Fjörutíu Íslendinga þættir: Gunnars þáttr Þiðranda-bana
| Velg språk | Norrønt | Islandsk | Norsk | Dansk | Svensk | Færøysk |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Denne teksten finnes på følgende språk ► |  |
 |
||||
|
Gunnars þáttr Þiðranda-bana
Þórleifur Jónsson gaf út
Reykjavík, 1904
Ketill hét maðr ok var kallaðr þrymr; hann var son Þiðranda, ok bjó í Njarðvík; kona hans hét Þórgerðr, synir hans Þórkell ok Eyjólfr. Þar var sá sveinn at fóstri, er Þiðrandi hét, ok var Geitisson, hinn efniligasti maðr af ungum mönnum í Austfjörðum. Björn hét maðr ok var Kóreksson, — bjó í Skriðudal; hann var góðr bóndi; þeir váru fleiri brœðr. Eitt sumar er frá því sagt, at mælt var til hesta-ats; átti annan Ketill í Njarðvík, enn annan Björn í Skriðudal. Þar var fjölmennt ok góð skemmtan. Þar var Þiðrandi Geitisson. Svá lauk hestavíginu, at Björn átti betra hestinn. Hann veik at Þiðranda ok mælti; „Við þik vilda ek vingast, ok gefa þér hest þann, er ek atta í dag“. Þiðrandi þakkar honum gjöfina: „Ok skaltú vináttu mína í móti hafa“. Björn kveðst þá hafa þat, er hann vildi. Sá maðr var á mannamótinu, er Þórir hét; hann var kallaðr Englands-fari. Hann mælti ok til vináttu við Þiðranda. Hann hafði komit út sumarit fyrir, ok verit á vist með Brodd-Helga; hann hafði ok mikla vináttu við hann.
2. Þetta haust er sagt frá því, at maðr kom til gistingar til Bjarnar Kórekssonar ok þeira brœðra, — nefndist Ásbjörn vegghamarr, mikill maðr ok sterkligr, bjartr á hárslit, illa eygðr, langhálsaðr, ok var á vist með Ásgrími Elliða-Grímssyni. „Vil ek því nú vistar leita hér“, segir hann, „sem menn vilja sér góðan verkmann fá“. Þeir kváðust þess mjök þurfa, ok tók hann sér vist með Kórekssonum; þeim líkaði vel verknaðr hans ok skapsmunir. Var hann með þeim nær þrjá vetr, ok grœddi fé, ok þá vildi hann á burt, ok bað, at þeir fengi honum bólstað nökkurn. Þeir brœðr sögðu honum betr hent at griðvist, enn at eiga búsifjar við menn. Hann kvað eigi þurfa illgetur um þat at hafa. Síðan fengu þeir honum bólstað skammt frá sér, ok bjó hann þar mjök um þeira fé; en skuldin óx mjök fyrir honum, því at hann var óskuldvarr. Þá mælti Björn til hans: „Þat grunaði mik, at búit myndi þér eigi hent, ok vil ek (at) þú farir aftr til vár, ok vinnir af þér skuldina“. Hann kvað enn lítt reynt vera bú sitt, ok bað, at svá búit mætti standa. Svá var ok gert. Hann keypti margt þat, er honum þótti girnilegt. Ok er Þórir Englands-fari kom þar í sveit, þá kom Ásbjörn til hans, ok kvaðst vilja kaupa at honum varning. Þórir mælti: „Mér er sagðr þú félítill“. Ásbjörn svaraði: „Ekki er ek fémikill sagðr, enn er þó skjótt aflandi á verkum mínum ok þrifsemi“. Þórir kvaðst mundu selja honum