Maríu jartegnir - Af tueimr kumpanvm
| Velg språk | Norrønt | Islandsk | Norsk | Dansk | Svensk | Færøysk |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Denne teksten finnes på følgende språk ► |  |
E
Af tueimr kumpanvm
Tueir riddarar voru i einshueriu riki, uitrir menn ok vel burdugir, reyndir i soknum ok godir kvmpanar, þott þeir sæti eigi dagliga ꜳ einum gardi, fullrikir uoru þeir. Annar þeira atti son med sinne husfru, enn annar dottr miok iafnalldra. Jafnann þagu þessir riddarar ueislur ok heimbod ymsir at audrum, funduzt ok þeira baurn med þeim hætta leikandi ser kærliga, sem ueniuligt er ungum alldri. Huar fyrir elska fædizt þeira millum fyrst i barndome, enn sidann umframm bernsligann hatt med natturligum girndum. Ok sem riddarans son er fullkominn karlmadr uordinn ꜳ sinn likama, birtir hann sinum fedr, huersu hann elskar iungfruna, bidiande at hann lati þat giorazt med laugum, at þau uerdi hion sin i millum. Hans fadir tekr þui male uel, byriandi þat sama bonord nockrn tima ꜳ gardi sins uinar, sem hann þiggr heimbod af honum. Tekr fadir meyiarinnar þui mali uel, enn modir hennar stendr i moti ok dregr sundr allann kaupmalann, sua at um sidir er unga manni afuisat. Giorazt fyrir þenna hlut samkundr færre ok minni blidmæle sagdra riddara, huat fedgin meyiarinnar undirstanda, hugsandi smasmugliga, huert rad þau skulu giora fyrir dottr sinne, þat sem gudi mætti bezt lika, ok þau fordizt uitrligazt mannligann oþocka, þuiat þau skilia, at ꜳ þeim manne liggr mestr fiandskapr þeira fedga, sem fær meyna, med þui at riddarans syni uar afneitad þuerliga. Þui nemr þar stadar i þeira radagiordum, at þau mune dottr sina himneskum brudguma (gipta), gefandi hana i klaustr millum hreinlifiskuenna, ef hun uill þui samþyckia. Ok suo kemr med þeira fortaulum, at mærin iatar giarna þeira fortaulum ok þui radi, sem þav uile henni til handa kiosa. Fyrir þessa sauk giora þau oll samann sinn ueg framm til næsta systraklaustrs. Þar var mikill stadr ok kirkia sæmilig uigd ok helgut blezadri guds modr Marie. Ok ꜳ vidrkvæmiligum tima tala þau aull saman fyrir fru abbadise, þat stadfestandi i siduztu, at mærin skal hier inn ganga i klaustralifnat. Skiliazt fader hennar ok modir sua uid, at þeira dottir duelzt eptir offrandi klaustrinu fagrar presentur med fullum goduilia ok manndome.
Eigi lidr hiedann langt, adr þessi hion taka sott, gerandi bref framm til klaustrans, bidiande fru abbadise vitia sin i saugdum lifshaska medr dottur þeira nyuordinn(!) klaustrasystur. Huat er fliotliga giorizt eptir þeira brefum. Ok i nalægd vid abbadise giora þessi hion fridt ok mikit testamentum, gefandi allt sitt godz til guds modur kirkiu yfir nefndann klaustralifnat, kiosandi sidr þar legstad vndir bænum guds þionustumanna, lidandi sidan af þessu lifi eptir skipan algiorua ok ꜳ uidrkuæmiligum tima greptud sæmeliga. Styrkizt sa lifnadr storliga mikit fullrikr uordinn, ok eigi sidr innann klaustrs, þuiat su nyia systir þroadizt dagliga, ok innann litils tima sva roskin i kirkiunnar naudsynium, at fru abbadis skipar henni aull heyrilig uolld ok ræde stadarins med þeim rett, at cellarario skipazt i reglunne. Vard hun þvi makliga modir systranna, at hun setti sik fyrra undir sina hlydne litillatuzt allra þeira, einkannlig dæme gefandi aullum. Guds modr Mariam setti hun sinn geymara nætr ok daga, marga bæn segiande fyrir hennar alltari sid ok snemma. Þui tokuzt henni allir hlutir farsælliga.
