Fjörutíu Íslendinga þættir: Mána þáttr Íslendings
| Velg språk | Norrønt | Islandsk | Norsk | Dansk | Svensk | Færøysk |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Denne teksten finnes på følgende språk ► |  |
 |
||||
|
Mána þáttr Íslendings
Þórleifur Jónsson gaf út
Reykjavík, 1904
Þeir (Magnús konungr Erlingsson) lágu viku í Unnardys á Lista. Þar var þá með Magnúsi konungi Máni skáld, ok kvað vísu:
- Byr gefðu brátt hinn örvi
- Björgynjar til mörgum,
- þess biðjum vér, þjóðum
- þungstóls konungr sólar.
- Angrar oss þat’s lengi
- útnyrðingr heldr fyrðum,
- vindr es til seinn at sundi
- sunnrœnn, í dys Unnar.
Konungr mælti: „Vel er kveðit, Tungli“. Enn skyrtur margar lágu í hrúgu, er þvegnar höfðu verit, ok mælti konungr, at hann skyldi hafa eina. Máni kom til hans austr at landsenda; var þá kominn frá Rómi, ok var stafkarl; gekk inn í stofuna, þar er konungr var með sveit sinni, ok var hann þá ekki féligr, Máni, kollóttr ok magr ok nær klæðlauss, ok þó kunni hann konung vegliga at kveðja. Konungr spurði, hverr hann væri? Hann kveðst heita Máni, ok vera íslenzkr, ok þá kominn frá Rómi sunnan. Konungr mælti: „Þú munt kunna frœða, Tungli; sezt niðr ok kveð“. Hann kvað síðan Útfarardrápuna, er Halldórr skvaldri orti um Sigurð konung Jórsalafara, móðurföður Magnúss konungs; ok fekk þetta kvæði góðan róm. Enn leikarar tveir váru í stofunni, er hlaupa létu smárakka yfir hávar stengr fyrir tignum mönnum, ok því hærra sem menn váru tignari. Konungr mælti: „Finnr þú, Tungli, at leikararnir sjá ekki vel til þín? Nú yrktú um þá vísu, ok má vera, at þér verði heldr gagn at“. Þá kvað Máni:
- Slœgr ferr gaurr með gígju,
- ginn er hér komit inni,
- meiðr hefir skjaldar skóða
- skripalát, ok pípu.
- Rekkr lætr rauða bikkju,
- rekkit skvaldr, fyr aldir,
- skulut hlýða því þjóðir
- þat er skaup, yfir staf hlaupa.
Ok enn kvað hann:
- Gígjan syngr, þar’s ganga,
- grípa menn til pípu,
- fœra fólsku stóra
- fram, leikarar bleikir.
- Undr’s, hvé augum vendir
- umb, sás’s þýtr í trumbu
- kníðan lít’k á kauða
- kjaft ok blásna hvafta“.
Þá varð mikill hlátr, ok slógu hirðmenn hring um þessa leikara, ok kváðu vísuna, ok æ þat oftast: „kjaft ok blásna hvafta“. Þeim leikurunum þótti nær sem þeir væri í eldi, ok komust út ór stofunni. Enn konungr tók Mána til sín, ok var hann síðan í hans föruneyti til Björgynjar.
