Chetovel
| Velg språk | Norrønt | Islandsk | Norsk | Dansk | Svensk | Færøysk |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Denne teksten finnes på følgende språk ► |  |
 |
VIII.
Indholdet af Fortællingens Begyndelse, som i den norske Oversættelse paa Grund af Lacune i Haandskriftet mangler, er i Korthed fölgende:
- I Nantes i Bretagne levede en meget yndig og vel opdragen Frue, der var saa indtagende, at enhver Ridder, som saa hende, om end blot en eneste Gang, ikke kunde undgaae at blive forelsket i hende. Hun kunde vist nok ikke elske dem alle igjen; men hun vilde heller ikke ved at tilbagestöde dem gjöre dem fortvivlede. Fire Riddere i Bretagne, skjönne, rige, tappre og af Landets bedste Familier, erklærede hende sin Kjærlighed og stræbte af yderste Evne ved sine Bedrifter at tildrage sig hendes Opmærksomhed, og at overgaae den ene den anden. Fruen, som saa deres Anstrængelser, deres Hengivenhed og deres Mod, vilde gjerne gjöre et Valg, men vovede det ikke, da hun ei kunde blive enig med sig selv om hvem af dem hun skulde foretrække. Ved at erklære En af dem for sin Elsker, tabte hun de tre. Hun holdt gode Miner med dem alle, modtog deres Galanterier og deres Sendebud og gjengjældte dem med lignende, uden dog at binde sig til nogen af dem. Hun lod hver af dem være i den Tro, at han var den udvalgte. Alle bare de Tegn paa hendes Kjærlighed, den ene en Ring, den anden et Erme, den tredie en Fane, den fjerde et Axelbaand. Alle havde de til Stridsraab den smukke Frues Navn. Ved Paaske-Festen fandt en stor Turnering Sted paa en Slette udenfor Nantes, ved hvilken de fire Elskere optraadte. Der indfandt sig Riddere fra flere Lande, franske, normanniske, flamske, brabantske, fra Boulogne, fra Anjou og fra flere Steder. Indbyggerne fra Nantes's Omegn havde ogsaa i store Skarer begivet sig derhen. Ved denne Turnering kjæmpede man med Heftighed. De fire Riddere væbnede sig og rede ud af Staden med sit Fölge.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . herklæddozc sem skiotazt oc ut riðu or borgenne. En riddarar þeirra bivgguzc eftir þeim. Þeir monu lióta nu harðan leic. þui at þeir er uttan varo borgarennar kenndu merki þeirra oc vapnabunað. oc riðu þa imoti þeim fiorom fiorir riddarar. tveir Flæmingiar oc aðrir tveir Hommęrkir. leto þegar siga merki sin oc stefndu at þeim. En hinir fyrir ufusir at flyia sa þa at sér riðande. leto siga spiot sin oc caus hverr sér felaga. allir fusir at finnazc. oc mœttuzc þeir þa með horðum hoggvm. at þeir fiorer er imote varo fello aller i senn oc fecc engi vprisu.
2. Sv hin rica oc hin friða frou var þa gengin i tvrn einn. oc matte vel kenna þa sina menn oc þeirra atævi. oc sa hon at hennar fiorer vnnastar sigrazc a hinum oðrum felagum er imoti þeim riðv. oc reyndozc þeir þa raustir oc frægaztir allra. En er at kom kvellde þa buðuz þeir of mioc fram. riðv einir fra liði sinu. sva fiarre at hirdlið þeirra vissi eigi hvar þeir komo. Fyrir þui keyftu þeir dyrt ofdirfð[1] sina. þui at þeir varo drepner þrir. en hinn fiorðe var særðr til ulivis i gegnum læret oc sva hann miðian oc igegnvm sva at ytti at baki honum. En þeir er særðo þa castaðo skiolldvm þeirra þar a vollenn i hia þeim. Allir harmaðo fall oc dauða þeirra. þui at þeir er særðo þa vissu ei hvat monnum þeir varo. oc villdo eigi hava drepit þa at ser vitanndom. Þar varo stadder betr en tvau hundrat manna. Allir þegar sacar harms oc hormvngar er þeir fengo af falle slicra hofðingia er sva varo frægir oc vaskir oc vinsælir. at hverr maðr[2] unni þeim oc tignaðe þa með allzkonar þionasto. tocu þegar hialma af hofðum sér oc slitu har sitt. Siðan leto þeir bera lic þeirra til bœiarens.
3. Sv hin rika fru sem hon hafðe þenna atburð fregit. þa fell hon þegar sem dauð være til iarðar. Sem hon upp stoð. þa kærðe hon hvern[3] þeirra með sinv nafne. Vesol kvað hon. hvat skal ec nu gera. alldre fæ ec huggan meðan ec livi. Ec unna þessom fiorum riddarom. oc girnumzc ec einn sem hvern þeirra fiugvrra mer eigin spusa. þeir hofðu aller gnogan goðleic. oc hinir villdazto menn varo mér yuir hvetvitna unnande. Nu veit ec ei hvern mér samir mest at kæra. Þui ma ec nu ei lengr fela ne leyna lunderni mitt. þar sem (ec) se dauða þria unnasta mina. en þec hinn fiorða með dauðlegom sarom lifa. En þeim er i dag varo grafnir gerðe gvð micla oc millda miskunn. Þa su hin rica frov sendi eftir þeim er hon vissi hina hygnazto læcna. oc fecc riddarann i þeirra gæzlo. oc la hann þa i svefnhusi hennar allt til þess er læcnir hafðe grœtt hann. Einn dag sem hann var grœddr. þa rœdde frovuan mart við riddarann oc ihugaðe mart. En riddarenn hugðe þa at henne oc sa at hon var i mikilli ihugan. oc mællte hann þa til hennar. Frv min kvað hann. hvat ihvgar þu með sva miclu athygli. Seg mer. Unnaste kvað hon. ec ihuga gratannde ast þina oc fall felaga þinna. oc vil ec lata gera strengleic um yðr fiora felaga er ec hafða elskat. oc skal ec kalla hann fiorfalldan harm. Riddarenn þegar sem hann hafðe skilt svaraðe skiot. Lat gera frov kvað hann nyian strengleic. oc calla hann harmsfvllr. þui at sv er ec ann yuir allt þat er i er heiminvm se ec oftsamlega ganga i hia mér. oc rœðer við mec snimma oc silla. oc ma ec enga huggan af henni fa. firir þui skal strengleicrenn vesæll heita oc harmsfullr. Đat veit trv min kvað hon. þat licar mer vel at strengleicr þessi se sva kallaðr. Đessi saga var efni oc upphaf. oc af þesso var strengleicrenn gorr oc callaðr chetovel[4] i volsku. veslengr i norrœno. Af þessvm las ec ecki fleira. en allzecki vil ec við auca ne nyia lygi yðr telia.
Fotnoter
