Fjörutíu Íslendinga þættir: Kvæði Einars prests Skúlasonar

Velg språk	Norrønt	Islandsk	Norsk	Dansk	Svensk	Færøysk
Denne teksten finnes på følgende språk ►

Fjörutíu Íslendinga þættir

Kvæði Einars prests Skúlasonar

Þórleifur Jónsson gaf út
Reykjavík, 1904

---

---

Brot ór kvæði um Sigurð konung Jórsalafara

1. Vásöfligr réð vísi

vestr helmingi mestum,

óð at ensku láði

œgis marr und harra.

Stál lét hilmir hvílask

heiftglaðr ok vas þaðra,

né gramr af val vimrar,

vetrlengis stígr betri.

2. Ok sá's æðst gat ríki

ól þjóðkonungr sólar

önd á Jakobs landi

annan vetr und ranni.

Þar frá'k hilmi herjar,

hjaldrs, lausmæli gjalda,

gramr birti svan svartan

snarlyndr, frömum jarli.

3. Húf lét hilmir svífa

hafkaldan, lof skaldi,

er-at um allvalds risnu

einfalt, í Griksalti,

áðr við einkar breiða

úlfnestir skip festi,

öll beið öld með stilli,

Aldinborg, fegins morgin.

4. Get'k þess es gramr fór vitja,

glyggs, Jórsala byggðir

meðr vitut öðling œðra,

ógnblíðr, und sal víðum.

Ok leyghati laugask,

leyft ráð var þat, náði

hauka-fróns í hreinu

hvatr Jórdanar vatri.

5. Sætt frá'k Dœla dróttinn,

drengr minnist þess, vinna,

tóku hvasst í hristar

hríð valslöngur ríða.

Sterkr braut váligt virki

vals munnlituðr gunnar,

fógr ruðusk sverð, enn sigri

snjallr bragningr hlaut fagna.

6. Lögr þvær flaust, enn fagrir,

flóðs vaskar brim glóðum,

þar's sær á hlið hvára

hlymr, veðrvitar glymja.

7. Kaldr þvær marr und mildum

mart dœgr viðu svarta,

grefr elsnúinn, jöfri,

álmsorg Manar þjálma.

8. Grans bera goldna spánu,

(göfig ferð er sú jöfri),

(skýtr hólmfjöturr heita

hrafni), snekkju stafnar.

9. Margr ríss, (enn drífr dorgar

dynströnd í svig löndum),

(spend verða stög stundum)

stirðr keipr (fíra greipum).

10. Viknar ramr í Rakna

reksaumr fluga straumi,

(dúks brindr böl þars bleikir),

bifgrundar, (stag rifjum).

11. Snáks berr fald of, frœknum,

foldvörðr, konungs Hörða

frama telr greppr fyr gumnum,

geðsnjallr skarar fjalli.

Brot ór kvæði um Harald konung gilla

1. Ótryggum lést þú eggjar,

eljunþrár, und hári

Hveðn í höldum roðnar

hrafnsmunnlituðr, þunnar.

Áttut sókn við sléttan,

serkrjóðr Hárs merki,

harða, þar's hregg um virðum,

Hléseyjar þröm, blésu.

2. Dólgskára kná dýrum

dýrr magnandi stýra,

Hugins fermu bregðr harmi

harmr, bliksólar garmi.

3. Enn við hjaldr þar's höldar,

hugþrútit svellr, lúta,

Muninn drekkr blóð ór benjum

blásvartr, konungs hjarta.

4. Sámleitum rauð sveita,

(sleit örn gera beitu),

(fekksk arnar matr járnum),

Járnaöxu grön faxa.

5. Harðr hefir ört frá jörðu

elvindr, (svana strindar

blakk lœtr í sog sökkva

sægrund,) skipi hrundit.

6. Haustköld skotat heldum

hólmrönd varar öndri.

Sundr springr svalra landa

sverri-gjörð fyr börðum.

7. Glymvindi lætr Göndlar,

(gnestr hjörr), taka mestum

Hildar segl þar's hagli,

hraustr þengill, drífr strengjar.

Brot ór Haralds-drápu gilla

1. Sótti á slétta

seiðs hrynleiðar

iorð elskerðir

ungr Skánunga:

fann fiolnenninn

freks landreka

gífr-skæs göfugr

granrjóðr, Dana.

2. Luku vág viku,

vara kostr fara

brýns Björgynjar

braut háskrautum.

3. Allz varð Ellu

ungr geitunga

lofaðr lífgjafi

lands ráðandi.