Nu sem þann ueg er komit hennar rade, ber sua til med guds uilia, at sa riddara annar, sem fyrr uar nefndr, lidr brott af þessu life. Huar fyrir son hans giorir sæmeliga hans utferd, flytiandi hann til sama klaustrs, sem fyrr greiner. Ganga allar systr gladliga ut i mote suo rikum manni, giorizt su likfylgia med sæmeligsta hætte. I þessi þionustugiord sier sa ungi madr þa fridu systr, sem uier haufum nu nockut fra sagt um stund, ok þegar i stad er hann sleginn fornri astaraur i gegnum hiartad, sua at lifs giarna uilldi hann eiga med hana at tala, ok sakir mikils mannfiollda fær hann lagliga stund ok stad utann grunsemd allra manna, sua til hennar talande: „Ertu eigi su mær, er ek elskade fordum hiartaliga? hversu snerizt þu, min kærazta, brott af fadmi þins unnazta?“ Hun suarar: „Þat uar eigi i minu sialfrædi, segir hun, at skipta forme minna klæda, enn þat syndizt mier alldri at ræta þina elsku brott or minu hiarta.“ Sua lykta þau þessu male, þora þau eigi sakir lydsins ath tala fleira samfast. Enn nockrt kuelld sid, sem sa ungi madr duellzt i stadnum, geingr nunnan eptir uana framm fyrir guds modr alltari, offrande henni fagrar bænir miok skærliga. Þann tima sem sungit uar completorium ok systr ganga at sofa eptir bæn giorua, geingr hon hliodliga at sinum uilia ut af klaustrinu sakir nockurra naudsynia, þat hugsandi, at allir menn mundu i nadum vera. Enn þat profazt audruuis, þuiat hinn ungi madr hefir uardhalld ok uissu feingit af hennar giordum, sitiandi fyrir henni i einshueriu leyni, gripandi hana þegar i stad, lockandi hana morgum blidmælum, at hun fære med honum. Hun kastar i mote morgum skynsemdum, segiande þat mestu ohæfu, ath hun bregdizt gudi ok maunnum, þau staurf greinanda, er fru abbadis hefir henni skipat, þar med einkannliga uottandi sik med aunguo moti latandi sva illa ok omannliga giorandi, þvilikann enda sua ofagrann hafandi. Enn i annan stad bidr riddarinn hana miukliga, at hun ꜳ minnizt fyrri tima, uirdandi nockrs þann kærleika ok elsku, sem þau hielldu fordum i sinne bernsku. Huat þarf hier langt um at giora, suo lykr um sidir med uiguelum fiandans, þat er at skilia fortaulum riddarans ok lostaskeytum likamans, at meydomsins murinn þolir eigi. Enn þo at styrkleikrinn uiknade, stendr obrigduliga kraptr litillætisins, þuiat eigi gleymir guds ambatt, huer upp ma reisa þat nidrfall, sem byriazt ꜳ hennar hag, huar fyrir hun talar sua til riddarans: „Nu þo at ek uerda aum ok ueslug at samþyckia þinni ogiptu, fer ek med þier huergi, nema þu latir mik lausa ok gefir mier ordlof at grata litla stund fyrir hasæti minnar frv sætuztu sancte Marie drottningar, at hun kalli mina aund brott or þeim myrkrum, sem nu lida yfir mik.“ Þetta ordlof þiggr hun tregliga, þuiat hann hrædizt, at hon mune eigi aptr koma.
