Vöðu-Brands þáttr
| Velg språk | Norrønt | Islandsk | Norsk | Dansk | Svensk | Færøysk |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Denne teksten finnes på følgende språk ► |  |
Vöðu-Brands þáttr bjó til prentunar
1. Frá Brandi ok Austmönnum ok útanför hans
ÞORKELL hét maðr, er bjó á Mýri. Hann var góðr bóndi. Brandr hét sonr hans. Hann var mikill maðr ok sterkr ok var kallaðr Vöðu-Brandr. Hann var maðr ódæll ok illr viðreignar ok heldr óvæginn, svá at trautt mátti faðir hans halda vinnuhjónum fyrir honum.
Eitt sumar kom skip af hafi norðr við Tjörnes. Þat áttu þrænzkir menn. Hét annarr Þórðr, en annarr Sigurðr. Þat var þá siðr, at hásetar vistuðust fyrr en stýrimenn.
Einn dag reið Vöðu-Brandr til skips ok fann stýrimenn. Þeir spurðu, hvat manna hann var. En hann kvaðst vera búandason. Þeir spurðu, ef faðir hans myndi vilja taka menn til vistar, en hann kvað þar eigi útlendra manna vist. „Er þar fámennt ok daufligt,“ segir hann, „en þó er enn annarr meiri annmarki á.“
Þeir spyrja, hverr sá væri.
Hann svarar: „Þat er sá, at engi má við mik skapi koma.“
Þeir kváðust á þat hætta mundu.
Brandr svarar: „Þá mun ek þetta mál tala við föður minn,“ − ríðr nú heim ok segir föður sínum, at hann hefir tekit við stýrimönnum.
Þorkell kvað þat vera hætturáð, − „en vel þætti mér,“ segir hann, „ef þér yrði sæmð at.“
Hann kvað föður sinn einan ráða skyldu, − „en betr þykkir mér,“ segir hann, „at vit hafim eigi svikit þá.“
Þorkell bað hann sjá fyrir, − „því at þetta kemr mest til þín.“
Síðan fór Vöðu-Brandr til móts við Austmennina ok sagði, at þeim var kostr vistarinnar, en þeir kváðust þat þiggja mundu ok fóru heim með honum. Þat töluðu margir menn, at þeim hefði þetta kynliga missézt. Síðan var heim færðr varningr þeira stýrimanna, ok reið Brandr með hann norðan til Fnjóskadals ok seldi hann þar.
Þat töluðu þar margir menn, at Brandr myndi enn hafa vana þann, at hann myndi illa við þá lúka sem alla aðra, en stýrimenn gáfu at slíku engan gaum, hvat sem hverr talaði. Fór Brandr allt til Eyjafjarðar með varninginn, áðr en hann gat selt allan, en eigi gat hann um fyrir stýrimönnum, hvar hann hafði selt varning þeira, þá er hann kom heim.
En um várit fór hann at heimta saman fé Austmanna, ok sýndist engum ráð at halda fyrir honum réttri skuld, ok heimti hann hverja alin, þá er honum bar at heimta. En er hann kom heim, sýndi hann stýrimönnum, ok virtist þeim vel. Báðu þeir hann sjálfan kjósa sér laun fyrir, en hann kvaðst vildu útan fara með þeim.
Þeir sögðu þat til reiðu skyldu ok báðu hann vera skapvaran, − „eða hvat er til fararefna?“ sögðu þeir.
Hann kvað þat mjök undir föður sínum vera. Þeir tóku nú tal við Þorkel ok sögðu honum þetta.
En hann kvaðst hyggja, at þeir myndi vera góðir drengir, − „ok mun ek láta til við hann fimmtán hundruð, ok er mér þó grunr á, at ykkr kosti meira,“ sagði hann, „ef þit vilið honum nökkura ásjá veita.“
En þeir kváðust á þat hætta mundu.