varninginn. Ok er Þórir hitti Brodd-Helga aftr, spyrr hann at um sölur hans. Hann segir honum allt sem farit hafði. Helgi mælti: „Þar hefir þú selt þeim manni, ermér er óskapfeldr ok hroðavænligr“. Ok um sumarit fóru þeir at skuldaheimtum sínum, ok hittu Ásbjörn vegghamar, ok spyrja hann um skuld sina. Hann kvaðst eigi vita, hvat til mundi verða um slíka tolla, ok ekki fá þeir af honum. Enn þeir Kórekssynir misstu þjónustu hans. Ok er Ásbjörn sá, at eigi myndi mega um kyrrt sitja, hljóp hann burt, ok kom hann ofan í Njarðvík, — hitti Ketil ok beiddi hann viðtöku. „Ek mun þér hagfeldr, því at ek er verkmaðr góðr, enn þú ert iðjufullr sjálfr; enn ek tók lítit gott upp hjá þeim Kórekssonum“. Ketill kvað sér lítit um at taka við honum. „Haf við raun þína, bóndi“, segir hann. „Óráðligt mun þat, at gera aðra menn sér at óvinum fyrir þik“, (segir Ketill). „Eigi mun svá mikit illt af standa“, segir Ásbjörn. Þat varð at Ketill tók við honum. Ok er Kórekssynir spyrja þetta, hitta þeir Ketil í Njarðvík, ok segja, at þeir fengi bonum allar skuldir af Ásbirni, ok kváðust missa mikils fjár við hann. Ketill segir, at þeir myndi sannara hafa: „Enn ek mun eigi gjalda fé fyrir hann“. Þiðrandi var þar við staddr, ok lagði orð til, at Ketill fóstri sinn myndi gjalda fé fyrir Ásbjörn. Ketill segir: „Eigi mun ek gjalda fé fyrir hann; enn leyfa mun ek, at þeir stefni honum við fá menn“, Þiðrandi segir: „Undarliga lízt mér þetta, fóstri minn, ok vánum betr verðr, ef þetta ferr vel af höndum“. Ketill segir: „Mjök fylgir þú máli þessu, ok muntú launa hestgjöfina“. Þiðrandi kvaðst þess vilja fýsa, er honum gegndi bezt. Við svá búit ríða þeir í burt. Enn Þiðrandi fór þá norðr í Krossavík. Ok um sumarit á mannamóti rœddu Kórekssynir um, at þeir myndi niðr fara í Njarðvík at stefna Ásbirni, ef Þiðrandi fœri þangat í kynnisleit. Þótti þá ván, at hann mundi fara með þeim.
3. Þat sama sumar kom skip í Breiðavík; þat er á millum Herjólfs-víkr ok Borgarfjarðar, ok váru þar stýrimenn: annarr Gunnarr, enn annarr Þórmóðr. Áttu menn kaup við þá, ok ætluðu (þeir) hér at vistast. Ketill reið til skips, ok tók við stýrimönnum; fóru þeir til vistar með honum. Gunnarr var manna vaskligastr, mikill ok sterkr, ok manna vænstr at sjá. Þiðrandi kom til Kórekssona um sumarit; tóku þeir við honum einkar vel; var hann þar um nóttina. Þeir beiddust at gerast fylgdarmenn hans, ok til allrar þjónustu við hann. Hann tók því vel. Þeir kváðust nú vilja fara til Njarðvíkr með honum at stefna Ásbirni. Þiðrandi játaði þeim því. Kórekr karl mælti: „Eigi segir mér vel hugr um þessa ferð, ok hafi þit synir mínir góðan dreng í hættu, enn eigut við allbráðan mann, þar (er) Ketill er, enn annan illan.