Svo geingr hun inn i Mariu kirkiu ok framm fyrir guds modr alltari, fallandi ꜳ knie litillatliga med sutfeingnum styn ok frammfalli taranna, sua segiande til drottningarinnar: „Heyr þu, drottning min sætazta, milldi brunnr ok medalgaungumadr milli guds ok manna, skær ok blezut mær ok moder, fru sancta Maria! Enn huadann kemr mier aumra ok ueslugri su mikla dirfd at kalla ꜳ þinn skærazta meydom, þar sem ek ætla nu at ferdazt i fula grof lastasemdar, sua fyrirlatandi mina frammiatan at hallda hreinlife. Nu med þui at til þess finnazt eingin dæme, at þu hafir þann fyrirlatid, er þier treystir, þa fel ek þier ꜳ hendi alla mina hialp andliga ok likamliga næst almattkum gudi, bidiandi at þui, sem mier til heyrir, skipir þu blezut eptir þinum uilia at ualldi. Þui læt ek eptir hia þier oll forrædi, þau sem min fru abbadis skipadi mier, at þu latir þann uid taka, sem bezt gegnir i guds auglite ok manna.“ Eptir sua talat ris hun upp ok leysir af sier alla lyckla festandi ꜳ kertistikuna fyrir skriptina, heilsar hun sidan uora fru i annann tima med knefalli, ok geingr sidann ut af kirkiunne. Er riddarinn þa med aullu þrotinn af bidstu(n)dinne, gripandi hana þegar i stad, ok suo sidann hafandi sik framm ꜳ ueg þa saumu nott med ollu sinu foruneyti.
Hiedann lida margir timar, ok þo miok undarliga, þuiat af brotthuarfi sua mikils hattar konu leidir aunguum manni kꜳllz eda onadir, eingin rannsakan eda eptirleitan byriazt ut af klaustrinu, sem optliga kann at uerda, ef menn huerfa skiotliga, helldr stendr allt i fridi. Þetta hugsar systerin optliga ok undrar, hui sva mꜳ uerda. Þriu ꜳr i samt fæzt hun salug i veralldar lifnadi ꜳ riddarans fadme, uid honum born getandi, sinn son ꜳ hueriu are, ok allt at eins letti hun eigi af at hugleida til guds ok guds modr myskunnar, at hun ueitti henni sannan idranartima med yfirbot lastanna. Ok þat heyrir almattigr gud, godr læknir syndugra manna, ok miukazta modir fru sancta Maria, leidandi þenna saud til godrar hiardar med þeiri atferd, at einn morginn sem hun lꜳ i sæng sinne, enn riddarinn uar uppstadinn, heyrir hun hlioda skæra raudd i loptid sua segiande: „Reuertere, reuertere, Sunamitis, reuertere, reuertere, ut intueamur te.“ Þessi ord skilr hun himneskann krapt til sin tala, þar med rad gefandi, at hun aptr huerfi fyrir guds augliti standandi ok honum æ þionandi. Sua fylldi þessi uitran hennar hiarta med gudligum styrk, at sem fyrst nꜳir hun herrans mꜳle, talar hun þuilik ord med blidu andliti: „Nu er sua komit, minn kærazte elskari, segir hun, at ek uilldi giarna þiggia bæn mina, sua sem ek hlydda þinne bæn.“ „Huat uilltu þiggia?“ sagdi hann. „Þat, minn kærazti, sagdi hun, at uid snuumzt brott or myrkrum, þeim er ockr haundludu, at uid ofreynim eigi guds þolinmædi, ok kallim eigi yfir ockr hrædiliga hefnd i hans skiotum domi.“ Riddarinn suarar af miklum modi: „Ek ottumzt þat, segir hann, at ek fai uarla borit sua skiotann ockarn skilnat.“ Hun suarar: „Minn kæri, sagdi hon, þat er miok makligt, at uid skerim þann akr i sut ok harmi, er uid sádum i gudhræzluleysi.“ Ok sua kemr med heilags anda myskunn, at riddarinn samþyckir rettu radi, buandi sina ferd i stad, gerandi allann sinn ueg med angri ok sut, miok sidla dags til klaustrans framm komandi, sva at allir ero i suefni. Sva giora þau sinn skilnat, sem gud einn ma uirda, huersu harmþrunginn uar. Talar nunnan ꜳ minnandi riddarann morgum ordum, at hann idrizt sem hiartaligazt sinna misverka ok lære sitt afspringi i guds otta. Eptir sua talat geingr hun upp at klaustrinu ok kemz inn skiotliga, þuiat henni uoru aull port kunnig ok allar laundyr. Ok þegar i stad skundar hun enn beinzta ueg til Mariu kirkiu, fallandi oll til bænar fyrir guds modr alltari, lerkandi sina sal med tregasamligum styn ok hugar æsinge, ser hialpar bidiandi