Maríu jartegnir - Af krasadisk
| Velg språk | Norrønt | Islandsk | Norsk | Dansk | Svensk | Færøysk |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Denne teksten finnes på følgende språk ► |  |
 |
(Af krasadisk)
A
Vt at Jacobs var ein hvspreygia rik, hvn bioz Mariv messv dag til tiða. En aðr hvn færi heiman þꜳ bio hvn ser krasadisk vandliga[1] til fagnaðar. En kona var i herbergi hia henni fatæk, ok nockvt sva vanheil sem hvn kendi likþra, henni var sartt holldit miok, hvn var skylld hvspreyiv. Enn er hvn kom heim fra tiðvm ok sa diskinn, er hvn hafði ser bvið til fagnaðar, þꜳ var i brvttv þat eitt stycki er hvn hafði vandligazt piprat. Hvn mællti, hvi man þetta gegnna, ok spvrði hana konvna, ef nockvt hefði komið manna. Hvn kvat ecki komit hafva. „Þꜳ mvnntv stolit hafva,“ sagði hon hvspreyian. En hvn konan kvez eigi hafva. Siðan tekr hvspreyian til ok berr hana ok kvað hana mvndv verða at segia, ok kvez enskis vertt þickia, ef hvn gengi við. En hvn kvez eigi mvndv livga ꜳ sik. Hvspreyia heitr henni þꜳ annarri lotv. Hvn hyggr þꜳ illt til, þvi at henni var horvndið sartt miok ok bað hina sælv Mariv hialpa ser: „þvi at þv veitz mik at þessv osanna, hialpaðv mer nv sem avðrvm þyrfondvm mavnnvm.“ Siðan heyrðv þær at mælir innar i hvsit: „Her em ek, her em ek.“ „Hvat er“ sagði hvspreyia, ok gengr til, ok ser, at styckit er fallit af diskinvm ok vndir fialar nockvrar niðr, ok þotti avllvm sem þat hefði mællt. Þessi iartegnn var savgð vitrvm mavnnum, ok lofvðv allir gvð ok sæla Mariam.
St2
Hvsfrv[2] hardla rik var i Compostella at sancte Jacobs, hon bioz til tida Marie messu. Enn adr hun for heiman, þa bio hun ser krꜳsadisc uannliga til fagnadar. Enn kuinna fatæk ok nockut vanheil var i herbergium hennar, hvn var skyld husf(r)uinne. Henni helt uid likþrꜳ ok uar miog sꜳrt holdit. Enn er husfreyia kemr fra tidum, sier hun, at burt af diskinum er eitt styckit, þat er hun hafdi best piprat. Hun vndrar, hueriu gegnir, ok spyr hina fatæku konu, ef nockut hefdi komit manna. Hvn kuat ecki komit hafa. „Þa mantu stolit hafa,“ sagdi hun. Enn hun kuez ei hafa. Sidan tekr husfruin til ok berr hana ok kuedr hana segia skyldu, ok sagdiz þa mundu fyrirgefua henni, ef hun gengi vidr. Hun kvez ei mundu liuga ꜳ sig. Husfruin heitr henni þa annarre lamning. Hin fatæka kona hvgdi mikit til, þui at henni uar miok sꜳrt holdit, ok talar suo med grati: „Miskunnadu mer, blezut mær guds moþir Maria, þui attu veiz mik osanna at þessv.“ Sidan heyra þær, at tekit er til orda innar i husit: „Her er ek, her er ek!“ „Huat er þar,“ segir husfreyia ok gengr til ok ser, at styckit var ofan af diskinum vndir fialir nockurar, ok þotti sem þat hefdi mælt. Var sia iartein sogd uitrvm monnum, ok lofudu allir gud ok sæla Mariam.
Fotnoter:
- ↑ aðr hvn færi heiman tilf. Cd.
- ↑ Avnnr husfrv Cd.; Legenden følger nemlig i St2 umiddelbart efter No. 25 ovenfor S. 1070.
