Skíðaríma
| Velg språk | Norrønt | Islandsk | Norsk | Dansk | Svensk | Færøysk |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Denne teksten finnes i flere utgaver på følgende språk ► |  |
 |
Udvalg af norske og islandske skjaldekvad ved Finnur Jónsson
G.E.C. Gads Forlag - København 1929
Skíðaríma
1.
Mér er ekki um mansöng greitt,
minstan tel eg það greiða,
því mér þikkir öllum eitt
af því gamni leiða.
2.
Yngismenn vilja ungar frúr
í aldingarðinn tæla,
feta þar ekki fljóðin úr,
flest er gört til væla.
3.
Komi upp nökkur kvæðin fín
af kátum silkihrundum,
kalla þær sé kveðið til sín
af kærleiks elskufundum.
4.
Ekki sómir ammors vess
öllum bauga skorðum,
gengur mörgum gaman til þess,
að gylla þær í orðum.
5.
Látum heldur leika tenn
á litlum ævintýrum,
þá munu geta vór góðir menn
hjá gullaðs skorðum dýrum.
6.
Fjölnis áttig fornan bát,
sem flaut í óðar ranni,
þar var skrifuð á skemtan kát
af Skíða göngumanni.
7.
Hann ólz upp í Hítardal,
hár á ungum aldri,
það er hvorki skrum né skjal
skrifað af menja Baldri.
8.
Manna hæstur, mjór sem þvengr,
miklar hendur og síðar,
þó var upp af kryppu kengr,
og krummur harðla víðar.
9.
Skeggið þunt og skakkar tenn,
skotið út kinna beinum,
djarfmæltur við dánumenn,
drjúgum hvass í greinum.
10.
Skreppu átti hann Skíði sér
og skónál harðla prúða,
þar með enn, sem int var mér,
allan skreppu skrúða.
11.
Hér með á hann sér stóran staf
og stæltan brodd með hólki;
maðrinn kunni máttar skraf,
misjafnt þekkur fólki.
12.
Húsgang réð um allan aldr
æfi sinnar þreyta,
öngva menn fann auðar Baldr
í orðum sínum neyta.
13.
Hirzlu átti halrinn sér
heldur innan feita,
úr máta stór og mikil er,
má hún því Smjörsvín heita.
14.
Er hún gör sem annað svín
innan hol sem kista;
Grélant dvergr úr garði sín
gaf honum það til vista.
15.
Hleypr á millum horna lands
halrinn búinn til pretta;
getið er Skíða göngumanns
um görvalt landið þetta.
16.
Nú hefir kempan kappi herð
kannað vestursveitir;
þá er hann kominn úr þeirri ferð,
þar sem Saurbær heitir.
17.
Stóð þar bær, er Staðarhóll hét,
stefnir þangað Skíði;
þenna fráeg að þekkjaz lét
Þorgils bóndinn fríði.
18.
Odda sonr á afrek vendr,
ýtum stýrði fínum;
þar var Skíði af skötnum kendr
og skemti af ferðum sínum.
19.
Segiz þá drengrinn sótt hafa heim
seggi vestr um fjörðu -
»brenni allr á bakinu þeim
beininn, sem þeir görðu.«
20.
Þorgils rekr úr seggnum sult,
sá kann drengjum hjúka;
matsvín hans var meir en fult
að morni, þá hann vill strjúka.
21.
Árla dags er uppi sá,
sem á fyr mörgu að hugsa,
slátra fóru slyngir þá
og slógu af Stagleyjar-uxa.
22.
Þorgils talaði þýðr og glaðr
þá við drenginn fína:
»Hvað vill Skíði húsgangsmaðr
hafa fyr skemtun sína?«
23.
Á skæðum kvað sér skjótast þörf,
því skólaus gengi löngum,
margur hefir sá meiri svörf,
sem minna treystir göngum.
24.
Skæðin vóru af skarpri húð,
skorin með hvössum knífi,
þau vóru ekki þynnri en súð,
þá var gaman að lífi.
25.