ok eilifrar myskunnar. Sem hun hefir leingi bedizt fyrir, ris hun upp ok litazt um siꜳnde einkannligann hlut, at ꜳ saumu kertistiku. sem fyrr uar greind, hanga þeir lycklar kyrir, sem hun let þar fordum. Þenna hlut undrar hun miok. Af annari halfu kemr henni i hug, huern hun giordi sinn umbodsmann, adr enn hun for, af þeiri hugrenningu treystizt hun suo miok, giorandi sier þat i hug, at Maria guds modir mune sua godmannliga ræktad hafa umbodit, at eingin hafi forfaull til uordit. Huar fyrir þessi kona giorir sik diarfa, sua at hun tekr i sitt ualld alla lycklana, rannsakandi sidann allar fehirdzlur stadarins, ok finnr allan uiduæriskost samann lesinn kostgæflliga ok uel geymdann. Hier med ber hon sik sua diarfliga in conuentu systranna ok eigi sidr i nalægd uid abbadisina, sem einskis kyns lyti uiti hun ꜳ sinn hag.
Enn nu sem hun skilr þann agætissigr, sem guds modir Maria hefir unnnit ꜳ einhuern hatt i þessu male, ok þui vill hun helldr þola kinnroda fyrir sina giord enn leyna gudligum stormerkium, at eptir komandi monnum megi til nyttsemdar verda. Þui leidir hun fru abbadisi eina samt ꜳ capitula, framm fallandi med grati ok sut iatandi sik miok seka. Sem fru abbadis heyrir þat, uill hon giarna sem fyrst letta hennar harmi sua segiandi: „Dottir min kærazta, seigir hun, ris upp heil ok sæl, þuiat miok er liknanligt, þo at nockr hlutr misvinnizt eda audruuis verdi, enn þu mundir kiosa.“ Nunnan suarar: „Fru min, seigir hun, mitt rad ueit audruuiss uid, enn þier munit ætla.“ Abbadis suarar: „Mier þikir, segir hun, sem þu hafir alla tima uel stadit undir þeim regluþunga, sem þier uar skipadr, enn einna bezt þessi þriu ꜳr, sem næst hafa lidit.“ Uid þessi ord abbadisar aukazt mikit godfyse systurinnar, þuiat hun heyrir dasamliga hluti. Þui greidir hun frammburd tungunnar til sannrar iatanar, skyrandi einardliga sinar syndir i moti guds logum, biodandi sinn hals audmiukliga undir alla þa skript, sem fru abbadis vill ꜳ leggia. At heyrdum frammburdi nunnunnar þagnar abbadis, þuiat hennar sꜳla skundar til þacklætis sva gofugligrar milldi ok miuklætis. Enn eptir stund lidna talar hon sua: „Maklig er su himirikis drottning at taka lof ok dyrd af flestum tungum, sem skina yfir uerolldina hefir latid sua mattuliga myskunn[1] yfir þinum ostyrktum. Þui bidium uier þig, at þu skammfyllizt eigi ok giorir þina iatning i annann tima fyrir oss ok systrum uorum svo opinberliga, at uerolldin megi uita, huersu sæt er ok blezut guds modir Maria. Systerin iatar þui feginsamliga, huar fyrir fru abbadis kallar i stad allar systr in capitulum, sua til ords takandi, sem hier fylgir: „Dyrka skulum uier ok uegsama einn gud i þrenningu, er i sinum almætti lætr birtazt yfir oss einkannlig stormerki i dag, þuiat systir uor hefir uillzt ok er nu fundin, daud uar hun ok er nu til lifs upprisin.“
Þessu lofe[2] kunnu systr eigi andsuor ueita, þuiat þeim er okunnig undirstada, þui fellr su framm, er giorzt kunne, huersu gud drottinn er milldr uid syndugann mann. Enn (er) systrnar hafa heyrt iatningina, giorizt romr mikill af fagnadargrati ok ordaframmburdi. Eptir ordaframburdinn ok þackir gioruar talar abbsdisin sva til systrinnar: „Ottazt eigi, dottir min, segir hon, styrkz, dottir min, ok uer aurugg, þuiat þat er vile minnar fru sancte Marie drottningar, er fyrir þik þionadi oss syndugum maunnum þriu ar i samt, at eigi kastizt þu brott af þessu husi med nockuri sman eda sviuirdu, helldr skalltu taka af oss med fridarkosse samlag uort ok sama uinattu framar enn fyr i guds nafni, þuiat eigi byriar oss þann at pina, sem guds modir uill myskunna.“ Sua tekz hun aptr i allann heidr, sem nu uar greint, heitt unnandi, fagrliga elskandi, sæla guds modr vegsamandi af inztum mergium sins hiarta, takandi þar fyrir oendaliga gledi eilifra fagnada. Amen.