Fóru þeir nú útan um sumarit, ok líkaði þeim vel við Brand, því at hann var bæði knár ok liðvaskr. Þeir váru úti lengi ok kómu at norðr við Þrándheim. Buðu þeir bræðr Brandi heim með sér, ok þat þiggr hann. Þar áttu menn gleði saman, ok var þar fjölmenni mikit. Þeir bræðr buðu Brandi með sér at vera, en sögðu vant at vera í stórum samdrykkjum.
Hann kvaðst eigi á aðra leita mundu at fyrra bragði, − „en eigi veit ek,“ segir hann, „hversu mér bregðr við, ef aðrir leita á mik.“
Þeir kómu til þess manns, er Hárekr hét. Hann var ættstórr ok mjök áleitinn ok hafði sveit manna um sik við sitt skaplyndi. En er hann sá íslendinginn, tók hann til at spotta hann ok hæða á marga vegu. Fór nú svá fram um hríð, at þeir ortust á vísur, ok varð Brandr hlutdrjúgari, svá at Hárekr fekk ór verra. Hárekr kvað Brand eigi hafa beðit sik byggðarleyfis. En fylkismenn sögðu, at þeir bræðr ætti heimila sveitarvist þeim, sem þeir vildi. Hárekr var inn mesti vígamaðr ok bætti engan mann fé.
Einn dag gekk Hárekr fyrir Brand með horn mikit ok bað hann drekka til móts við sik.
En Brandr kvaðst eigi drekka mundu. „Hefi ek vit eigi of mikit, þótt ek drekka þat eigi frá mér, sem ek hefi áðr. Munt þú ok þurfa vit þitt allt, at því er mér lízt á þik.“
Hárekr drekkr nú af horninu til hálfs ok bauð Brandi at drekka hálft, er eftir var, en hann vildi eigi við taka. Hárekr kvað hann skyldu verða at þjóna honum ok laust horninu í höfuð honum, svá at drykkrinn slóst niðr á Brand. Síðan gekk Hárekr til rúms síns ok slær nú til spotts við Brand. En Brandr gerði sik eigi óðan ok sló þessu í gaman. Hárekr kvað honum svá við þetta verða sem hann hefði oft barðr verit. En um morgininn, er menn váru komnir í sæti sín, gekk Brandr fyrir Hárek, keyrði öxi í höfuð honum ok vá hann. Nú spruttu upp hvárratveggju þeira menn, ok varð þar þröng mikil. Þeir bræðr gátu Brandi í brott skotit ok buðu boð fyrir hann frændum Háreks. En með því at hann var óvinsæll, þá tóku þeir fébætr. Gekk þá upp fé þat allt, er Brandr hafði haft af Íslandi, ok meira annat.
Síðan spurðu þeir bræðr, hvat Brandr vildi ráða sinna. En hann kvaðst vilja fara til Íslands, þótt nú væri eigi sýn fararefni.
Sigurðr kvaðst eigi við fleirum mönnum hafa tekit af Íslandi en svá, at hann skyldi hafa penninga slíka sem hann hafði til hans haft, − „ok eru hér nú fimmtán hundruð þín,“ segir hann, „ok er þeim varit í norrænan eyri.“
Síðan fylgðu þeir bræðr honum til skips ok skilðu eigi við hann fyrr en þeir létu í haf. Þakkaði Brandr þeim vel sína liðveizlu alla, ok skilðust vinir. Skipi því byrjaði lítt, ok tóku þeir Reyðarfjörð at áliðnu sumri. Snemma tók at hausta, ok gerði færðir þungar sökum snjóva.
2. Brandr varð heimamaðr Þorkels í Krossavík
Þorkell hét maðr Geitisson. Hann bjó í Krossavík í Vápnafirði. Þá var á vist með honum sá maðr, er Einarr hét. Hann var reykdælskr. En er hann frétti, at Vöðu-Brandr var út kominn, þá bjó hann sik. Þorkell spurði, hvert hann ætlaði.