4. Vann valgrennir

viðr 'rá fiðris

Hveðn' há möðru

hroðit vápn boða:

Flugu framlega

(fekk svanbekkjar

snarr sólþverrir

sigr) falvigrar.

6. Eyddi oddum

ey benþeyjar

hlés hel-fýsir

hungr gollunga;

líkn gefi læknir

lofaðr friðrofa

heims hafljóma

hár lausnari.

Brot ór kvæði um sonu Haralds gilla

1. Auð gefr Eysteinn lýðum,

eykr hjaldr Sigurðr skjalda,

lætr Ingi slög syngva:

semr Magnúss frið bragna.

Fjöldýrs, hafa fjórir,

fólktjald, komit aldri,

rýðr bragnings kyn blóði,

brœðr und sól hin œðri.

2. Verja hauðr með hjörvi

hart döglingar bjartir,

hjálmr springr oft fyr ólmri

egghríð, framir seggir.

3. Frá'k við Hólm at heyja

hildingar fram gingu,

lind varð grœn, hin grána,

geirþing í tvau springa.

4. Leyg rýðr ætt á œgi

Óðs beðvinu Róða

ræfri, eignisk sá, regni

ramsvell, konungr elli.

Geisli eðr Ólafsdrápa

1. Eins má orð ok bœnir

(allsráðanda hins snjalla,

vel's fróðr sá's getr góða)

Guðs þrenning mér kenna.

Göfigt ljós boðar Geisli

gunnöfligr miskunnar,

ágætan býð ek ítrum

Ólafi brag sólar;

2. Þeirar es húms í heimi

heims myrkrum brá þeima

ok ljós meðan vas vísi

veðrs kallaðisk hallar;

sá, lét bert frá bjartri

berask mannr und skýranni

frægr stóð af því, flœðar,

fórnuðr, röðull stjörnu.

3. Síðar heilags brá sólar

setrs, vas þat fyr betra

auðfinnöndum annars

ómjós röðuls ljósi;

œðstr þrifnaðr réð efnask

oss, þás líf á krossi

jarðar allra firða

ónauðigr tók dauða.

4. Upp rann allrar skepnu

(iðvandr) á dag þriðja

(Kristr ræðr krafti hæstum)

kunn réttlætis sunna;

veit'k at mildr fra moldu

meginfjöldi ríss hölda,

iflaust má þat efla

ossa ván, með hánum.

5. Sonr sté upp með yndi

auðarmildr fra hauðri

jöfra beztr til œztrar

alls ráðanda hallar;

lofaðr sitr öllum efri,

öðlinga hnígr þingat

döglings hirð, á dýrum

dagbóls konungr stóli.

6. Veitti dýrðar dróttinn

dáðvandr gjafar anda,

mál sanna þau, mönnum

máttigs, framir váttar;

Þaðan reis upp sú's einum

alþýð Guði hlýðir,

hæstr skjöldungr býðr höldum

himinvistar til, kristni.

7. Nú skulum göfgan geisla

Guðs hallar vér allir,

ítr þann's Óláfr heitir

allstyrkan vel dyrka;

þjóð veit hann und heiða

hríðblásnum sal víða,

menn nemi mál sem'k inni

mín, jartegnum skína.

8. Heyrðu til afreks orða,

Eysteinn konungr, beinna,

Sigurðr, hygg at því, sneggjum,

sóknsterkr hvé'k fer verka;

drengr berr óð fyr Inga,

yðarrar bið'k styðja

mærð, þat's miklu varðar,

máttigt höfuð áttar.

9. Yfirmann bið'k, (unnin

upp es mærð borin) lærðra,

Jóan köllum svá, allrar

alþýðu brag hlýða;

hefjum hróðr, enn leyfa

hygg'k vin röðuls tiggja,

stóls vex hæð, þar's hvílir

heilagr konungr, fagran.

10. Öld samir Óláfs gilda,

orðgnóttar bið'k Dróttinn,

oss, at óðgerð þessi,

ítrgeðs lofi, kveðja,

fannk aldri val vildra,

(vallrjóðanda allra

raun dugir) rétt, í einu

ranni fremdarmanna.

11. Þreklynds skulu Þrœndir

þegns prýði-brag hlýða

(Krists lifir hann í hæstri

hall) ok Norðmenn allir:

Dýrð es ágæt orðin,

þjóð-, né þengill fœðisk

þvílíkr, - konungs ríki.

12. Sighvatr frá'k, at segði

sóknbráðs konungs dáðir;

spurt hefir öld, at orti

Óttarr of gram dróttar;

þeir hafa þengils Mæra,

[því es lýst] frama lýstan,

helgum lýt'k, er hétu

höfuð-skald fírar, jöfri.