233
Sealfum gudi til sæmdar ok hans signadu modur til lofs ok dyrdar skulum vęr heyra, huersu miskunnsamliga hon vpp reisir ok til sinnar hiardar aptr leidir fallinn klaustramann, er hon þoldi um stundar sakir hardla miok brotliga, at þui haleitari miskunn ok þolinmædi mætti hon syna ꜳ þeim saluga saud, sem adr var lengra gripinn fra hiỏrdinni.
Jartegn Ma . . . . . riddorum
Tueir riddarar voru i einu riki, uitrir menn ok uel burdugir, godir kompanar sin i millum, badir fullrikir i fiarlutum, nogliga gieddir ueralldligum uinsældum, badir kuentir ok audgadir logligum erfingium. Annarr nefndra riddara atti sun med sinni husfru, en annarr dottur iafnalldra. Funduz þeira born optliga leikandi ser kierliga, sem titt er a ungum alldri, huar fyrir elska fæddiz þeira i millum. Ok sem riddara son er fullkominn karlmadr ordinn a sinn likama, birtir hann sinum fedr, huersu hann elskadi iungfruna, bidiandi at hann lati þat goraz med lỏgum, at þau verdi hion sin i millum. Fadir hans tekr þui mali ual, byriandi þat sama bonord, sem hann þiggr nỏckurn tima heimbod á gardi sins kięra uinar. Fadir meyiarinnar tekr þuilikum ordum vel ok gladliga, enn modir hennar stendr i moti, sva at vm sidir er unga manni fra uisat þeim radahag. Enn meyiarinnar fedgin hugsa þat rad her i mot at gipta hana himneskum brudguma, gefandi hana i munklifi millum hreinlifra kuinna, ef hon uill þi samþyckia, ok sua kemr med þeira fortolum, at męrin iatar giarna þui radi, sem þau uilia henni til handa kiosa. Fyrir þessa sꜹmu sꜹk gera þau ꜹll samt sinn veg framm til næsta systraklaustrs. Þar var mikill stadr ok kirkia sæmilig vigd ok helgad blezadri guds modur fru sancte Marie. Ok á vidrkuęmiligum tima tala þau ꜹll samt med fru abbadisi, þat stadfestandi i sidurstu, at mærin skal þar inn ganga i klaustralifnad.