Hann kvaðst á braut ætla, − „því at ek hefi spurt, at Vöðu-Brandr er út kominn, en ek veit risnu þína, at þú munt taka við honum. En til hans má engi maðr sæma.“
Þorkell svarar: „Snemmt er þér at kvíða við honum, ok ef hann kemr hér niðr, skal ek sjá ráð fyrir þér, ef þér er eigi hér við vært. En ef þat verðr, at Brandr er hér, ok leitar hann eigi á þik, þá er þér marglæti í at bregða vist þinni.“
Lét hann nú setjast. Fám nóttum síðar kom Vöðu-Brandr í Krossavík, ok var þar vel við honum tekit. En ér hann hafði þar verit þrjár nætr, þá talaði hann við Þorkel bónda ok sagði, at hann vildi, at hann tæki við honum um vetrinn.
Þorkell svarar: „Gera mun ek þér kost á því, þótt þú sér ódæll ok óeirinn. Nú vil ek taka við lögheimili þínu, því at mér þykkir þat óvandast, en þú skalt fá varning þinn í mitt vald, hvat sem at borði kann bresta.“
„Þenna kost vil ek,“ kvað Brandr, „því at mér er leitt at rekast í ófærðum, en illt nú til heyja.“
Inn fyrsta hálfan mánuð, er Brandr var í Krossavík, var hann svá fylgisamr Þorkatli, at hann gekk út ok inn með honum, hvert sem hann fór. En annan hálfan mánuð brá nökkut hætti hans. Þá var hann eftir í stofu á kveldum, er Þorkell gekk at sofa, ok hafði frammi margs konar ertingar, ok þat hafa menn sagt, at hann hafi fyrstr fundit Syrpuþingslög. Kómu menn víða af bæjum, ok gerðist þar af þyss mikill. Þorkell sat at drykkju ok var eigi nema með annan mann. Nú er getit um fyrir Þorkatli, at konum þykkja ríkt bornir kviðirnir, er þær kómu eigi fram vörn nýtri ok eigi réðu þær sjálfar ferðum sínum.
Þorkell heimti nú Brand á mál við sik ok mælti: „Eigi hefi ek hlutsamr verit um hagi þína ok háttu hér til. En þat kemr fyrir mik, at konur ráði varla ferðum sínum fyrir þér ok sveitungum þínum, en þér hæfir slíkt varla. Er hér því líkast sem nýr höfðingi sé kominn í sveit ok gangi menn af hendi þeim, sem áðr er fyrir. Ek geng fram við annan mann, en þú sitr eftir við alla sveitina. Ok nú vil ek at því gera láta.“
Brandr kvað betr mundu af ráðast, ok um kveldit fór Brandr til rekkju. En þingmenn kómu at vana sínum ok máttu þá eigi heyja þing, er formaðrinn var engi. Var þá farit eftir honum, ok fór hann eigi at heldr. Þá kómu þingmenn annan aftan, ok fór enn sem fyrr. Tók þá af kvámur manna, en Brandi kom aldri orð frá munni á hálfum mánaði.
Þá mælti Þorkell við Brand: „Örskiptamaðr ertu mikill. Nú tak þú aftr gleði þína, hæfiliga.“
Hann kvaðst eigi kunna ok eigi vita, hversu hann skyldi með fara, er engan veg líkaði, − „ok er engum manni hjá þér vært, ok skal ek í brott fara.“
Þorkell mælti: „Þú ert minn heimamaðr, ok þat þykkir mér þú gera mér til svívirðingar, ef þú hleypr í brott ór vist þinni.“
Brandr reið nú á braut eigi at síðr ok vestr til föður síns. Þar tókust brátt upp leikar. Þorbjörn var þar knástr maðr, frá Reykjum, ok lékust þeir við ok Brandr. Báðu menn þá, at Þorbjörn skyldi leika af öllu afli ok sýna þat, at hann var sterkr maðr. Hann kvað þat vel mundu mega. Ok einn dag, er leikr var, keyrði Þorbjörn Brand niðr fall mikit, leikr nú eftir megni, ok hafði Brandr eigi við. Líkaði honum nú illa, ok at skilnaði þeira veitti Brandr honum mikinn áverka. Þar var þröng mikil, ok var þar kominn Ófeigr ór Skörðum. Brandr ferr nú heim til föður síns ok segir honum, hvar komit var.