13. Móðr vann margar dáðir

munnrjóðr Hugins, kunnar,

satt vas at siklingr bœtti

sín mein, Guði einum;

leyndi lofðungr Þrœnda

liðgegn snara þegna,

fár gramr hefir frægri

fœzk, háleitri gœzku.

14. Réð ok tólf, sá'a trúði

tírbráðr á Guð, láði,

(þjóð muna) þengill (bíða)

þrjá vetr, (konung betra);

áðr fullhugaðr felli

fólkvaldr í dyn skjalda

(hann speni oss) fyr innan

Ölvishaug, (frá bölvi!)

15. Fregit hef'k satt, at sagði

snjallri ferð, áðr berðisk

— drótt nýtr döglings máttar —

draum einn konungr Rauma:

stiga sá standa fagran

styrjarfimr til himna,

— rausn dugir hans at hrósa —

Hörða gramr af jörðu.

16. Auk hvarlofaðr hugðisk

hrökkvi-seiðs hins dökkva

lyngs í loft upp ganga

látrs stríðandi síðan;

lét, sá's landsfólks gætir,

líknframr himinríki

umgeypnandi opnask

alls heims fyr gram snjallum.

17. Vakit frá'k víg á Stikla-,

víðlendr, stöðum síðan,

Inn-Þrœndnm lét undir

álmreyrs lituðr dreyra;

heims þessa frá'k hvassan,

hvatir feldu gram skatnar,

(þeir drýgðu böl) brigðu

baugdrif numinn lífi.

18. Fúss em'k, því't vann vísi,

(var hann mestr konungr) flestar,

drótt nemi mærð, ef' mættak,

manndýrðir, stef vanda.

Greitt má gumnum létta

Guðs ríðari stríðum,

hraustr þiggr allt sem æstir

Óláfr af gram sólar.

19. Náði-t bjartr þá's beiðir

baugskjalda lauk aldri,

sýndi salvörðr grundar

sín tákn, röðull skína;

fyrr varr hitt at harra

hauðrtjalda brá dauða

happ — nýtask mér mættu

máltól — skini sólar.

20. Gerðusk brátt, þá's barðisk

broddrjóðr við kyn þjóðar,

gramr vandi-t sá syndum

sik, jartegnir miklar.

Ljós brann líki vísa,

lögskíðs, yfir síðan,

þvít önd með sér sendis,

samdœgris, Guð framdi.

21. Dýrð lætr dróttins Hörða,

dragisk mærð þannig, hrærða

ítr, mun-at öðlingr betri,

alls grœðari, fœðask.

Greitt má gumnum létta

Guðs-ríðari stríðum;

hraustr þiggr allt sem æstir

Óláfr af gram sólar.

22. Drótt þó dýran sveita

döglings ríks af líki,

— ván gleðr hug — með hreinu,

hás batnaðar — vatni;

satt vas at Sygna dróttin

særendr Guði kæran,

hrings, megu heyra drengir

hans brögð, í gröf lögðu.

23. Kom þar blindr, enn byrja'k

blíð verk, muni síðar

auðarnjótr, es ýtar

jöfurs bein þregit höfðu.

Sjónbrautir strauk sínar

seggjum kunns í brunni

árr, þeim's Óláfi dreyra,

orms landa, vas blandinn.

24. Sjón fekk seggr af hreinu,

sú dyrð mun-at fyrðum,

förnuðr vas þat, firnast

fjölgóðr, konungs blóði.

Greitt má gumnum létta

Guðs ríðari stríðum,

hraustr þiggr allt sem æstir

Óláfr af gram sólar.

25. Tólf mánuðr vas týnir

tandrauðs huliðr sandi

fremdar lystr ok fasta

fimm nætr vala strætis,

áðr enn upp ór víðu

úlfsnistanda kistu

dýrr lét Dróttinn harra

dáðmilds koma láði.

26. Mál fekk maðr, þar's hvílir

margfríðr jöfurr, síðan

áðr sá's orða hlýðu

afskurðr farit hafði;

frægð ríðr fylkis Egða

fólksterks af því verki;

jöfurs snilli fremsk alla

ungs á danska tungu.

27. Föður skulu fulltings biðja,

fremdar þjóð, hinn góða,

mœðir margt á láði,

Magnúss, hvatir bragnar.

Greitt má gumnum létta

Guðs ríðari stríðum,

hraustr þiggr allt sem æstir

Óláfr af gram sólar.