Æigi lidr langt hedan, adr þersi bædi hion taka mikla sott, gerandi bref framm til klaustr(s)ins, bidiandi fru abbadisi vitiandi sin med þeira dottur nyuordinni klaustrasystur. Huat er fliott geriz eptir þeira bæn ok brefum. Ok i nalægd fru abbadisar gora þessor hion mikit testamentum, gefandi allt sitt godz til guds modur kirkiu i fyrr nefndan stad, kiosandi ser legstad undir bænum guds þeonostumanna at þeiri sỏmu kirkiu, lidandi sidan af þersu lifi eptir algorua skipan ok her med greptud sæmiliga. Styrktiz sa lifnadr storliga mikit i sinni hamingiu ꜳ þersum timum af fiarlutum, efldiz hann ok æigi sidr innan klaustrs, þuiat su nyia systir þroadiz dagliga i lifs uerdleik fyrir gudi ok monnum, vel roskin i veralldligum skynsemdum, ok innan litils tima skipadi fru abbadis henni ꜹll forrædi stadarins. Vard hon þui modir systranna, at hon setti sik fyrr vndir sanna lydni, einkannliga ꜹllum dæmi gefandi, huersu kynstorum manni byriar at leggiaz vndir formanzins yfirbod fyrir guds nafni. Geymdi hon sina reglu med settum tidum ok bænahalldi, sem henne var matulig i greindu fiolskylldi. Guds modur sanctam Mariam setti hon sinn geymara nætr ok daga, marga luti segiandi sid ok snimma fyrir hennar alltari. Þui tokuz henne allir lutir farsælliga.
Nu sem þann ueg er komit giptusamliga hennar radi, berr sua til med guds uilia, at sa riddari, sem fyrr var nefndr, lidr brott af þessum heimi, huar fyrir son hans gorir sæmiliga hans vtferd flytiandi hann framm til klaustrs, sem fyrr var greint. Ganga allar systr gladliga i moti sua rikum manni, goriz su likfylgia med sæmiligzta hætti. I þeiri þeonostugerd ser sa hinn vngi riddari þa fridu systur, sem vęr hofum af sagt vm stund, ok þegar i stad er hann sleginn fornri astarꜹr i gegnum hiartat, sua at lifs giarna uilldi hann med hana tala. Ok sakir mikils mannfiolda fær hann lagliga stad vtan grunsemd, sua til hennar talandi: „Ertu æigi su mær, sem ek elskadi fordum hiartaliga, huersu sneriz þu, min kærazta, af fadmi þins vnnazta?“ Mærin svarar: „Þat uar i minn sealfrædi at skipta formi ok lit klæda minna, enn þat veittiz mer enn alldri at reka þina elsku brott af minu hiarta.“ Sua lyktadu þau skommu mali. Enn ꜳ nockuru kuelldi miok sidla, sem sꜳ hinn vngi madr duelz i stadnum, gengr nunnan eptir uana framm fyrir guds modur alltari offrandi henne fagrliga fridar bænir miok skirliga. Þann tima er sunginn er completorium ok systr ero gengnar at sofa eptir gỏrua bæn, gengr hon hliodliga vt af klaustrinu, þat hugsandi, at allir menn mundi i nadum vera. Enn þat reyndiz odru vis, þuiat vngi riddari hefir vardhalld i einhueriu leyni fyrir hennar gerdum, gripandi hana þegar i stad, lockandi hana med mỏrgum blidyrdum, at hon færi brott med honum. Hon kastar mỏrgum skynsemdum i moti, segiandi þat hina mestu vhæfu, at hon bregdiz gudi ok monnum, greinandi fyrir honum[3] þau storf, er fru abbadis skipadi henne fordum, uattandi sik med engu moti mega vid skiliaz sua vmannliga. Riddarinn bidr, at hon aminniz [þann kærleika], er þau helldu i sinum [barndomi]. Huat þarf her langt vm at gera, med viguælum fiandans at meydoms murrinn þolir æigi, ok þeghar i hỏrdum vfridi aud . . . ok vpp getinn at [afli]. Enn þo at sterkleikrinn lestiz, stendr udrigdiliga kraptr litillætis, þuiat æigi gleymir guds ambatt, huat henne byriar at gera, [ok] talar hon sua til riddarans: „Nu þo at ek uerdi sua aum ok ueslug, at ek samþyckia þinni vgiptu, fer ek med þer engan veg, fyrr enn þu lætr mik lausa ok gefr mer orlof at grata fyrir hasæti minnar sætuztu fru sancte Marie drottningar, at hon kalli mina ꜹnd brott or þersum myrkrum, sem nu lida yfir mik.“ Þetta orlof þiggr hon ok þo tregliga.