4. Þeir váru þrír Kórekssynir: Björn, Þórfinnr ok Halldórr. Þórir Englandsfari var í för með Þiðranda ok tveir menn sem eigi eru nefndir, ok váru þeir sjau saman. Fóru þeir þar til (er) þeir komu í skóginn skammt frá, Njarðvík; fóru þar af baki, — gerðust í leik ok skutu skógvöndum í milli sín. Þá mælti Þiðrandi: „Þat hygg ek, at fóstra mínum þykki vær heldr liðmargir, ok styggist við þat“. Þat sá Ásbjörn vegghamarr, þar sem hann stóð á mýri nökkurri ok gróf torf. Hann þekkti, hverir váru, ok þóttist vita, hvert erindit var; kastar niðr veikfœrunum ok hleypr á skeið heim til bœjarins. Einn af þeim brœðrum skaut til hans skotvendinum, ok kom á, kvið Ásbjarnar. Eigi hljóp hann at seinna. Þiðrandi kvað þat betr ógert. Ásbjörn fór heim, ok fór fór felmtr mjök í eldhús. Ketill bakaðist við eldinn, ok spurði, hví hann fœri svá fljótt. Hann mælti: „Spyrja er bezt til váligra þegna. Ertú kallaðr garpr mikill, ok hefnir mín eigi, er spjótit stendr í gegnum mik“. Enn þeir Þiðrandi urðu seinni; þeir máttu eigi ríða hit gegnsta yfir mýrarnar. Þiðrandi kvað sik nú gruna, hversu Vegghamarr myndi nú túlka fyrir þeim. Ketill bakaðist við eldinn, ok kendi eigi heitt af honum; kvað þat mjök undarligt. Ásbjörn bað hann hefna sín, ef hann væri vaskr karlmaðr. Enn Ketill varð skapbráðr ok mælti: „Sjaldan hefir þurft at frýja mér hugar“. Hann hleypr út, ok þrífr spjót mikit. Enn Þiðrandi ok þeir váru þá komnir í túnit. Þiðrandi bað sína menn hlífast við fóstra sinn. Ketill hljóp þegar at Birni Kórekssyni, ok lagði hann í gegnum, því at hann var næstr honum. Ok er Þórir Englandsfari sér þat, hljóp hann at Katli, ok hjó framan í fang honum, ok var þat þegar banasár. Þá var ok Þórir veginn af heimamanni Ketils. Þórgeirr hét maðr ok Þórir bringr; þeir voru heimamenn Ketils, ok fellu. Enn Þiðrandi vildi þá burt ríða, ok félagar hans með honum, ok váru þeir fimm saman. Heimakona hljóp inn ok sagði þetta Gunnari ok Þórmóði, ok vissu þeir eigi af þeim hlutum, er svá skjótt höfðu at borizt. Hon mælti: „Undarligir menn eru þit, at þit sitit hér, enn bóndi er drepinn úti ok menn hans, ok mun aldri dáð í ykkr“. Gunnarr kvað hana of margt tala: „Eðr hverr er sá í þeira för, er mestr er skaði at?" „Þat er Þiðrandi“, sagði hin arma kona, „ok kemr þá nökkut fyrir bónda várn, ef þú drepr hann“. Gunnarr skaut spjóti í flokk þeira, ok kom þat í bak Þiðranda, ok í gegnum hann, ok fell hann dauðr af hestinum. Enn Þórgerðr húsfreyja ok synir hennar létu illa yfir þessu verki, ok kváðu þetta mesta óhapp, ok kváðust ætla (at) hér mundu miklir eftirmálsmenn verða, ok mikil rek at ger, ok hétu þeim í burt Austmönnunum. Þórgerðr kvað þeim mundn hvergi frítt verða, ok litlu síðar hurfu þeir á brott, ok vissi engi hvat af þeim varð. Allir menn hörmuðu þessa atburði, því at Þiðrandi var manna vinsælastr, ok þótti mikilsverðr. Fréttust þessi tíðindi víða, ok þóttu mikil.