28. Gekk sínum bur sökkvir

sólar straums í drauma,

valdr kvaðst fylgja foldar

framlyndum gram myndu,

áðr á Hlýrskógs-heiði

harðgeðr konungr barðisk,

góðs eldis fekk gyldir

gnótt, við heiðnar dróttir.

29. Lét jarplitan átu,

arnar-jóðs, hinn góði,

munn rauð málmþings kennir,

Magnús Hugin fagna.

Hrætt varð fólk á flótta,

frán beit egg, at leggja,

sorg biðu víf, enn vargar,

vindversk, of hræ gindu.

30. Raun's, at sigr gaf sínum

snjallr lausnara spjalli,

hrósa'k verkum vísa

vígdjarfs, frömum arfa.

Greitt má gumnum létta

Guðs ríðari stríðum;

hraustr þiggr allt þat æstir

Ólafr af gram sólar.

31. Reyndi Goðormr grundar

(gat hann) rétt við þröm sléttan

(áðr) hvat Óláfs tœðu

alkœns við Guð bœnir.

Dag lét sinn með sigri

sóknþýðr jöfurr prýðask,

þá's í Önguleyjar

undreyr bitu sundi.

32. Víst hafði lið lestir

linns þrimr hlutum minna

heiftar mildr at hjaldri,

harðr fundr vas sá, grundar;

þó réð hann at hváru,

hánum tjóði vel móður,

hár fekksk af því, hlýri,

hagnaðr, ór styr gagni.

33. Öld hefir oft hinn mildi

unnar bliks frá miklum,

Krists mæri'k lim, leysta

lætrauðr konungr nauðum.

Greitt má gumnum létta

Guðs ríðari stríðum

hraustr þiggr allt sem æstir

Óláfr af gram sólar.

34. Satt es at silfri skreytta

seggjum holls ok golli

her lét Goðormr gerva,

grams hróðr var þat, róðu.

Þat hafa menn at minnum,

meirr jartegna þeira;

mark stendr Krists í kirkju

(konungs niðr gaf þat) miðri.

35. Menn hafa sagt, at svanni

sunnr, Skánungum kunnir,

oss, um Óláfs-messu

allmilds baka vildi;

enn þá's brúðr at brauði

brennbeitu tók leita,

þá varð grjón at gránu

grjóti danskrar snótar.

36. Mildings hefir haldin

hátíð verit síðan,

sannspurt es þat sunnan,

snjalls, um Danmörk alla.

Greitt má gumnum létta

Guðs ríðari stríðum;

hraustr þiggr allt sem æstir

Óláfr af gram sólar.

37. Göfig réð Hörn ór höfði

hvítings of sök litla

auðar aumum beiði

ungs manns skera tungu;

þann sám vér, es várum

válaust numinn máli

hodda brjót þars heitir

Hlíð, fám vikum síðar.

38. Frétt hefi'k, at sá sótti

síðan málmastríðir

heim þann's hjálp gefr aumum,

harmskerðanda, ferðum;

hér fekk hann (enn byrja

hátt kvæði skal ek) bæði

(snáka vangs of slöngvi,

slungins) mál ok tungu.

39. Dýrð es ágæt orðin

öðlings ríks af slíku,

mærð ríðr mildings Hörða

mest um heimsbyggð flesta.

Greitt má gumnum létta

Guðs ríðari stríðum

hraustr þiggr allt sem æstir

Óláfr af gram sólar.

40. Veit'k, at Vindr fyr skauti

(verðr bragr af því) skerði

gjálfrs Niðbranda grundar

(greiddr) sárliga meiddu;

ok endr frá trú týndir

tírar-sterks ór kverkum

anðskýfanda óðar

ár grimmliga skáru.

41. Sótti skrín hit skreytta

skíðrennandi síðan,

orð finnask mér, unnar

Óláfs dreka bóli;

ok þeim es vel vakti,

veit ek sönn, Hugins teiti,

máls fekk hilmir heilsu

heilagr, á því deili.

42. Hás lætr helgan ræsi

heims dómari sóma,

fyllir framlyndr stillir

ferð himneska, verðan.

Greitt má gumnum létta

Guðs ríðari stríðum;

hraustr þiggr allt sem æstir

Óláfr af gram sólar.

43. Hneitir, frá'k at héti

hjaldrs at vápna galdri

Óláfs hjörr þess es orra

ilbleikum gaf steikar;

þeim klauf þengill Rauma

þunnvaxin ský gunnar,

rekin bitu stál á Stikla-

stöðum, valbastar röðli.