»Renna mundi rausn af þér
við rekka harðla fróða,
ef þú gæfir önnur mér
af uxanum þínum góða.«
26.
»Sker þú sjálfur, Skíði minn,
skæðin svó þér líki.«
»Ofrligt er um örleik þinn,
örva þundrinn ríki.«
27.
Ristir hann ofan af mölunum mitt
mikla lengju og víða,
hafa þeir á því hvers manns kvitt,
hann mundi aldrei ríða.
28.
Alt var senn í einum skrið,
upp var trúss meðal herða,
seggi biðr hann sitja í frið,
svó er hann búinn til ferða.
29.
Ásólfsgötu og austr um Skörð
ætlag drengrinn þrammi,
þar til kempan kappi hörð
kemr þá niðr í Hvammi.
30.
Stulli hét, er stýrði þar
staðnum þeim inum fríða,
sæmd og heiðr af seggjum bar,
sjálfboðið lét hann Skíða.
31.
»Hefir þú kannað heruðin vestr?«
hátt réð Stulli að mæla,
»hverr er þar skatna skörungr mestr,
skylt er slíku að hæla.«
32.
»Þorgils er þar bóndinn bestr,
baugum kann að slæða,
eg var hans í gærkveld gestr,
hann gaf mér tvenn pör skæða.«
33.
Stulli gaf honum stæltan kníf
og stórum görði hjúka,
sjálfan guð bað signa hans líf,
svó er hann búinn að strjúka.
34.
Drattar hann á Svínbjúg suðr
og svó með Hítarvatni,
í honum görðiz illur kuðr
aldri trúig hann batni.
35.
Beiskjaldi í Belgjardal
birgðum trúig að safni,
þenna þegninn þýða skal
Þorleif öðru nafni.
36.
Honum var ekki hjúkað þar,
heldur tók að nátta,
framm í stofunni frá eg hann var,
þá fólkið skyldi hátta.
37.
Hann vilja ekki höldar sjá
hvórki að mat né drykkju,
hann Leifi kvað ei liggja á
um lítilmennis þykkju.
38.
Hann skefr þá ofan af skæðum sín
og skóna görði fjóra,
það kom rétt í reikning mín,
hann rekr í þvengi stóra.
39.
Býr um skó á belti sér,
en bindr upp á sig aðra,
það hafa seggir sagt fyr mér,
slíkt eru brögðin þaðra.
40.
Setr hann fyr sig svínið frítt,
síðan bregður kreppu,
fiska stykkið fagrt og vítt
frá eg hann hafði í skreppu.
41.
Seggrinn tæmdi svínið hálft
og sjau grunnunga barða,
viðbit hlýtr að synja sjálft,
setr nú að honum kvarða.
42.
Kastr sér í krókpall niðr
kænn til húsgangsferða,
svínið bindr hann síðu viðr,
en setr upp trúss meðal herða.
43.
Drengrinn frá eg í lopt upp lá,
lítið varð af söngum,
fátækt fólkið hvíldi hjá
og hræddiz strákinn löngum.
44.
Ekki frá eg hann signdi sig
(seint tók gleðin at rakna)
og mun brátt, það uggir mig,
af illum draumi vakna.
45.
Síðan fór að sofna brátt,
segginn engi gleymdi,
ferlig undrin framm á nátt
frá eg hann Skíða dreymdi.
46.
Inn kom maðr í stofuna stór
með stæltan hamar í hendi,
það var að öllu Ásaþór,
sem Óðinn kóngur sendi.
47.
Orðum hagaði þannig Þór,
þegar hann finnur Skíða:
»Óðinn kóngur, yfirmann vór,
yðr bað til sín ríða.
48.
Kom þar til með kóngum tveim
í kveld, þá skyldum hátta,
Óðinn gefr þér ærinn seim,
ef þú görir þá sátta.
49.
Frétt hefir hann, að fremdin þín
ferr um heiminn víða,
hann vill alla hafa til sín,
sem heimsins listir fríða.
50.