Þorkell svarar: „Þú hefir stýrt oss í mikit vandræði, ok var þat mjök ófyrirsynju, er þú fórt í brott frá Þorkatli. Nú er þat mitt ráð, at þú farir aftr á hans fund.“
Brandr kvaðst þess ófúss vera. En þó fór hann austr ok sagði Þorkatli þessi tíðendi.
En hann kvað betra, at hann hefði kyrr verit. „Mun ek þó við þér taka, því at ek man eigi, at ek hafa heimamann minn fyrir róða látit.“
3. Guðmundr ríki tók mál gegn Brandi
Síðan fór Þorkell Geitisson á fund Guðmundar ins ríka ok bauð fé fyrir manninn. „Vil ek, at þú gerir sjálfr um.“
Guðmundr kvaðst eigi vilja taka fé fyrir slíkan óeirðarmann, er hlaupa vildi í höfuð saklausum mönnum, − „ok er landhreinsan, at slíkir menn sé af ráðnir at lögum.“
Fekk Þorkell ekki af. En Guðmundr fór norðr í Reykjahverfi ok tók mál af Þorbirni ok bjó þat til várþings.
Nökkuru síðar fór Þorkell Geitisson austr í Álftafjörð á fund Þorsteins Síðu-Hallssonar, vinar síns, ok tók hann vel við honum.
Þorkell mælti: „Svá hefir borit til í vetr, at Brandr, mikill ónytjungr, hefir unnit á einum bónda fyrir norðan, en hann er nú heimamaðr minn. En Guðmundr inn ríki hefir búit málit til Vöðlaþings. Kann þat vera, at hann hafi eigi þat íhugat, at hann er eigi nú þar í fjórðungi, ok hefi ek handsalat honum löggrið, ok kemr mér þat í hug, at oss muni veita mál til laga. Nú vilda ek þitt liðsinni til þiggja at sækja til þings ok verja málit með kappi fyrir Guðmundi, ef hann skal þó eigi fébótum fyrir koma, ok reyna svá, hvárt ek sé eigi annarrar handar maðr hans, sem hann svaraði Bjarna Brodd-Helgasyni, frænda mínum, um sumarit á alþingi.“
Þorsteinn kvaðst sjá, at vörn var í málinu, − „en þó mun þá þykkja með kappi at gengit, ok fara mun ek með þér.“
Um sumarit búast þeir heiman með sex tigu manna hvárir ok ríða til Jökulsár. En þá váru góð vöð víða.
Þá mælti Þorkell: „Nú munum vér skipta liði váru. Skal Þorsteinn ok vér fimm saman fara almannaveg vestr til þings, en flokkrinn allr annarr skal ríða fyrir ofan Mývatn til Króksdals ok Bleiksmýrardals ok svá fyrir neðan heiði.“
Var þar þá víða skógi vaxit, ok ríða þeir ofan eftir Fnjóskadal, en þeir Þorkell fóru á Akreyri, því at þeir höfðu tjöld samlit við skóga. Þeir finnast nú þar, sem á kveðit var, ok varð engi maðr varr við ferð þeira.