44. Tók, þá's fell hinn frœkni

fylkis kundr til grundar,

sverð, es sókn vas orðin,

svœnskr maðr af gram þrœnskum.

Sá vas hjörr hins háva

hringstríðanda síðan

gulli merktr í Girkja

gunndjarfs liði fundinn.

45. Nú fremr þanns gaf gumnum,

göfig dyrð konungs, fyrða,

slöng Indriði ungi

armglœðr, í brag rœðu.

Greitt má gumnum létta

Guðs ríðari stríðum;

hraustr þiggr allt sem æstir

Óláfr af gram sólar.

46. Mér's en mærð skal stœra

mildings þess, es gaf hringa,

styrjarsnjalls, of stilli

styrkan vant at yrkja;

því at tákn þess es lýð læknir,

lofðungs vinar tungla

ljós kemr raun um ræsi

ranns, ferr hvert á annat.

47. Gyrðisk hála herðum

heldr síðarla á kveldi

glaumkennandi gunnar

glaðr vettrimar naðri;

drengr réð dýrr á vangi,

dagr rofnaðisk, sofna

ítrs landreka undir

ógnfimr berum himni.

48. Missti maðr es lýsti,

morginn vas þá, borgar

styrks mnndriði steindrar

styrsnjallr roðins galla;

nýtr gat sét á sléttri

seimþiggjandi liggja

grundu gyldis kindar

gómsparra sér fjarri.

49. Þrjár grímur vann þeima

þjóðnýtr Haralds bróðir

rauknstefnanda reifnis

ríkr bendingar slíkar,

áðr þrekbvössum þessar,

þingdjarfs, fírar ingva,

björt eru bauga snyrtis

brögð, jarðtegnir sögðu.

50. Más frák jarðar eisu

alvald fyr hjör gjalda,

(sléttik óð) þann's átti

Óláfr (bragar-tólum);

yfirskjöldungr lét jöfra

oddhríðar þar síðan

garðs of gulli vörðu

grand altari standa.

51. Tákn gerir björt, þau's birta

brandél á Grikklandi

(mál finnsk um þat mönnum)

margþarfr Haralds arfi;

fregn ek allt, né ógnar

innendr megn finna,

(dýrð Óláfs ríðr dála

dagræfrs) konung hæfra.

52. Háðisk hjaldr á víðum

(hungr slökkti vel þungan

gunnar már í geira

göll) Petsínavöllum,

þar svá't þjóð fyr hjörvi

þúsundum laut, undan

(hrið öx Hamdis klæða

hjálmskœð) Grikkir flœðu.

53. Mundi mest und fjöndum

Miklagarðr ok jarðir,

hryggs (dugðit lið) liggja

lagar eldbrota veldi,

nema rönd í byr branda,

(barðraukns) fáir harða

(röðuls bliku vápn í veðri),

Væringjar fram bæri.

54. Hétu hart á ítran

hraustir menn af trausti

(stríð svall ógn) þás óðusk

Áláf í gný stála;

þar'e of einn í örva

(undbáru) flug váru,

(roðin klofnuðu Reifnis

rann), sex tigir manna.

55. Vas sem reyk (af ríki

regn dreif stáls) í gegnum

hjálmnjörðungar harðan

heiðingja lið gingi;

hálft fimmta vann heimtan

hundrað, brímis sunda

nýztan tír, þat's nœra,

Norðmanna, val þorði.

55. Eyddu gumnar gladdir,

(göfigr þengill barg drengjum),

vagnaborg, þar's vargar

vápnsundrut hræ fundu.

Nennir öll at inna

engr brimloga slengvir,

döglings verk, þess's dýrkar,

dáðsnjalls, veröld alla.

57. Nú's þau, es vann vísi,

verk fyr þjóð at merkja

nauðr í nýjum óði

næst, ríðr-at þat smæstu.

Kraft skulum Guðs, en giftu,

geðstyrks lofi dýrka,

lér hjaldrfrömum hárar

heims-læknir gram þeima.

58. (Angfyldri) varð aldar

(illr gerisk hugr af villu)

mildings þjónn fyr manna

(margfaldr) öfund kaldri;

lýgi hefir bragna brugðit,

(brýtr stundum frið) nýtra,

(hermdar kraftr) til heiftar

(hjaldrstríðr) skapi blíðu.

59. Lustu sundr á sandi

seggs marglitendr eggja,

(hörð greri fjón af fyrða)

fót, (aldrtrega rótum);

ok prest, þeir's lög lestu

líknar kröfð ór höfði,

hætt mál var þat, heila

himintungl fírar stungu.