Lánað er þér list og vit,
lukkan hefir þig fangað,
því hefir sjóli sent þér rit,
að sækja austur þangað.«
51.
Réttaz görði raumrinn stirðr,
og réð þó fyst að hrækja -
»ei skal milding minna virðr,
mun eg á fund hans sækja.«
52.
Skíð frá eg að skýz á fætr
og skundar út með Þóri,
ekki frá eg að lítið lætr
laufa viðrinn stóri.
53.
Þeir á jökla arka austr
Ásaþór og Skíði,
leiðsögu-maðrinn lukku traustr
lastar ei þó bíði.
54.
Austr af Horni og út á haf
álpuðu þeir frá landi,
Nóreg frá eg þeir næði af
nærri Þrándheims sandi.
55.
Þótt bylgjur rísi á bröttum sjó
bragna grir það káta
aldri tók þeim upp yfir skó,
og ei frá eg þá váta.
56.
Fundu þeir í fjörunni,
frá eg hann Ölmóð heita,
útisetuna eflir hann
og ætlar spádóms leita.
57.
Ölmóðr heilsar þegar á Þór:
»þú munt kunna að skýra,
hverr er sá maðr, er með þér fór,
eða mun hann lukku stýra?«
58.
»Skíða norðmann skulum vér hann
að skírnarnafni kalla,
hefir í brjósti hreystimann
heims náttúruna alla.«
59.
»Mér líz ekki meiri kraptr
mens yfir þessum lundi;
hitt mig uggir, hann komi ei aptr
heill af ykrum fundi.«
60.
»Spáðu mér engra, Herjans höttr,
hrakferða, kvað Skíði,
elligar skal eg, þinn digri dröttr,
dubba þig, svó svíði.«
61.
»Hvórki er það hól né skrum,
hafi þig æsir fangað,
þér mun kostr að kóklaz um,
komiz þú austur þangað.«
62.
Fljótliga leiddiz Skíða skraf,
skapillur trúig hann þikki,
laust til Ölmóðs löngum staf,
lítt kom við eða ekki.
63.
Skíði rann, er skyldi hann
skjótt á þaranum ganga,
hólkinn misti húsgangsmann
af harsli því inu langa.
64.
Virðum gengur valla í hag
víst ef fleiru týna;
Ölmóðr hafði annan dag
járnið þetta að sýna.
65.
Austr af Nóreg ýtar tveir
áttu fyst að ganga,
drukklanga stund dratta þeir
fyr Danmörk endilanga.
66.
Svó var brautin breið fyr þeim,
sem borgarstræti væri,
ýtar kómu í Asía-heim
Óðins höllu næri.
67.
Þá vóru skórnir Skíða í sundr,
skipti hann um þá síðan,
en ina fornu laufa lundr
lagði í klassekk víðan.
68.
Borgarturnar glóa sem gull
glymr í hverju stræti,
heimsins er þar hegðan full
og hæversk önnur læti.
69.
»Hverr á þessi húsin stór?«
hátt réð Skíði mæla.
»Þetta er hún Valhöll vór,
sem vís er í auðr og sæla.«
70.
Skíði spurði að þessu Þór:
»þú munt kunna að skýra,
hvar kempur sitja og kóngur vór
og kappa-sveitin dýra.«
71.
»Óðinn sitr þar inst í höll
og æsir tólf á stóli,
glóar hún öll af greiparmjöll
og grettis rauðu bóli.
72.
Horfðu beint á Hilditönn
og Hálfdán kóng inn milda,
þér mun virðaz saga mín sönn,
slíkt tel eg rekka gilda.
73.
Ívar sitr þar instr í höll
og Álfur kóngr inn sterki,
Hrólfur kraki ok hirð hans öll,
hraðr að snildar verki.
74.
Áka líta og Agbarð má,
einnig Starkað gamla,
Arngríms synir þar utar í frá,
ekki lítið bramla.
75.
Blót-Haraldur býr þar næst
beint og Þráinn í haugi,
við þá líkar fyrðum fæst,
flagðs er litr á draugi.