Þeir Þorkell ok Þorsteinn ríða á þing dróttinsdaginn ok þeir fimm saman. Þorkell bað menn sína skynja, ef hann þyrfti liðs við. Kvaðst hann þá mundu ganga á hól þann, er var í milli þings ok þeira, − „ok mun ek hafa í hendi handöxi mína ina reknu ok veifa henni yfir höfuð mér.“
Síðan ríða þeir á þingit til búðar Ófeigs Járngerðarsonar, fimm saman. Hann bauð þeim þar búðarvist.
Maðr kom inn í búð Guðmundar ins ríka. „Furðu fámennir ríða þeir Þorkell Geitisson á þingit,“ segir hann.
„Hversu þá?“ segir Guðmundr.
„Þeir váru með fimmta mann,“ segir hann.
Guðmundr kvað þá mundu ríða mega með meira flokki í völlinn, ef þeir ætlaði at eyða málum fyrir honum. „En þó kemr mér nú þat í hug, at vanhugat mun nökkut í máli váru. Þeir Þorkell munu kalla hann sinn heimamann. En þó er ólíkligt, at Þorkell eyði málum fyrir oss við fimmta mann. En vera má, at hann búi um brögð nökkur við oss ok hafi þeir fleiri saman verit.“
Sendir hann þá menn þegar at spyrja at gistingarstöðum þeira, ok kann engi annat at segja, þar sem þeir hafa gist, en þat, at þeir hafi eigi fleiri saman verit en fimm.
Þá mælti Guðmundr: „Vera kann, at þá megi hlýða, ef þeir hafa eigi fleiri austan riðit, ok munum vér þá eigi senda eftir fleira liði at sinni, ok ganga mál þessi til svá sem auðnar.“
4. Flutt málit á þingi ok frá bónorði
Guðmundr inn ríki sækir nú málit í Norðlendingadóm ok setr dóminn ok býðr til varnar.
Þá mælti Þorkell Geitisson: „Þat vilda ek, Guðmundr, at þú tækir sættir ok sjálfdæmi, sekðalaust.“
Guðmundr svarar: „Þat mynda ek þiggja, ef þú ættir eftir duganda mann at bjóða. En nú nenni ek eigi um vanmennu þá, er ek hefi svá starfa fyrir haft.“
Þá mælti Þorkell ok nefndi sér vátta ok setti lýritti ok fyrirbauð þeim at dæma. En Guðmundr kvað hann nú með kappi at ganga at verja ok segir hann skulu þar engum sínum málum fram koma.
Þá mælti Þorkell: „Enn munum vér þetta handsala fyrir manninn, ef þú vill sjálfdæmi taka.“
Guðmundr kvaðst eigi sækja manninn í þeira sveit, ef þeir vildi eyða þar málum fyrir honum, − „ok skal at vísu maðrinn sekr verða.“
Þá gekk Þorkell upp á hólinn ok brá upp öxinni. Dynja þá þegar menn hans fram á þingit ok hleypa upp dóminum. Kom þetta á alla óvara. Nefndi Guðmundr sér vátta ok stefndi Þorkatli um þingsafglöpun. En Þorkell stefndi Guðmundi um rangan málatilbúnað, ok stefndu báðir til alþingis um sumarit. Fjölmenntu þeir þá mjök hvárirtveggju. Var þar Bjarni Brodd-Helgason, ok hafði hann mikinn flokk, ok vissu menn eigi, hvar hann myndi at snúast um liðveizluna. Þeir Þorkell ok Þorsteinn váru fjölmennir, en þó var Guðmundr miklu fjölmennari. Þorkell átti búð uppi við Fangabrekku. Var nú leitat um sættir milli þeira, ok var fast fyrir.
Einn morgin snemma gekk Þorsteinn Síðu-Hallsson til búðar Ófeigs Járngerðarsonar ok talar við hann.
Þorsteinn spyrr: „Hversu segir þér hugr um sættir manna?“
Ófeigr kvað sér hug þungt um segja ok mjök þungliga á horfast.