60. Tunga var með tangar

tírkunn numin munni,

(vara sem vænst) ok tysvar

(viðrlíf) skorin knífi.

Auðskiftir lá eftir,

(önd lætr maðr) á ströndu,

(margr of minni sorgir),

meinsamliga hamlaðr.

61. Leitðr es, sá's lét ok stýfðrar

lamiðs fótar, gramr njóta

ítran þegn sem augna

útstunginna, tungu.

Hönd Óláfs vann heilan

hreins gjörvallra meina,

ger munu gjöld þeim's byrja,

Guðs þræl, öfugmæli.

62. Bíðr allskonar œðri,

öruggt mæli'k þat, sælu

dýrðar váttr með Dróttni

dyggr, enn þjóð of hyggi,

es lausnara lýsir

(liðvaldr) numinn aldri

vinr (firrði sik syndum)

slík verk á jarðríki.

63. Héðan vas ungr frá angri,

(alls mest vini flesta

Guð reynir svá sína),

siklingr numinn miklu.

Nú lifir hraustr af hæstri

himna valds, þar's aldri

fárskerðandi fyrða

friðarsýn gleði týnisk.

64. Hverr's svá horskr, at byrjar

hans vegs megi of segja

ljóss í lífi þessu

lofðungs gjafar, tunga?

þær es heims ok himna

heitfastr jöfurr veitir,

skreytt es of skatna dróttin

skrín, dýrðarvin sínum.

65. Heims hygg'k hingat komu

höfuðsmenn í stað þenna,

snarr tiggi bergr seggjum

sólar, erkistóli.

Hér's af himnagervis

heilagr viðr, (sem biðjum

yfirskjöldungr bjarg þú aldar

oss!) píningar-krossi.

66. Öld nýtr Óláfs mildi,

(jöfurs dýrð höfum skýrða)

þróttarhvass at þessum

þreksnjöll frama öllum.

Lúti landsfólk ítrum

lim salkonungs himna;

sæll es hverr, es hollan

hann gerir sér, manna.

67. Taldak fátt ór fjölda

friðgegns af jartegnum,

ber koma orð frá órum,

Ólafs, bragar-stóli.

Bóls taki seggr hverr's sólar

siklings, þess es goð miklar

hilmis ást hins hæsta,

heiðbjartrar lof reiðir.

68. Svá't lausnara leysi

langvinr frá kvöl stangri

nýta þjóð ok nauðum

nafnkunnr við trú jafnan,

víga-skýs þar's vísa

veljendr framir telja

öflugs Krists af ástum,

alnennins brag þenna.

69. Óláfs höfum jöfra

orðhags kyni sagðar,

fylgdi hugr, hins helga

happs-dáðir, því ráði.

Laun fæk holl, ef hreinum

hræsiks þrimu líkar

göfigs óðar, logs gœði,

Guðs blessan, liðs þessa.

70. Bragr mundi nú bröndum

baugness vesa þessi

(mank rausnarskap ræsis)

raundýliga launaðr,

ef lofða gramr lifði

leikmildr Sigurðr hildar,

(þesa hrósak veg vísa).

vellum grimmr hinn ellri.

71. Bœn hefi'k, þengill, þína,

þrekramr, stoðat framla;

iflaust höfum jöfri

unnit mærð sem kunnum.

Ágætr, segið, ítran,

Eysteinn! hvè brag leystak!

Hás elskið veg vísa

vagnræfrs! Enn ek þagna.

Brot ór kvœði um Sigurð konung munn

Snilld berr (snarpa elda

sárflóðs þess es rýðr blóði)

(gefit hefir Guð sjálfr jöfri

gagn) Sigurðar magni;

svá's er Rauma-ræsir

reiðorðr tölur greiðir

(rausn viðr gramr) sem gumnar

(glaðmæltr) þegi aðrir.

Brot ór kvæði um Eystein konung Haraldsson

1. Víkverjum galt

(varð þannig halt)

gjörræði gramr

gjöfmildr ok framr,

flest fólk varð hrætt

áðr fengi sætt,

enn gíslar tók

sá's gjöldin jók.

2. Vann siklingr sótt

við snarpa drótt,

leifðr es lýðum bœr

Leikbergi nær;

Reinir flýðu ríkt

ok reiddu slíkt,

öld festi auð,

sem öðlingr bauð.

3. Frétt hefi'k at fell,

fólk brustu svell,

jöfurr eyddi frið,

Apardjanar lið.