76.
Víst er þetta vísis þjóð
og Víðólfs mittistangi,
Eddgeir risi og Áventróð,
alt er á reiðigangi.
77.
Hér er Geirmund heljarskinn
og hjá honum kappinn Víkar,
Sörli inn sterki sez þar inn;
slíkt eru kempur ríkar.
78.
Ásmund sitr þar yzt við gátt,
er hann sá mesti kappi,
garprinn sá, sem Gnóð hefir átt,
görir sér flest að happi.
79.
Enn víðfaðmi Ívar sitr
inst á pallinn langa,
hundrað kónga, herrann vitr,
hvern dag með honum ganga.
80.
Sigurðr hringur sitr þar hjá
og sonr hans kóngrinn Ragnar,
Áli inn frækni utar í frá,
eru þeir röskvir bragnar.
81.
Ragnars sonr er rekkrinn sá,
rétt hjá Andra jalli,
Ísungs synir utar í frá
ekki smáir á palli.
82.
Regin og Fófni, rekkrinn, sjá
rétt fyr norðri miðju,
átján dvergar utar í frá
allir hagir í smiðju.
83.
Hér næst sér þú hölda tólf
heldr í vexti gilda,
garprinn, þektu Gönguhrólf
og Gautreks arfa ins milda.
84.
Þóri járnskjöld þekkja má,
þar með Högna og Gunnar,
Ubbi inn frækni utar í frá,
ei mun betra sunnar.
85.
Yst við gátt er Sigurður sveinn
settr af görpum snjöllum,
fyrri vann hann Fófni einn,
frægstr af kóngum öllum.
86.
Heldr hann öllum hræddum hér
hirðir orma setra,
Óðinn telr hann ekki sér,
autt rúm þikkir betra.
87.
Þar er á stóli Freyja og Frigg,
og fara með hvíta glófa;
enn er in þriðja þorna vigg,
það er hún Hildur mjóva.
88.
Heðinn vill gjarna Hildi fá,
en Högni stendr á móti;
fyr það magnaz málma þrá,
múgrinn kastar grjóti.
89.
Hér felz undir auðnan þín,
ef þú görir þá sátta,
elligar verðr það ýta pín
innan fárra nátta.«
90.
Því næst gekk í háva höll
halrinn kampasíði,
hirðin tók að hlæja öll:
»hvað mun hann vilja Skíði?«.
91.
Skíði heilsar Fjölni fyst,
og fell það ekki úr minni;
hann sá alla heimsins lyst
í húsi þessu inni.
92.
Herra Óðinn hreyfði sér:
»heill og sæll minn Skíði,
sjálfboðinn skaltu í sess hjá mér
seima lundrinn fríði.
93.
Hér er sá maður, mig hefir lyst
marga stund að finna.
Þú skalt segja mér fréttir fyst
og farlengd þína inna.«
94.
»Fréttalaust er í ferðum mín,
fátt er kyrru betra,
nálgaz tek ég á náðir þín,
nú er eg six tigi vetra.«
95.
Óðinn spurði eptir nú,
og er það minni vandi:
»eru margir meiri en þú
menn á Ísalandi?«.
96.
»Á Íslandi eru margir menn
misjafnt nökkuð ríkir,
þó eru ekki allir enn
oss að mentum líkir.
97.
Þorgils er þar bóndinn bestr
á bygðum vestursveita,
sá kemr engi göngu-gestr,
að greiða vili neita.
98.
Ei er eg vanr, að aulinn kvað,
í orðum menn að gylla,
þó vil eg sýna þér svínið það,
er seggrinn réð að fylla.
99.
Annað er þar ágætt líf,
ætlag hann heiti Stulli,
mér gaf þenna mæta kníf
maðrinn sæmdafulli.«
100.
»Fyr þá neyð, þú fekt af mér,
að fórt úr landi þínu,
kjörgrip skaltu kjósa þér,
kall, úr ríki minu.«
101.