Þorsteinn mælti: „Þat vil ek þér kunnigt gera, þar sem þér eruð vinir hvárratveggju, at hér munu áðr vandræði af gerast, ef eigi er sætzt á málit. Þeir ætla at bjóða Guðmundi einvígi, ok vill hann heldr hafa bana en svívirðing of mikla − − − ok hætta á við Einar, bróður hans. Nú væri þat ráðligra, at menn leiti um sættir, ok eigi þar í Einarr hlut þann, sem vér eigum allir. Hefir Þorkell þat mjök við orð at biðja Jórunnar, dóttur Einars at Þverá. Nú vil ek, at vit hittim Einar.“
Ófeigr svarar: „Vel þykkir mér þeira mála leitanda við Einar, en hin málaleitan sýnist mér óvitrlig.“
Síðan hitta þeir Einar ok ganga nú á tal allir saman.
Ófeigr mælti: „Svá er, sem þú veizt, Einarr bóndi, at hér horfir til stórra vandræða með mönnum, ok eigu þeir menn í hlut, er vitmenni eru báðir ok þó kappsfullir. En vér erum beggja vinir ok skyldir til at ganga vel í milli. Því vill Þorsteinn þat mál uppi hafa við þik, at biðja til handa Þorkatli Geitissyni Jórunnar, dóttur þinnar.“
Einarr kvað þessa vel leitat, − „en þó mun Guðmundr hér mestu um ráða, þá er vér finnum hann.“
Þeir kváðust ætla, at hann sjálfr myndi réttr lögráðandi vera fyrir dóttur sinni, þó at eigi væri Guðmundr at fundinn. „Muntu á þat líta, at Guðmundr heldr þér lengstum lítt til metnaðar eða virðingar.“
Einarr mælti: „Er Þorkell eigi félítill, en dóttir mín hefir mikit fé?“
Ófeigr svarar: „Hverr er stórlyndari en Þorkell, því at hann geldr fé fyrir menn á þingum, eða hvers. þeira bú stendr með meira blóma en hans? Hvat er þá undir um penninginn, er hvárki verðr honum gjald at né öðrum? Ok sitr hann yfir virðingum allra Austfirðinga.“
„Allvel er nú flutt, Ófeigr, enda hefir Guðmundr góðs spát Jórunni, dóttur minni, ok ganga jafnan eftir spár hans. Má nú ok vel tala um þessi mál, ef sýnist, vili Þorkell hingat ganga.“
En Þorsteinn kvað þat eigi mundu at bila.
5. Þorkell fekk Jórunnar ok frá sættum manna
Nú gekk Þorsteinn Síðu-Hallsson þegar til búðar Þorkels, en hann heilsar honum vel ok spurði, hvat hann árnar.
Þorsteinn svarar: „Eigi veit ek nú, at hverju verða vill, en konu hefi ek beðit í morgin til handa þér.“
Þorkell mælti: „Mikit er um liðveizlu þína við mik, er þú gerir þat ekki síðr, er ek býð þér um eigi. Hver er sjá kona?“
Þorsteinn svarar: „Sjá mær heitir Jórunn ok er dóttir Einars frá Þverá.“
Þorkell mælti: „Þá mey vilda ek ok helzt eiga á Íslandi.“
Þorsteinn mælti: „Þá er nú ráð at ganga til festarmálanna.“
Síðan finnast þeir Einarr ok Þorkell ok tala um málit. Urðu þeir á allt vel sáttir ok á kveðin brúðlaupsstefna. Síðan fóru festar fram, ok skyldi brúðlaupit vera at Þverá hálfum mánaði eftir þing. Síðan gekk Þorsteinn þar nærri, sem Guðmundr inn ríki var, ok þótti honum vel, at tal þeira bæri saman, ok svá varð.