4. Beit buðlungs hjörr,

blóð fell á dörr

hirð fylgdisk holl

við Hjartarpoll;

Hugin gladdi heit,

hruðusk Englabeit,

óx vitnis vín,

valkastar Rín.

5. Jók hilmir hjaldr'

vas hjörva galdr'

hjósk Hildar ský

við Hvítabý;

ríkr lék við rönn,

rauðsk ylgjar tönn,

fekksk firum harmr

fyriskógargarmr.

6. Drap döglings gegn,

dreif strengjar regn,

við Skorpusker

skjaldkœnan her;

rauf styrjar garð,

þá'a stökkva varð

ranndœlum sótt,

reiðmanna gnótt.

7. Rauð siklingr sverð,

sleit gyldis ferð

prútt Parta lík

í Pílavík,

vann vísi allt

fyr vestan salt,

(brandr gall við brún)

brennt Langatún.

8. Skar'k súðum sund

fyr sunnan Hrund;

mín prýddisk mund

við mildings fund.

9. Funi kyndisk fljótt,

enn flýði skjótt

Hisingar herr,

sá's hafði verr.

10. Brýnd váru dörr

boga fylgdi hörr

sparn rastar-knörr

rádýris vör.

Brot ór drápu um Inga konung Haraldsson

1. Rauðri dreif' þá's rjúfa

réð öld fyr gram skjöldu,

mjöll áðr Magnús felli

morðgjarn þrumu jarna;

harmar öngr, því't Ingi

áttu ráða með láði,

dökkt fell drjúgt á stokka

dráp Sigurðar vápna.

2. Syndi sjálfr at landi

snjallr enn þú brátt allri

— vel um hrósar því vísi —

valköst Munins föstu;

úlfs börnum varð jarna

einkar tíðr á víðu

— borð ruðu frægir fyrðar —

fundr Langeyjar sundi.

3. Alls engi þarf Inga

úlfgrennir þat kenna,

hverr spyri satt af snerru

seggr, at gram bitu eggjar;

böð gatat stillir stöðvat

styrjar-mildr þó't vildi,

fús vas forspell ræsi

fylkis sveit at veita.

4. Út lét stöng á stræti

(sterk) dýrligra merkja

(dúðusk dörr af reiði)

Dagssonr bera fagra;

hnigu menn í gný Gunnar,

gagls fyr strengjar hagli,

brœðr hafa barsk í miðri

Björgyn fyr ósynju.

5. Mundi-at seima sendir

svá brátt hafa látit

(spjót flugu langt í ljótri)

líf sitt (bogadrífu),

ef alkostigs austan

Eysteins flota leysti

beinn at Björgvin sunnan

byrr tveimr dögum fyrri.

Brot ór kvæði um Eystein konung Haraldsson

1. Váru Sogns með (sára)

syni Maddaðar staddir

(mágrennir fremsk) manna

(máttigr) tigir átta,

þrimr skútum tók þreytir

þann jarl drasils hranna,

hraustr gaf hræskúfs nistir

höfuð sitt frömum jöfri.

2. Mun sá's morði vandisk

margillr, ok sveik stilli,

síð af slíkum ráðum

Simon skálpr of hjálpask.

Brot br kvæði um Indriða unga

Næst sé'k orm 4 jastar

ítrserki vel merktan

nemi bjóðr kvé'k ferr flœðar

fjarðbáls of hlyn máli.

Brot ór Elfarvísum, flokk um Gregoríus Dagsson

1. Margr fell maðr af dreyrgu

marblakks á kaf saxi,

gnógt eldi fekksk gýgjar

glaum, rak ná fyr straumi;

elfr varð unda gjálfri

eitrköld roðin heitu,

vitnis fell með vatni

varmt öldr í men Karmtar.

2. Mörg flutu auð, á úrga,

(álm sveigði lið,) hjálma

rauð flugu stál, í stríðri

stafnblóðig skip móðu,

áðr á grund af grœðis

gœðinga lið flœði

sveit varð í rym rítar

rýr Hákonar dýrum.

Brot ór Öxarflokk

1. Hvargi's beita borgar

bálgrimmastum skála

hár of hnossvin órum

heims vafrlogi sveimar.

2. Þar's Mardallar milli

(meginhurðar) liggr skurða

(Gauts berum galla þrútinn)

grátr (dalreyðar látra).

3. Eigi þverr fyr augna

Óðs beðvinu Róða

ræfs (eignisk svá) regni

ramsvell (konungr elli).