»Herra gef mér hólk á staf,
hann vil eg gjarnan þiggja,
trúa mín veit eg týndi honum af,
eg tel hann í Nóreg liggja.«
102.
Rögnir kallar Regin til sín:
»rammliga skaltu smíða
stinnan hólk úr stáli mín
á staf míns herra Skíða.«
103.
Hann kvaz mundu hraðr að því
og hefir sig út í smiðju,
hálfan fjórðung hafði í,
hæst var rönd í miðju.
104.
»Þú skalt Brokkur blása í dag
best fyr smíðum vöndum,
ef þig brestr á belgjum lag,
bana áttu fyr höndum.«
105.
»Góði herra, gef mér smjör
greitt í hirzlu mína.«
Bónin sú fell beint í kjör,
biðr hann Freyju sína.
106.
»Vistafátt mun verða þér
víst, ef játar flestu,
sá kostnaðrinn sez að mér,
smjörlaus er eg að mestu.«
107.
»Lafði mín skal láta í,
en Loki eptir hlaupa«.
»Mér sýniz engi sæmd að því,
ef smjör þarf út að kaupa.«
108.
Fárbauti réð fylla svín
og færa það heim til hallar.
»Farðu og geym það Freyja mín,
og fáðu honum, þegar hann kallar.«
109.
Þar kom innar áfengt öl,
Óðinn drakk til Skíða.
»Þú skalt hafa hjá mér dvöl
og hvergi í kveldi ríða.«
110.
Halrinn þakkar herra vín:
»hafi þér guðs laun Óðinn.«
En hann greip fyr eyrun sín,
sem að honum færi vóðinn.
111.
»Hann skalt ekki í húsum mín
hirða þrátt að nefna,
elligar týniz auðnan þín,
sem áðr hefig þér gefna.
112.
Kvónfang skaltu kjósa þér,
kann eg fleira að greina;
fljóðin læt eg föl hjá mér,
nema Freyju mína eina.«
113.
»Þýða kýs eg þorna brú,
það er hún Hildur mjóva,
mér líz engi önnur en sú
jafnvel kunna að hófa.«
114.
»Högni ræðr, hverr hana á,
því hún er hans eingadóttir;
ei mun Heðni hugnaz þá,
ef hér eru menn til sóttir.«
115.
Skíð veik að Högna hér
og hóf svo ræðu sína:
»Hvað skal eg leggja í lófann á þér,
þú leyfir mér mey svó fína.«
116.
Högni segir, að hilmir má
Hildi sjálfur gipta -
»Hvergi kýs eg hærra á,
því hér er við dreng að skipta.«
117.
»Alt í heimi ynnig til,
að þið Högni sættuz.«
»Þeygi gengur þetta í vil,
þó þið Hildur ættuz.«
118.
»Mágur þinn eg verða vil,«
veik svó Skíði að Högna,
»verið kátir og víkið til
víst við kónginn rögna.«
119.
Högni segir, að mágr hans má
mikið um þetta ráða -
»séuð þið kvittir og sættiz þá,
signi guð ykkur báða.«
120.
»Illa er talað, kvað Ásaþór,
afreksmaðurinn fríði,
fyr það týniz vináttan vór,
vendu þig af því Skíði.«
121.
Óðinn spurði unga frú,
orð þarf sízt að teigja:
»er þér viljugt, vella brú,
vaskan dreng að eiga?«
122.
»Heðni hefig heitið því,
hans eg skyldi bíða,
en ef hann faðir minn fæz þar í,
forsmáig ekki hann Skíða.«
123.
»Hilditönn skal hafa fyr vátt
og Hálfdán kóng inn snjalla,
vér skulum drekka brúðkaup brátt
með bragna þessa alla.«
124.
Skíði rétti skitna hönd,
skyldi hann fastna Hildi,
Óðinn gaf honum Indíalönd
og alt það hann kjósa vildi.
125.
Kappinn þar með kóngsnafn hlaut,
kænn og örr í stríði.
Stungu sumir að stála gaut:
»strákligr líz mér Skíði.«
126.