5. Litlu síðar kom Þórkell Geitisson í Njarðvík, ok nökkurir menn með honum at leita eftir Austmönnum ok fé þeira, ok kvað nauðsyn hvárumtveggja eftir at leita ok sinna harma reka. Þórgerðr kvað nauðsyn þeira at leita, ok kvaðst þá burt rekit hafa. Þeir Þórkell fóru burt við svá búit. Leið nú vetrinn, ok hafði Þórkell grun á, at þeir Gunnarr, er þá var kallaðr Þiðrandabani, ok Þórmóðr félagi hans, myndi vera í varnaði þeira Ketilssona, Þórkels ok Eyjólfs. Nú kemr Þórkell Geitisson at máli við heimamann sinn, er Þórðr hét, ok mælti svá: „Sendiför hefi ek ætlat þér ofan til Njarðvíkr, at segja þeim brœðrum, at hross eitt sé horfit frá stóðhrossum þeira“. Þórðr mælti: „Þat eitt erindi vil ek þangat bera, at þeim brœðrum sé ekki misboðit í þeiri för“. Hann mælti: „Til engra svika skal þetta gera“. Fór Þórðr nú ofan til Njarðvíkr, ok sagði þeim brœðrum um hrossit. Þeir kváðu hann sýna góðvilja í þessu, ok skilja við svá búit. Litlu síðar fara þeir brœðr, Þórkell ok Eyjólfr, til stakkgarðs þess, er hrossin váru við. Var logndrífa um daginn, ok dimmt veðr. Ok er þeir brœðr váru við garðinn, koma at þeim fimm menn, ok var þat Þórkell Geitisson. Þeir tóku þá brœðr höndum ok bundu þá. Þórkell bað þá segja til Austmanna, — kvaðst vita at þeir væri á þeira valdi. Þeir þrættu, ok kváðust ekki til þeira vita. Þá leiddi Þórkell sér hvern þeira burt. Hann hafði feld yfir sér. Hann lét höggva þar kálf undir garðinum, ok lét blœða ór kálfsstrjúpanum ok á Þórkel. Þá bar hann aftr af sér feldinn, ok mælti til Eyjólfs, ok bað hann segja til Austmanna: „Ella muntú drepinn sem bróðir þinn, ok er hér blóð hans á feldinum“. Eyjólfr mælti: „Frekr er hverr til fjörs, ok mun ek heldr segja til þeira enn verða drepinn. Þeir eru hér at geitahúsum várum, ok hófum vit brœðr jafnan fœrt þeim mat þangat í vetr, þá (er) vit höfum farit til hrossa“. Ok er Eyjólfr hafði þetta mælt, þá var Þórkell þangat leiddr ok var heill. Eyjólfr mælti: „Brögð hefir þú nú haft við okkr, Þórkell, enn þat vilda ek, at ek mætta segja þér þá sögu eitthvert sinn, er þér væri eigi minni skapraun enn mér, er þú sagðir bróður minn dauðan“. Þórkell Geitisson lét nú binda þá brœðr bæði á höndum ok fótum, ok lágu þeir undir stakkgarðinum; enn hann ok félagar hans fóru nú til geitahússins. Gunnarr tók til orða: „Ófriðsamliga hefir mik dreymt, Þórmóðr félagi, ok vil ek (at) vit gangim út, ok stefnim upp til fjalls; því at eigi mun okkr reynast friðrinn bráðliga“. Síðan gengu þeir út, ok var logdrífa myrk. Þeir sjá nú mennina, ok áttu þeir skammt til bússins. Þeir hlaupa undan í drífunni. Þórkell Geitisson skaut spjóti, ok kom á Þórmóð miðjan, ok dapraði honum undanferðin, — bað Gunnar hjálpa sér ok halda undan. Gunnarr kvaðst óvanr at flýja frá félögum sínum. Þórmóðr mælti: „Sjá nú, félagi, at spjótit stendr í gegnum mik, ok mun ek skjótt deyja“. Sá nú Gunnarr, at hann var at bana kominn, ok sótti undan. Einskírt gerði veðrit, ok er Þórkell kom at Þórmóði, veitti hann honum skjótan dauða, ok dvaldi þat fyrir ferð þeira, er þeir styrmdu yfir honum dauðum.