4. Hróðrbarni kná'k Hörnar

(hlutum dýran grip) stýra;

brandr þrymr gjálfrs á grandi

gollvífuðu hlífar;

sáðs (berr sinnar móður)

svans unni mér Gunnar

fóstrgœðandi Fróða

(Freys nift bráa-driftir).

5. Nýt buðumk, Njarðardóttur

nálægt vas þat skála

vel of hrósa'k því vísa

varn sjávar öl barni.

6. Gaf sá's erring ofrar

ógnprúðr Vana-brúðar

þing Vafaðar þröngvir

þróttöflga mér dóttur;

ríkr leiddi mey mœkis

mótvaldr á beð skaldi,

Gefnar glóðum drifna

Gautreks svana brautar.

7. Frá'k at Fróða meyjar

fullgóliga mólu

(lætr stillir grið golli)

grafvitnis beð (slitna);

(mjúks) bera minnar öxar

meldr þann, við hlyn feldrar,

(konungs dýrkar fé) Fenju

fögr hlýr (bragar stýri).

8. Blóðeisu liggr bæði

bjargs tveim megin geima

sjóðs (á'k sökkva stríði)

snær ok eldr (at mæra).

9. Dœgr þrymr hvert, enn hjarta

hlýrskildir ræðr mildu

heita blakks, of hvítum

hafleygr digulskafli;

aldri má fyr eldi

áls hrynbrautar skála,

(öll viðr fólka fellir

framræði) snæ bræða.

10. Ráðvöndum þá'k rauðra

randa ís at vísa,

grand berum hjálms á hendi,

hvarmþey drifinn Freyju.

11. Sjá megu rétt, hvé, Revils

ríðendr, við brá gríðar

fjörnis fagrt of skornir,

foldviggs, drekar liggja.

12. Hringtælir gaf Hálu

hlýrsólar mér dýra;

oss kom hrund til handa

hræpolls, drifin golli,

sút þá's Herjans hattar . . . . .

Lausavísur

1. Þér hefi'k þengill Mœra,

(þinn es vegr mikill) segja

(ertú, svá't eigi skortir,

allfróðr) sögu góða:

eigi' es Ívarr bauga

enn sittú kyrr hjá henni

fægirjóðr af Fljóðum

fingrmjórr kominn hingat.

2. Erlendr hefir undan

alvalds gleði haldit

gramr skalattú gumna

Gapamunn um þat kunna;

hafa munu heiðar jöfra

hliðrœkjanda friðum

geta verðr þess fyrir gotnum

galdrs nauðsynjar valdit.

3. Blíð es mœr við móður

mála drekkr á ekkju,

kvíðir kerling eiðu,

kveðr dóttir vel beðju;

oft finnr ambátt höftu,

æ es frilla gröm sværu,

kiljar kván við elju,

kann nift við snör skifta.

4. Braut er svanni ok sæta,

sveimar rýgr ok feima,

brúðr es í för með fljóði,

fat'k drós ok man kjósa;

þekki'k sprund ok sprakka,

spari'k við hœl at mæla,

firrum'k snót ok svarra,

svífr mér langt frá vífi.

5. Stendr þat's stórum grandar,

sterkviðri mér herkju,

í hnegg-veröld hyggju

hefi'k stríð borit víða;

þar kemr enn ef unna

ítr vildi bil skaldi,

at blíðr grœr gríðar

glaum-vindr í sal þindar.

6. Harðan þrýtr á hvítum

harm Sólborgar armi.

7. Hrynja lét in hvíta

hausmjöll ofan lausa

strind örriða strandar

stalls af skarar-fjalli.

8. Víst erumk Hermd á Hesti

hefir fljóð ef vill góðan.

9. Œsir hvasst at hraustum

Himinglœfa þyt sævar,

glymr Unnar vex grenni

göndlar skúfs ok Dúfa.

Brædd strýkr Blóðughadda,

brimsólgin fellr Kólga,

hlýr skilr Hefring, stœrir

haflauðr of við rauðan.

10. Brattr er baldrekr Þjóttu,

berr vindr Raðar linda,

víðgyrðill þýtr Vörðu,

veltr Fenringar belti,

yglisk umgjörð Huglar,

olmr es grásili Stolmar,

fleygir Bolmar baugi

brakar Lygru men nakkvat.

Um Svein konung svíðanda

Eigi hlaut af ítrum

Einarr gjafa Sveini

(öld lofar öðlings mildi

œðrustyggs) fyr kvæði.

Danskr harri metr dýrra

(dugir miðlung þat) fiðlur

(ræðr fyr ræsis auði

Rípa-Úlfr) ok pípur.