Skíði görði skyndikross
skjótt með sinni loppu,
sú hefir fregnin flogið að oss,
fekk hann högg á snoppu.
127.
Heimdall gaf honum höggið það
horns með stúti sínum.
»Hví búi þér, hann Högni kvað,
svó hart að mági mínum?«
128.
»Hann hefir fært þau firn að oss,
fleina lundrinn stælti,
görði hann fyr sér gamlan kross
og görvöll orðin mælti.«
129.
Skíði görði að skylmaz þá
skjótt á litlum tíma,
Heimdall sló svó höfuðið á,
að hann lá þegar í svíma.
130.
Hilditönn réð hlaupa upp þá
og hristi á sér bjálfann -
»Hverr veit, nema hrottinn sá
höggvi kónginn sjálfan.«
131.
Hjó til Skíða höggin þrjú,
hér var yss á fólki,
skrökvag ekki að skræfan sú
lét skella í stæltum hólki.
132.
Hrökk upp Geirmund heljarskinn
og hefr upp exi breiða -
»Lemdu hann ekki landa minn,
lítinn tel eg það greiða.«
133.
Remmigýgi rekr hann þá
rétt að Haraldi miðjum,
grimmliga lætr garprinn sá,
sem geysiz ljón í viðjum.
134.
Mikið var um þá Haraldr hné,
heyra mátti ynki,
rétt sem stykki af stofni tré
stóra heyrði dynki.
135.
Ubbi hinn frækni atgeir rak
ótt að Heljarskinni;
öfugur fell hann aptr á bak,
ei varð dynkrinn minni.
136.
Hálfur kóngur hljóp upp þá
og hreyfði brandi sínum -
»þann skal eg líftjón leggja á,
sem lemr á frænda mínum.«
137.
Ubbi fekk af Álfi slag
utan á kinnar vanga,
það má kalla keppa sag,
er krátans synirnir danga.
138.
Óvit beið þá Ubbi á sér,
Ívar réð svó mæla:
»maðr mun fáz í móti þér,
minst er oss um þræla.«
139.
Starkaðr gamli stóð á fætr,
sterkliga tók að emja -
»ekki hirðig hvað Ívar lætr,
ei skal hann Skíða lemja.«
140.
Ívar fékk í augað slag
af Starkaði gamla;
ógurligt var eggja sag,
engi mátti hamla.
141.
Hálfi kóngi var haldið þá,
hann mátti ekki stríða,
alla lét hann eitthvað fá,
sem ýfa vildu Skíða.
142.
Hrókr inn svarti og Útsteinn jall
að Ubba sóttu báðir,
skýz í leikinn Skeljakall,
skötnum býðr ei náðir.
143.
Ubbi feldi átján menn,
afbragðskempur stórar,
Skóða sló á skoltinn enn,
svó skruppu úr tennur fjórar.
144.
Áli hinn frækni á það spjót,
sem ýta kann að dubba,
rennur framan að randa brjót
og rekr í gegnum Ubba.
145.
Ubbi fell þá út um dyrr
með átján hundruð sára,
lét hann ekki lífið fyrr,
en lungun fellu um nára.
146.
Sverði brá þá seima viðr,
sá var kendur Agnar,
hann klauf Ála í herðar niðr,
hinn sez niðr og þagnar.
147.
Eddgeir risi til Agnars hjó,
ofan mitt í skalla,
seggrinn engu svaraði og hló,
síðan görði að falla.
148.
Arngríms synir í örva seim
ætla þegar að stríða,
en Völsungar vörðu þeim
og veita þóttuz Skíða.
149.
Víkar kóngur varðiz þá
vakrt á hallar gólfi,
Sörli inn sterki sverði brá
og sótti að Gönguhrólfi.
150.
Mittistangi manaði Hrólf,
mætuz þeir og Bjarki,
að honum sóttu ýtar tólf,
ei var lítill harki.
151.
Varð það loks að Víðólfr fell,
veittiz sigrinn Hrólfi,
hundrað rasta heyrði smell,
þá halrinn datt að gólfi.