6. Gunnarr kom at bœ þeim, er at Bakka hét í Borgarfirði. Þar bjó sá maðr er Sveinki hét, garpr mikill ok mesti ódœldarmaðr viðreignar. Hann var úti, ok kvöddust þeir. Gunnarr mælti: „Skjótt raun ek þurfa hjálpar þinnar, bóndi, því at hér ferr Þórkell Geitisson við fimmta mann, ok leitar eftir lífi mínu; enn hefir drepit áðr félaga minn“. Hann mælti: „Ekki höfum við margt við ázt; enn lítt ertú nú kominn, enn sýnt þik áðr í karlmennsku, ok hefndir húsbónda þíns, enn vinar várs. Nú mun þér hér lítit traust til langvara, er slíkir menn sœkja vel eftir; gakk fyrst inní anddyri“. Ok svá gerði hann. Síðan hválfdi Sveinki yfir hann elditorfi, er inn var borit í framhúsit. Síðan komu þeir Þórkell at bœnum ok hans menn, ok hittu Sveinka úti. Þórkell spyrr, hvárt Gunnarr væri þar kominn. „Ok viljum vér“, segir Þórkell, at þú selir hann fram, enn vær eigimst gott við“. Sveinki kvað hann mundu þar eigi finnast, nema hann væri til stofu genginn. „Nú megu þér þangat leita, enn eigi hefi ek fyrir rannsókn orðit af nökkurum mönnum, eðr óspektarferðum slíkum“. Gengu þeir tii stofu. Þá mælti Sveinki við þann, er útidyr geymdi, — sá var af förunautum Þórkels, —: „Ek mun hér vera, at eigi komist maðrinn út, enn þú gakk til stofu“. Nú hljóp þessi til stofu. Sveinki bað Gunnar upp standa ok út fara, ok rak slagbrand fyrir hurðina. Þá mælti Sveinki: „Nú skulum vit ganga ofan til skips, er ek á niðrí fjöru“, ok svá gerðu þeir. Þar hválfdi skip; þar var skúta, er hann hafði látit bræða. „Hér skaltú fara undir skipit, ok verðr nú skjótt til ráða at taka“. Sveinki rak þá lömb sín til fjöru í förin, at eigi mætti sjá tveggja manna för. Fór nú Gunnarr undir skipit.
7. Nú er at segja frá þeim Þórkeli, at þeir fara ór stofunni, ok váru nú innibyrgðir, ok komust út, ok þó heldr seint. Ok er þeir komu út, var Sveinki kominn heim í túnit, ok hafði rekit lömb sín neðan frá sjó. Þórkell mælti: „Óvináttu gerir þú til vár, eðr hvat hefir þú gert af Gunnari?" „Til Gunnars kann ek eigi at segja“, segir Sveinki; „enn eigi er örvænt, at ek láta nökkurn prett koma í móti óspektarferðum slíkum“. „Förum nú til sjóar“, segir Þórkell. „Þat má vera“, segir Sveinki. Þá komu þeir til skipsins, er þar hválfdi. Þórkell mælti: „Fylgsni væri þat, at fara þar undir skipit“. Sveinki mælti: „Ek er vanr, at geyma undir skipinu reiða minn; eðr hví ferr eigi einhverr yðarr inn undir þat, ok rannsakit? Ella fer ek, ef þér þorit þat eigi“. Ok svá fór hann inn undir skipit. Ok í því lagði Þórkell uppundir, ok kom í lær Gunnari. Ok er Sveinki sér þat, brá hann knífi ok lagði í lær sér, ok sneri knífinum sem með spjóti hefði lagit verit, ok mælti, er hann kom út: „Ekki ætla