Guðmundr mælti: „Göngult verðr þér, Þorsteinn, um þingit, ok munuð þér mikit afreka.“
Þorsteinn svarar: „Eigi síðr mun þér þat þykkja, ef þú veizt gerla.“
Guðmundr spyrr: „Hvat er nú nýra tíðenda, Þorsteinn?“
Hann svarar: „Smá eru tíðendi, sem ek hefi at segja, en þó þat helzt, at Þorkell Geitisson festi sér konu.“
Guðmundr svarar: „Sú kona er vel gefin, er honum er, því at hann er inn mesti hreystimaðr, þótt nú sé með okkr fátt, eða hver er sú kona?“
Þorsteinn svarar: „Jórunn, bróðurdóttir þín.“
Guðmundr mælti: „Eigi var Einari þat í hug áðan, er vit skilðum.“
[Þorsteinn mælti]: „Nú rétt gekk ek frá festarmálunum, ok var ek váttrinn ok Ófeigr Járngerðarson.“
Guðmundr mælti: „Satt muntu segja, ok þar mun hugr minn mest hafa fyrir borizt, en þessu mun mest hafa ráðit Ófeigr Járngerðarson.“
Síðan var um sættir leitat, ok gekk nú mest at Einarr ok Ófeigr Járngerðarson.
Þá mælti Guðmundr: „Nú er þat fram komit, Ófeigr, er ek spáða þér um várit, at mín virðing myndi hallast af þínu tilstilli.“
Ófeigr svarar: „Eigi hefi ek hallat virðingu þinni at heldr, þó at ek hafa fengit þér mága betri ok fleiri en áðr.“
Þorkell mælti: „Enn vil ek bjóða þér, Guðmundr, at þau in sömu boð haldist, er þú gerir um sjálfr fyrir áverkann, en ek gera fyrir málatilbúnaðinn, er ek hefi haft við þik.“
Guðmundr sá nú, at sér gerði eigi annat, ok tók þetta boð ok gerði svá, at báðum hugnaði vel, en þó eldi hér lengi af með þeim bræðrum. En Þorkell sat yfir sæmðinni allri.
Ok einn dag á þinginu fundust þeir Guðmundr inn ríki ok Bjarni Brodd-Helgason.
Þá mælti Bjarni: „Svá sýnist mér, Guðmundr, sem þú hafir þurft báðar hendr við Þorkel, frænda minn, ok hafi þó ekki af veitt um. Ok man ek enn þat, Guðmundr, er ek bað þik, at þú skyldir sætta okkr Þorkel, ok svaraði engi ódrengiligar en þú ok sagðir hann eigi vera mundu meira en annarrar handar mann gilds manns ok kvaðst hann hafa hálfþynnu eina í hendi, en mik höggspjót gilt á hávu skafti. En ek em nú minni höfðingi en þú, ok sýnist mér sem hann muni eigi þar lengi gengit hafa skaftamuninn.“
Síðan fóru menn af þinginu, ok var brúðlaup at Þverá, ok gaf Þorkell upp Guðmundi mál þat, er hann hafði rangt til búit, er hann sótti í Norðlendingafjórðung, þá er hann átti í Austfirðingadóm at sækja. Síðan fór Þorkell heim með konu sína, ok þótti hann mjök vaxit hafa af þessi ferð. En Jórunn var inn mesti kvenskörungr, sem ætt hennar var til. Hon kom ok því til leiðar, sem engi hafði áðr komit, at þeir sættust frændrnir, Þorkell Geitisson ok Bjarni Brodd-Helgason, ok heldu þá sætt vel ok drengiliga síðan. Þorkell bjó í Krossavík til elli ok þótti ávallt inn mesti garpr, þar sem hann kemr við sögur.
Vöðu-Brandr fór austan ok bjó á föðurleifð sinni ok samðist mikit ok þótti góðr bóndi ok þóttist aldri fulllaunat geta Þorkatli Geitissyni sína liðveizlu ok góðvilja.
Ok lýkr þar þessum þætti af Vöðu-Brandi Þorkelssyni.