152.
Að Skíða sótti mengið mest,
margur varð að falla,
heyrði þangað harðan brest,
í hólkinum létt hann gjalla.
153.
Fyrðum þótti ferlig undr
fljúga um heiminn þaðra,
hverr klauf annan hölda í sundr,
hverir drápu aðra.
154.
Ógurlig var odda skúr,
undur má það kalla,
engi görðiz öðrum trúr,
ýmsir réðu að falla.
155.
Sló til Gunnars Sigurður hringr,
sá var arfi Gjúka,
augnabrúnin á honum springr,
ei mun góðu lúka.
156.
Svó hjó hann til Sigurðar hrings,
að sverð stóð fast í tönnum;
hér hefir næsta komið til kings
með körskum frægðarmönnum.
157.
Sveitin görðiz sár og móð,
sumir af mæði sprungu,
upp tók þeim í ökkla blóð,
axir og kesjur sungu.
158.
Eddgeir risi og Áventróð
æða framm að Skíða.
Blót-Haraldur berz af móð
búinn við Þráin að stríða.
159.
Þórir járnskjöld þreif upp stein,
það má undur kalla,
keyrði á Haralds kinnarbein,
svó kappinn hlaut að falla.
160.
Þráinn er sterkur, það er ei undr,
því hann er tröll að mætti,
risana báða rífr í sundr
og rekr þá út um gætti.
161.
Berserkr einn, er Brúni hét,
barði Þráin til heljar,
en í því hann lífið lét,
ljótliga í honum beljar.
162.
Ormrinn Fófnir eitri spjó,
og æðir framm að Skíða,
hrökk hann utar að hurðu þó,
hvergi var fritt að bíða.
163.
Skíði rak sinn fastan flein
á Fófnis trjónu ljóta,
tröllslig var sú tönnin ein,
tók úr honum að hrjóta.
164.
Skíði lét í skreppu sín
skákmanns efnið detta,
löng var hans in ljóta pín,
lifir hann enn við þetta.
165.
Fófnir í sitt forna híð
fór nú heim að sinni,
en Starkaðr görir þá stála hríð,
um stund er lögð í minni.
166.
Ásaþór að ýtum gengr
og innir til við Skíða:
»ei munt ætla að lemja oss lengr,
fyr löngu er mál að ríða.
167.
Ei er vón, kvað Ásaþór,
að Óðinn muni þér lúta,
heldur munt fyr höggin stór
þinn hrottinn verða að stúta.«
168.
Mjölni spenti inn mátki Þór,
af magni hjó til Skíða,
hér kom á móti hólkrinn stór,
svó heyrði bresti víða.
169.
Starkaðr hjó til Þóris þá,
það kom framan í enni,
allan kviðinn ofan í frá
ætlag sverðið renni.
170.
Berserkr einn, er Brúsi hét,
bregður kylfu sinni,
Starkað gamla stúta lét,
styrr varð ekki að minni.
171.
Ragnar kóngr og rekkar hans
réðu að Gautrek milda,
Ketill og Hrólfr í kappa dans
kómu með drengi gilda.
172.
Heyrði til, þar hetjan fór,
höggr hann jötuninn Brúsa,
fell hann dauðr á fætur Þór;
flestir urðu að dúsa.
173.
Þá varð Álfr í þessu laus
og þrífr upp kónginn Víkar,
færði ofan í Fjölnis haus,
svó fjandliga Óðni líkar.
174.
Þá sá hún Freyja, Fjölnis víf,
að fast tók Óðni að svíða,
stökk hún upp með stæltan kníf,
og stakk í nefið á Skíða.
175.
Högni þreif upp Hálfdan jall,
hann var frægstur gotna,
rak hann niðr svó rammligt fall,
að rifin hans görvöll brotna.
176.
Allir réðu æsir þá
einni röddu að kalla:
»hrekið hann Skíða hverr sem má,
hann mun drepa oss alla.«
177.
Flestir urðu fúsir þess,
fekk hann högg við vanga,
þá var mikið um þausnir hess,
þrjátíu að honum ganga.