Sua gengr hon inn i Mariu kirkiu ok framm fyrir guds modur alltari, fallandi a kne litillatliga med sarfengnum styn ok frammfalli taranna, sua segiandi til Mariv drottningar millum annarra luta: „Heyr þu, drottning min sætazta, milldi brunnr ok medalgongumadr, ok skięr ok blezud mær fru sancta Maria. Enn huadan tek ek aum ok vesol sua mikla dirfd at kalla vpp a þinn skierazta meydom, þar sem ek ætla nu at ferdaz i fula grof leidiligrar lastasemdar, sua fyrirlatandi at hallda minu hreinlifi. Nu med þui at til þers finnaz engi dæmi, at þu hafir þann fyrirlatit, sem i þer treystiz, þa fel ek þer a hendi alla mina hialp næst almatkum gudi, bidiandi, at þui sem mer til heyrir, skipir þu, blezud Maria, eptir þinum vilia ok valldi. Ok þui lætr ek her eptir hia þer ꜹll þau forrædi, sem min fru abbadis skipadi mer, at þu latir þann med taka, sem bezt gegnir i augliti guds ok manna.“ Eptir sua talat riss hon vpp ok leysir af ser luklana alla, festandi vpp a eina kertistiku fyrir (s)kriptina. Heilsar sidan vara fru i annan tima med knefalli. Gengr hon sidan vt or kirkiunni, enn riddarinn hana gripandi[4] þegar i stad hafandi sik framm a veg med sinu foruneyti.
Hedan lida nu langir timar sua, at engin leit byriaz vt af klaustrinu, helldr stendr allt i fridi ok nadum. Þetta sama hugsar nunnan optliga, ok undraz hui sua ma verda. Þriu ꜳr i samt fædiz hon salug i ueralldar lifnadi, liggiandi ꜳ riddarans fadmi medr honum bỏrn getandi, sinn son ꜳ hueriu ári. Ok allt at eins baksetti hon æigi til guds at hugleida ok hans blezudu modur miskunnar at bidia, at þꜹ neitti henne san(n)an idranartima med yfirbot lastanna. Ok þat sama heyrir almattigr gud ok hin miukazta hans modir fru sancta Maria, leidandi þenna saud til guds hiardar, er villtz hafdi fyrir vslettur veralldarinnar, med þeiri atferd, at einn morgin sem[5] hon liggr arla i sænginni, heyrir hon skira raust hlioda upp i loptit sua segiandi: „Reuerte, reuerte, Sunamitis, reuerte, ut intueamur te.“ Þersi ord skilr hon himneskan krapt til sin framt talandi ꜳminnandi, at hon aptr huerfi fyrir guds auglit, honum æ þionandi. Ok sua fylldi þessi uan hennar hiarta med gudligum styrk, at hon talar sem fyrst til riddarans med blidu andliti þuilikum ordum: „Nu er sua komit, min kięri, at mit of reynim[6] æigi guds þolinmædi ok kallim æigi yfir ockr hrædiliga hefnd i hans skiotum daudadomi.“ Riddarinn svarar: „Ek otta, at ek fai varla (borit) sua skiott ockarn skilnad.“ Hon svarar: „Minn kięri! þat er sua makligt, at mit skerim þann harm med sut, sem uid sadum med gudshrædzluleysi.“ Ok sua kemr med heilags anda miskunn, at riddarinn samþyckir þetta, buandi sina ferd miok sidla dags til klꜹstrsins, komandi sua at allir menn voru i suefni. Sua gera þau sinn skilnad, sem gud einn ma virda, huersu harmþrunginn var. Talar nunnan aminnandi riddarann morgum fogrum ordum, at hann idriz sem hiartaligaz sinna misuerka ok læri sitt afspringi i guds otta. Ok þegar i stad skundar hon beinazta veg til Mariu kirkiu, fallandi ꜹll til iardar fyrir guds modur alltari, lerkandi sina sꜳl med tregasamligum styn bidiandi ser hialpar ok miskunnar. Sem hon hefir lengi bediz fyrir, riss hon vpp ok vm litaz, vpp seandi miok vndarligan lut, at ꜳ somu kertistiku, sem fyrr var greind, hanga allir luklar kyrrir, sem hon let fordum, adr hon for brott or munklifinu. Kemr henne nu i hug, huern hon gerdi vmbodsmann luklanna, adr hon færi a brott, gorandi ser þat i hug, at iungfru Maria guds modir muni sua godmannliga reiknad hafa vmbodit, at engin fꜹll hafi ꜳ vordit, huar fyrir þessi kona gorir sik vdæmis diarfa, sua at hon tekr ꜳ sitt valld alla luklana, reiknandi sidan hirdzlur stadarins, ok finnr allann vidrværiskost saman lesinn ok uel geymdan. Þar med ser hon þann kost liggianda fyrir, sem systr skylldu hafa eptir um morgininn. Sua mikils hattar geriz her af, at ꜹll þau volld ok forrædi, sem fyrr hafdi hon, tekr hon aptr vndir sik, fru abbadisi med ꜹllu vspurdri at, sua sem engin lyti vissi hon ꜳ sik.