ek (at) þér hafit vægt mér í þessarri ferð; ok væri jafnir málendr, mundi þess eigi óhefnt“. Þórkell mælti: „Ekki vilda ek þér geig hafa gert; enn varla vitum vér, hver svipan í er“. Aftr gengu þeir til bœjar, ok rannsökuðu enn, ok fóru burt síðan. Þá mælti Sveinki við Gunnar: „Á brott munum vit nú leita“. Síðan fylgdi hann honum í fjóshlöðu, tók þar laust hey ór stálinu, er holt var innan, ok bjó um hann sem bezt. Hvarf Þórkell enn aftr, ok kora til hlöðunnar. Sveinki var þar duslandi, ok spyrr, hverju gegndi um ferð þeira, at þar gangi á engu útan rannsóknum. Þórkell kveðst eigi vita, við hver brögð hann ætti; enn kvaðst eigi nenna at leggja hann við velli at óreyndum sökum. Sveinki mælti: „Þess er ván, at þit munit drepa mik; enn þykkja mun þat skjótræði at saklausu: enn mann mun ek hafa fyrir mik, áðr ek hníg at grasi“. Síðan fóru þeir burt. Sveinki mælti nú við Gunnar: „Hólmr liggr hér úti fyrir landinn, sem þú sér, ok er þat mikit sund; enn þat er mannraun, þars þú ert sárr. Þangat vilda ek at þú legðir, ef þú ert fœrr; enn ek mun sœkja þik, þá (er) óhætt er“. „Gunnarr mælti: „Vel ferr þér, ok er þetta vandlaunat. Enn á þetta mun ek hætta, þótt lengra væri“. Síðan lagðist hann út í hólmann í öllum herklæðunum, ok gekk honum þat vel; enn var þó stirðr mjök. Lagðist niðr ok grefst í brúkit, at verjast fyrir kulda. Enn þá (er) Sveinki veit Gunnari óhætt, reri hann fram í hólminn, hitti Gunnar, ok kvað mál at bjarga honum. Gat hann nú varla gengit. Sveinki flutti hann síðan heim, ok var hann þar nökkurar nætr, ok huldi sik. Þá mælti Sveinki: „Nú munu hér eigi verða langvistir þínar, því at ek ber eigi traust til at halda þér lengr. Mun ek nú senda þik til Helga Ásbjarnarsonar vinar míns, ok kom þar á náttarþeli; gakk at húsi því, er Helgi sefr í; ok er það siðvani þeira manna, er hann sœkja heim til trausts, at klappa þar á, ok gengr hann sjálfr til dyra, ok oft hafa þess dœmi orðit“. Síðan vísar Sveinki Gunnari á leiðina, ok skildu við svá búit. Gunnarr kom síðan í Mjóanes. Gunnarr drap á dyr á húsi því, er Helgi svaf í. Hann vaknaði ok mælti: „Skjóls þykkist þessi þurfa“. Síðan gekk Helgi út, ok kvöddust þeir. Gunnarr segir honum allan málavöxt, ok jartegn ok orðsending Sveinka. Hann mælti: „Eigi er sá forsjálauss, er Sveinki hjálpar. Nú mun ek við þér taka, því at ek á Sveinka margt gott at launa, ok gakk í útibúr mitt“. Ok var Gunnarr þar um vetrinn vel haldinn. Um várit eftir átti Helgi ferð ofan í fjörðu. Hann mælti áðr við Þórdísi konu sína: „Svá er háttat“, segir hann, „at hér liggr við allt okkart gott vinfengi, hversu þú ert mér um mál Gunnars, meðan ek er í burtu“. Hon kvað þá vitat, er reynt væri.