178.
Hann barði í hel þá Baldr og Njörð,
bæði Loka og Hæni,
fimtíu lét hann falla á jörð,
en fleygði tólf í mæni.
179.
Til orða tók þá Sigurður sveinn,
nær sér hann brynju ristna:
»mér líz nú svó margr um einn
manninn þann inn kristna.
180.
Greyliga tókst þér gangan Þór,
þú gintir hingað Skíða;
sýndr er hónum siðrinn vór,
sá mun spyrjaz víða.«
181.
Sigurður tók þá sverðið Gram
og sveiflar til með afli,
allir þeir, sem oddrinn nam,
ínnar hrukku að gafli.
182.
Hnykti hann Skíða um hallardyrr
og hljóp þar sjálfr í milli;
lúinn og móður lá hann þar kyrr
lítið varð af snilli.
183.
Heyrði hann inn í háva höll
hark og styrjöld bæði,
borgin var sem bifaðiz öll
beint og léki á þræði.
184.
Skjótliga kallar Skíði inn,
þar skatnar lágu hneptir:
»Sæll og ljúfur Sigurður minn,
svínið lá mér eptir.
185.
Nefna mundig nafnið þitt,
nistill silkitreyju,
ef þú Sigurður svínið mitt
sæktir inn til Freyju.«
186.
Gnóðar-Ásmundr görði þá
gilda sókn og stríða,
svínið tekr hann seggjum frá
og sendir út til Skíða.
187.
Það kom framan í fræðasal,
frá eg að aulinn vakni;
heima var hann í Hítardal,
Hildar trúig hann sakni.
188.
Yzt við gátt að aulinn lá,
ekki er trautt að frjósi,
þeir stöktu vatni strákinn á
og stumruðu yfir með ljósi.
189.
Þorleifr talar við þegninn brátt:
»þú inn vóndi slangi,
þú hefir ærz í alla nátt
og einatt verið á gangi.
190.
Fátækt hefir hér fólkið mart
fengið af þér nauðir,
ýmsa hefir þú byst og bart,
en bragnar fimm eru dauðir.«
191.
Á stafnum sjá þeir stóran hólk,
stóð hann merkur átta,
því hefir meizlin fátækt fólk
fengið stór af hrotta.
192.
Troðnir í sundur tvennir skór,
tel eg það ei með listum,
örkumlaðr var aulinn stór,
upp vóru hemin á ristum.
193.
Fjórar tennur framan úr haus
fallnar vóru á Skíða,
en in fimta orðin laus,
í hana kvað sér svíða.
194.
Bráðliga segir hann brögnum frá,
hvað bar fyr hann í svefni;
margur setr í meiri skrá
minna yrkisefni.
195.
Skatnar hugðu að Skíða brátt,
og skoðuðu hann uppi og niðri,
hans var víða holdið blátt,
en hárið líkast fiðri.
196.
Hirzla hans með hagleik gör
hún var tóm að kveldi,
þar var komið í þrífornt smjör,
það var úr Ásíaveldi.
197.
Höldar gáfu hundum smjör
úr hirzlutötri Skíða;
létu þeir sitt ið leiða fjör
og lágu dauðir víða.
198.
Fundu þeir í trússi hans tönn
tuttugu marka þunga;
nú má vita, hvað sagan er sönn,
seima þöllin unga.
199.
Þeir grófu hana með fagran flúr
fremstu meistara tólum,
bragnar görðu bagalinn úr,
sem beztr er norðr á Hólum.
200.
Lengi vetrar lá hann sjúkr,
lítið batnar Skíða,
fölnaði hans inn fúli búkr,
og fellu á sárin víða.
201.
Aldri trúig örmum þrjót
mun illra meina batna,
fyrr en lofar að leggja af blót
og laugar-nætr að vatna.
202.
Ei hefig frétt, hver ævilok
urðu norðmanns Skíða.
Hér skal Suðra sjávarrok
sunnudagsins bíða.