Nu sem hon skilr þann agięta miskunnar sigr, sem guds modir hefir vnnit ꜳ einnhuern hatt i þessu mali, þa vill hon helldr þola kinnroda fyrir sina gerd, enn leyna gudligum stormerkium, at eptirkomandi menn i verolldina megi hennar dæmi til nytsemdar leida. Þui gengr hon ỏrugg til fru abbadisar ok leidir hana eina saman i capitulum, framm fallandi medr sut ok gráti iatandi sik miok seka, skyrandi einardliga sina gerd moti guds lỏgum ok reglunnar, biodandi sinn hals undir alla þa skript, sem fru abbadis vill ꜳ leggia. At heyrdum frammburdi nunnunnar þagnar fru abbadis. Eptir stund lidna talar hon sua: „Maklig er himinrikis drottning at taka lof ok dyrd af ꜹllum tungum, sem skina hefir latit sina mattuliga milldi yfir þinum vstyrktum. Þui bidium vęr, at þu gerir annan tima iatning þina fyrir systrum sua opinberliga, at verolldin megi uita, huat satt er, ok huersu sæt ok blezud er guds modir sancta Maria.“ Systirin iatar þui feginsamligha. Fru abbadis talar þa at systrum saman kalladum: „Dyrka vilium vęr einn gud i þrenningu, er i sinum almætti lét birtaz i dag stormerki, þuiat þessi var systir, er uilltiz, er nu fundin ok til lifs vpp numin.“ Ok sem systr heyrdu iartegnina ut greinda, geriz mikill romr af fagnadargrati ok ordaframburdi til heidrs almattigs guds ok hans sætuztu modur, er hueruetna nalægiz gudi treystandum i huerium naudsynium. Eptir goruar þackir bidr fru abbadis hliod gefaz, talandi sua til nunnunnar: „Ottaz æigi, dottir min! styrkz helldr ok ver ỏrugg, þui at sa er uili varrar fru sancte Marie, er fyrir þik þionadi .iii. ꜳr i samt, at æigi kastiz þu brott af þersu husi med nockurri sman edr suiuirdu, helldr skaltu taka af oss med fridarkossi samlag vart ok sanna vinattu framarr enn fyrr i guds nafni; þuiat æigi byriar þann at pina, sem guds modir uill miskunna. Enn sakir þinna opinberra misuerka skaltu taka slika skript, sem þer skal vpp segia.“ Ok eptir sua gert reisir fru abbadis þessa sꜹmu systur upp af iordu, gefandi henne sætan fridarkoss med fullri elsku. Tekz hon aptr i allan sinn heidr, sem engi dupt hefdi a fallit hennar lif, leidandi sidan blida daga med guds elsku blezadri ok sua manna, heitt vnnandi sælli guds modur af innztum rotum sins hiarta, takandi at fullri ras veralldar fotspora eylifa gledi vendiligra fagnada. Amen.
Fotnoter:
