þá um daginn. Ok er jarl spurði þat, fór hann með fjölmenni til skips Þórleifs, ok lét taka þar menn alla ok binda; síðan rændi hann þar fjárhlut öllum, ok kastaði á sinni eign, enn lét brenna skipit at köldum kolum. Ok eftir þetta lét hann skjóta ásum milli búðanna, ok lét þar hengja við alla förunauta Þórleifs. Síðan fór jarl í brott ok hans menn, ok tók at sér varning þann, er Þórleifr hafði átt, ok skifti upp með sínum mönnum. Enn um kveldit, er Þórleifr kom heim, ok ætlaði at vitja manna sinna, sem hann gerði, sá hann vegsummerki, hversu við hans félaga hafði farit verit, ok þóttist vita, at Hákon jarl mundi þessu vánda verki valdit hafa, ok spyrr nú eftir þessum tiðindum glöggliga. Ok er hann hafði þessi tíðindi sannliga spurt, þá kvað hann vísu:

Hrollir hugr minn illa,

hefir drengr skaða fengit

sér a sléttri eyri,

svarri, báts ok knarrar

enn þeim’s upp réð brinna

aldu-fil fur skaldi

hverr veit nema kol knarrar

kald fýsi mik gjalda.

4. Svá er sagt, at eftir þenna atburð kom Þórleifr sér í skip með kaupmönnum, ok sigldu suðr til Danmerkr, ok fór hann á fund Sveins konungs, ok var með honum um vetrinn. Enn er hann hafði þar eigi lengi verit, var þat einn dag, at Þórleifr gekk fyrir konung, ok beiddi hann hlýða kvæði því, er hann hafði ort um hann. Konungr spurði, hvort hann væri skáld. Þórleifr svarar: "Þat er eftir því, sem þér vilit dæmt hafa, herra, er þér heyrit“. Konungr bað hann þá fram fiytja. Þórleifr kvað þá fertuga drápu, ok er þetta stef í:

Oft með œrna giftu

öðlings himins-röðla

Jöta-gramr hinn ítri

Englandi rauð branda.

Konungr lofaði mjök kvæðit, ok allir þeir er heyrðu, ok sögðu bæði vel kveðit ok sköruliga fram flutt. Konungr gaf Þórleifl at kvæðislaunum hring þann, er stóð mörk, ok þat sverð, er til kom hálf mörk gulls, ok bað hann lengi með sér vera. Þórieifr gekk til sætis, ok þakkaði vel konungi, ok leið svá fram nökkura hríð, ok ekki Iengi, áðr enn Þórleifr ógladdist svá mjök, at hann gáði varla undir drykkjuborð at ganga eðr samsætis við sína bekkjunauta. Finnr konungr þetta bráðliga, ok lætr kalla Þórleif fyrir sik, ok mælti: "Hvat veldr ógleði þinni, Þðrleifr, er þú gáir varla at halda háttum við oss“? Þórleifr svarar: "Þat munu þér heyrt hafa, herra, at sá er skyldr at leysa annars vandræði, er at spyrr". "Segðú fyrst“, segir konungr. Þórleifr svarar: "Ek hefi kveðit vísur nökkurar í vetr, er ek kalla Konu-vísur, er ek hefi ort um Hákon jarl, því at jarl er kona kendr í skáldskap. Nú ógleðr þat mik, herra, ef ek fæ eigi órlof af yðr at fara til Noregs, ok fœra jarli kvæðit“. "Þú skalt at vísu fá órlof“, segir konungr, "ok skaltú þó heita oss áðr, at koma aftr til vár þat fljótasta, sem þú getr, því at vér viljum þín ekki missa sakir íþrðtta þinna“. Þórleifr hét því, ok fekk sér nú farning ok fór norðr í Noreg, ok linnir eigi fyrr, enn hann kemr í Þrándheim. Þá sat Hákon jarl at Hlöðum. Þðrleifr býr sér nú stafkarls-gervi, ok bindr sér geitarskegg ok tók sér eina stóra hít, ok lét koma undir stafkarls gervina, ok bjó svá um, at öllum skyldi sýnast, sem hann æti þann kost, er hann kastaði í hitina, því at gíman hennar var uppi við munn honum undir geitarskegginu; síðan tekr hann hœkjur tvær, ok var broddr niðr ór hvárri. Ferr nú þar til er hann kemr á Hlaðir; þat var atfangs-kveld jóla, í þann tíma, er jarl var kominn í sæti ok margt stórmenni, er jarl hafði at sér boðit til jólaveizlunnar. Karl gengf greiðliga inn í höllina; enn er hann kemr inn, stumrar hann geysi-mjök, ok fellr fast á hækurnar, ok snýr til annarra stafkarla, ok sezt niðr útarliga í höllinni. Hann var nökkut bæginn við stafkarla, ok heldr harðleikinn, enn þeir þoldu illa, er hann lét ganga á þeim stafina; hrukku þeir undan, ok varð að þessu hark ok háreysti, svá at heyrði um alla höllina. Enn er jarl verðr þessa varr, spyrr hann hvat valdi óhljóði þessu. Honum er sagt, at stafkarl einn sé sá þar kominn, at svá sé illr ok úrigr, at ekki látí ógert. Jarl bað kalla hann fyrir sik, ok svá var gert. Enn er karl kom fyrir jarl, hafði hann mjök stutt um kvaðningar. Jarl spurði hann at nafni, ætt ok óðali. Óvant er nafn mitt herra, at ek heita Niðungr Gjallandason, ok kynjaðr ór Syrgisdölum af Svíþjóð hinni köldu; em ek kallaðr Niðungr hinn nákvæmi. Hefi ek víða farit, ok marga höfðingja heimsótt; gerumst ek nú gamall mjök, svá at trautt má ek aldr minn segja sakir elli ok óminnis. Hefi ek mikla spurn af höfðingsskap yðrum ok harðfengi, vizku ok vinsældum, lagasetning ok lítillæti, örleik ok allri atgervi“. "Hvi ertú svá harðuðigr, ok illr viðskiftis, frá því sem aðrir stafkarlar“? Hann svarar: "Hvat er óvænt um þann, sem alls gengr andvana, nema vils ok vesaldar, ok ekki hefir þat er þarf, ok lengi [hefir] legit úti á mörkum ok skógum, þó at sá verði œfr við ellina ok allt saman, enn vanr áðr sœmd ok sællífi af hinum dýrustu höfðingjum, enn vera nú hataðr af hverjum þorpara lítilsverðum“. Jarl mælti: "Ertú nökkurr iþróttamaðr, karl, er þú segist þó með höfðingjum verit hafa“? Karl svarar: þat megi vera, at nökkut hafi til þess haft verit, "þá er ek var á ungum aldri. Kemr at því sem mælt er, at hverjum karli kemr at örverpi; er þat ok talat, at seigt er svöngum at skruma; mun ek ok ekki við yðr skruma, herra, nema þér látit gefa mér at eta, því at svá dregr at mér af elli, svengd ok þorsta, at vist eigi fæ ek staðit uppi lengr; er slíkt harðla óhöfðingligt, at spyrja ókunnna menn í hvern heim, enn hugsa eigi, hvat mónnum hentar, því at allir eru með því eðli skapaðir, at bæði þurfu át ok drykkju“. Jarl skipaði, at honum skyldi gefa kost sœmiliga, sem honum þarfaði. Var ok svá gert. Enn er karl kom undir borð, tekr hann greiðliga til matar, ok ryðr diska þá alla, er næstir honum váru, ok hann náði til, svá at þjónustumenn urðu at sœkja kost í annan tíma. Tók nú karl öngu ófrekligar til matar enn fyrr; sýndist öllum sem hann æti, enn hann kastaði reyndar í hítina, þá er fyrr var getit. Hlógu menn nú fast at karli þessum. Þjónustumenn töluðu, at bæði væri, at hann væri mikill ok miðdigr, enda gæti hann mikit etit. Karl gaf sér ekki at því, ok gerði sem áðr.

5. Enn er ofan váru drykkjuborð, gekk Níðungr karl fyrir jarl ok mælti: "Hafi þér nú þökk fyrir herra, enn þó eigu þér illa þjónustumenn, er allt gera verr enn þér segit fyrir. Enn nú vilda ek, at þér sýndit mér lítillæti, herra, ok hlýddit kvæði því, er ek hefi ort um yðr“. Jarl mælti: "Hefir þú nökkut fyrr kvæði ort um höfðingja?“ "Satt er þat, herra“, kvað hann. Jarl mælti: "Búit þar komi at gömlum orðskvið, at þat er oft gott, er gamlir kveða, ok flyttú fram kvæðit karl, enn vér munum til hlýða“. Þá hefr karl upp kvæðit, ok kveðr framan til miðs, ok þykkir jarli lof í hverri vísu, ok finnr, at þar er getit ok í framaverka Eiríks sonar hans. Enn er á leið kvæðit, þá bregðr jarli nökkut undarliga við, at óværi ok kláði hleypr svá mikill um allan búkinn á honum, ok einna mest um þjðin, at hann mátti hvergi kyrr þola, ok svá mikil býsn fylgdi þessum óværa, at hann Iét hrífa sér með kömbum þar sem þeim kom at; enn þar sem þeim kom eigi at, lét hann taka strigadúk ok ríða á þrjá knúta, ok draga tvá menn á milli þjóanna á sér. Nú tók jarli illa at geðjast kvæðit, ok mælti: "Kann þinn heljarkarl ekki betr at kveða, því at mér þykkif þetta eigi síðr heita mega nið enn lof, ok lát þú um batna, ella tekr þú gjöld fyrir". Karl hét góðu um, ok hóf þá upp visur, ok héitá Þoku-visur ok standa í miðju Jarls-níði, ok er þetta upphaf at:

Þoku lýstr upp it eystra,

él festisk it vestra,

mökkr mun náms af nekkvi

naðrbings kominn hingat.

Enn er hann háfði úti Þoku-visur, þá var myrkt í höllinni, og er myrkt er orðit í höllinni, tekr hann aftr til Jarls-níðs. Ok ér hann kvað hinn efsta ok siðasta þriðjnng, þá var hvert járn á gangi, þat er í var höllinni, án manna völdum, ok var þat margra manna bani. Jarl féll þá í óvit, enn karl hvarf þá í brott at lukðum dyrum ok óloknum lásum; enn eftir afliðit kvæðit, minkaði myrkrit, ok gerði bjart í höllinni. Jarl raknaði við, ok fann, at honum hafði nær gengit níðit; sá þá ok vegnummerki, at af var rotnat skegg allt af jarli ok hárit öðrum megin reikar, ok kom aldri upp síðan. Nú lætr jarl ræsta höllina, ok eru hinir dauðu út bornir. Þykkist hann nú vita, at þetta mun Þórleifr verit hafa, enn karl engi annarr, ok mun launat þykkjast hafa, honum mannalát ok fjártjón. Liggr jarl nú í þessum meinlætum allan þenna vetr ok mikit af sumrinn.

6. Þat er af Þórleifi at segja at hann snýst til ferðar suðr til Danmerkr, ok hefir þat tíí leiðarnests sér, sem hann gintí af þeim í höllinni. Enn hversu lengi sem hann hefir á leið vérit, þá létti hann eigi sinni ferð, fyrr enn hann kom á fund Sveins konungs, ok tók hann við honum fegins hendi, ok spurði hann at ferðum sínum, enn Þórleifr sagði allt sem farit hafði. Konungr segir: "Nú mun ek lengja nafn þitt, ok kalla þik Þórleif jarlsskáld“. Þá kvað konungr vísu:

Grendi Þórlefír Þrœnda

Þengils hróðr fur drengjum;

hafa ólítit ýtar

jarls níð borit víða.

Njörðr réð víga virðum

vellstœri brag fœra,

brot lands ok galt gæti

gráliga leóns báru.

Þórleifr sagði konungi, at hann fýstist út til Íslands, ok beiddi konung órlofs at fara þegar at vári; enn konungr sagði svá vera skyldu,— "Vil ek gefa þér skip í nafnfesti með mönnum ok reiða, ok þvílíkri áhöfn, sem þér þarfast“. Nú er Þórleifr þar um vetrinn í góðu yfirlæti. Enn at várdögum býr hann skip sitt, ok lét í haf, ok byrjaði vel, ok kom skipi sínu við ísland í á þá er Þjórsá heitir. Þat segja menn, at Þórleifr kvæntist um haustit, ok fengi þeirar konu, er Auðr hét, ok væri Þórðardóttir, er bjó í Skögum, undir Eyjafjöllum, gilds bónda ok stórauðigs, kominn af ætt Þrasa hins gamla. Auðr var kvenskörungr mikill. Þórleifr sat um vetrinn í Skógum. Enn um várit eftir keypti hann land at Höfðabrekku í Mýdal, ok bjó þar síðan.

7. Enn nú er þar til að taka, er Hákon jarl er, at honum batnaði hins mesta meinlætis; enn þat segja sumir menn, at hann yrði aldri samr maðr ok áðr, ok vildi jarl nú gjarna hefna Þórleifi þessarrar smánar, ef hann gæti. Heitir nú á fulltrúa sína: Þórgerði Hörgabrúði ok Irpu systur hennar, at reka þann galdr út til Íslands at Þórleifi ynni at fullu, ok fœrir þeim miklar fórnir, ok gekk til fréttar. Enn er hann fekk þá frétt, er honum líkaði, lét hann taka einn rekabút, ok gera ór trémann, ok með fjölkyngi ok atkvæðum jarls, enn trollskap ok fitons-anda þeira systra, lét hann drepa einn mann, ok taka ór hjartat, ok láta í þenna trémann, ok fœrðu síðan í föt, ok gáfu nafn ok kölluðu Þórgarð, ok mögnuðu hann með svá miklum fjándans krafti, at hann gekk ok mælti við menn. Kómu honum síðan í skip, ok sendu hann út til Íslands þess eyrendis, at drepa Þórleif jarlsskáld. Gyrði Hákon hann atgeir þeim, er hann hafði tekit ór hofi þeira systra, ok Hörgi hafði átt. Þórgarðr kom út til Íslands í þann tima, er menn váru á Alþingi. Þórleifr jarlsskáld var á þingi. Þat var einn dag, er Þðrleifr gekk frá búð sinni, er hann sá, at maðr gekk vestan yfir Öxará. Sá var mikill vexti ok illsligr í bragði. Þórleifr spyrr þenna mann at heiti. Hann nefndist Þórgarðr ok kastaði þegar kaldyrðum at Þórleifi. Enn er Þórleifr heyrði þat, ætlaði hann at bregða sverðinu konungsnaut, er hann var gyrðr með, enn í þessu bili lagði Þðrgarðr atgeirnum á Þórleifi miðjum, ok í gegn um hann. Enn er hann fekk lagit, hjó hann til Þórgarðs; enn hann steyptist í jörðina niðr, svá at í iljarnar var at sjá. Þórleifr snaraði at sér kyrtilinn, ok kvað vísu:

Hvarf inn hildar-djarfi,

hvat vard af Þórgarði?

villumaðr á velli

vígdjarfr refilstíga.

Farit hefir Gautr at grjðti

gunnelds inn fjölkunni,

sjálfr mun hann í helju

hvílask stund ok mílu.

Þá gekk Þórleifr heim til búðar sinnar, ok sagði mönnum þenna atburð; ok þótti öllum mikils um vert um þenna atburð. Síðan varpar Þórleifr frá sér kyrtlinum, ok fellu þá út iðrin. Ok lét Þórleifr þar líf sitt við góðan orðstir, ok þótti mönnum þat allmikill skaði. Þðttust nú allir vita, at Þórgarðr þessi hafði engi verit annarr, enn galdr ok fjölkyngi Hákonar jarls. Síðan var Þðrleifr heygðr. Haugr hans stendr norðr af Lögréttu, ok sést hínn enn. Brœðr hans váru á þingi, er þettá var tiðenda, ok gerðu utferð Þórleifs sœmiliga, ok erfðu hann at fornum sið; enn Ásgeirr faðir þeira var þá litlu andaðr. Síðan fóru menn heim af þingi, ok fréttust þessi tiðendi nú víði um Ísland, ok þóttu mikils verð.

8. Sá maðr bjó á Þingvélli, er Þórkell hét. Hann var auðigr maðr at ganganda fé, ok hafði jafnan hœgt í búi; engi var hann virðingamaðr. Sauðamaðr hans hét Hallbjörn, ok var kallaðr hali. Hann vandist oftliga til at koma á haug Þðrleifs, ok svaf þar um nætrr ok helt þar nálægt fé sínu. Kemr honum þat jafnan í hug, at hann vildi geta ort lofkvæði nökkut um haugbúannn, ok talar þat jafnan, er hann liggr á hauginum: enn sakir þess, at hann var ekki skáld, ok hann hafði þeirar listar eigi fengit, fekk hann ekki kveðit, ok komst aldri lengra áfram fyrir honum um skáldskapinn, enn hann byrjaði svá: "Hér liggr skáld"; enn meira gat hann ekki kveðit. Þat var eina nátt sem oftar, at hann liggr á hauginum, ok hefir hina sömu iðu fyrir stafni ef hann gæti aukit nökkut lof um haugbuann. Síðan sofnar hann; ok eftir þat sér hann, at opnast haugrinn, ok gengr þar út maðr, mikíll vexti, ok vel búinn. Hann gekk upp á hauginn at Hallbirni, ok mælti: "Þar liggr þú Hallbjörn, ok vildir þú fast í því, sem þér er ekki lánat, at yrkja lof um mik; ok er þat annathvárt, at þér verðr lagit í þessi íþrótt, ok muntú þat af mér fá, meira enn vel flestum mönnum öðrum, ok er þat vænna, (at) svá verði, ella þarftú ekki í þessu at brjótast lengr. Skal ek nú kveða fyrir þér vísu, ok ef þú getr numit visuna, ok kant hana, þá er þú vaknar, þá munt þú verða þjóðskájd, ok yrkja lof um marga höfðingja; ok mun þér í þessi íþrótt mikit lagit verða“. Síðan togar hann á honum tunguna, ok kvað vísu þessa:

Hér liggr skáld þats skálda

skörungr var mestr at flestu;

naddveiti frák nýtan

níð Hákoni smíða.

Áðr gat engr né síðan

annarra svá manna,

frægt hefir orðit þat firðum,

férán lokit hánum.

"Nú skaltú svá hefja skáldskapinn, at þú skalt yrkja lofkvæði um mik, þá er þú vaknar, ok vanda sem mest, bæði hátt ok orðfœri ok einna mest kenningar“. Síðan hverfr hann aftr í hauginn, ok lykst hann aftr; enn Hallbjörn vaknar ok þykkist sjá á herðar honum. Síðan kunni hann vísuna, og fór síðan til bygða heim með fé sitt eftir tíma, ok sagði þenna atburð. Orti Hallbjörn síðan lofkvæði um haugbúann, ok varð hit mesta skáld, ok fór útan fljótliga, ok kvað kvæði um marga höfðingja, ok fekk af þeim miklar virðingar ok góðar gjafir, ok grœddi af því stórfé, ok gengr af honum mikil saga, bæði hér á landi ok útlendis, þó at hon sé hér eigi ritut.

Enn frá brœðrum Þórleifs er þat at segja, at næsta sumar eftir hans andlát, fóru þeir útan Ólafr völubrjótr ok Helgi hinn frœkni, ok ætluðu til hefnda eftir bróður sinn. Enn þeim varð eigi lagit þá enn at standa yfir höfuðsvörðum Hákonar jarls, því at hann hafði þá, enn eigi öllu illu því fram farit, sem honum varð lagit sér til skammar ok skaða. Enn þó brendu þeir mörg hof fyrir jarlinum, ok gerðu honum margan fjárskaða í ránum ok hervirki, er þeir veittu honum, ok margri annarri óspekt. Ok lýkr hér frá Þðrleifi at segja.

__________

Brot

ór Hákonar-drápu

eftir Þórleif jarlsskáld.

1. Höfðu vér í þér, Hákon

es at hjörrógi drógum,

þú rautt Sköglar-skýja

skóð, forystu góða.

2. Hákon, vitum hvergi

hafisk hefi´r runnr af gunni

fremra jarl und ferli

folk ránar þér mána;

þú hefir öðlinga Óðni,

etr hrafn af ná getnum,

vesa mátt af þvi vísi

viðlendr, níu senda.