8. Um kveld eitt er sagt, at tólf menn komu á bœinn í Mjóanesi. Húsfreyja gekk út ok heimamenn með henni, ok var þar kominn Bjarni Brodd-Helgason, bróðir bennar. Hon bauð honum þar at vera. „Þat er vel boðit“, segir Bjarni, „enn þat er erindi mitt, at sœkja hingat Gunnar Þiðrandabana, er drap frænda várn ok fóstbróður. Er hann hér í útibúri, ok mun ek upp brjóta, ef þú lýkr eigi upp“. Þórdís mælti: „Far eigi svá at þessu, bróðir, enn haf þó erindi þitt. Ver hér í nótt frændi, ok er þat sœmilega gert. Var mér Þiðrandi svá ástúðligr, að því betr þœtti mér, sem Gunnarr væri fyrr drepinn, ok hefir Helgi bóndi minn þetta mjök við mér séð í vetr, því at hann vissi, at ek vilda Gunnar feigan; ok leitum nú þessa áðr þú ferr héðan“. Þeir Bjarni stigu af hestum sínum, ok váru um nóttina. Sendi Þórdís tvá menn um byggðir, ok stefndi at sér mönnum ok váru þar saman komnir fjórir tigir manna um morguninn. Bjarni fór í klæði ok mælti: „Sel nú fram Gunnar, systir“. Hon mælti: „Eigi veit ek, hví þú sóttir heim með slíku móti systur þína, ok unnir henni svá ills hlutar, at ek skylda selja þann mann undir vápn þín, er bóndi minn seldi mér til geymslu. Ok mun ek eigi þann mun ykkar gera, ok muntú eigi ná Gunnari at sinni, nema þú vinnir fullt til“. Bjarni mælti: „Nú eru brögð, ok mæltir þú annat, frændkona, enn þér var í hug í gær“. Reið Bjarni þaðan við svá búit. Þórdís gekk í útibúr, þar (er) Gunnarr var í, ok mælti: „Hversu hyggr þú nú til at ganga á vald Bjarna“. Gunnarr mælti: „Eigi mundi þat reynt, ef Helgi væri heima“. Hon mælti: „Eigi mun þat enn reynt verða": Hann þakkar henni. Síðan kom Helgi heim, ok var honum frá öllu sagt. Hann mælti: „Vissa ek, at ek var vel kvæntr, ok er þat vel, at hon sagðist í ætt sína“.
9. Var Gunnarr um sumarit með Helga, ok var hann þá sekr gerr á þingi, ok lét Þórkell Geitisson sœkja hann til sekta. Þá tókust viðskipti Helga Ásbjarnarsonar ok Gríms Droplaugarsonar, at Helgi var veginn. Ok sendi Þórdís Gunnar vestr til Helgafells, til Guðrúnar Ósvífrsdóttur til halds ok trausts, ok skildi vel við hann; enn Guðrún tók vel við honum. Þat var í þat mund, at hon var föstnut Þórkeli Eyjólfssyni. Ok þetta sama sumar reið Þórkell Geitisson til Njarðvíkr, ok vildi sœkja sekta-fét. „Ætlat er“, segir Eyjólfr, „at fé sé mikit, enn allt er þat burt af Íslandi, ok fær þú eigi einn penning“. Þórkell skilr þetta satt vera ok reið burt síðan.
10. Nú er at segja frá Þórkeli Eyjólfssyni, er hann sótti brúðkaup sitt til Helgafells; var þar margt manna komit. Um kveldit, er menn tóku handlangar, helt Gunnarr Þiðrandabani vatni fyrir þeim ok Þórkeli, með hött síðan á höfði. Þórkell þykkist kenna manninn, ok spyrr hann at nafni. Hann nefndist sem honum líkaði, enn eigi sem var. Þórkell sendi eftir Guðrúnu ok segir, (at) Gunnarr Þiðrandabani fari á burt, — þeir mundu eigi báðir þar vera. Hon mælti, (at) Þórkell skyldi þá í burt, ef hann vildi, ok sér líkaði að fá hann eigi at bónda: „Ok vinn ek þat eigi til“, segir hon, „at selja þann mann undir vápn, er ek vil halda“. Snorri goði var þar, vinr Guðrúnar, ok höfðu þau hundrað manna heima; ok sá Þórkell sinn kost beztan, at kyrrt væri, ok tókust þá ráðin með Þórkeli ok Guðrúnu. Enn hon kom Gunnari Þiðrandabana útan með fulltingi Snorra goða. Fór Gunnarr útan ok kom aldri síðan til Íslands. Hann sendi Guðrúnu Ósvífrsdóttur sœmiligar gjafir ok Sveinka orð, at hann fœri útan með allt sitt; ok svá gerði hann. Tók Gunnarr við honum ágæta-vel, ok fekk honum góða kosti, ok var hann í Noregi til elli æfi sinnar. Ok lúku vér hér þætti af Gunnari Þiðrandabana.
